فیلم Jason Bourne 2016

**نقدی از اسکرین زیلاتس** **لوئیسا می‌گوید:** «جیسون بورن» یک فیلم جاسوسی برای احمق‌هاست. کل فیلم به نظر می‌رسد که با دایره واژگانی یک کودک ۱۲ ساله نوشته شده و شامل دو ساعت خسته‌کننده تکرار است. بورن تحت تعقیب قرار می‌گیرد، چند ضربه می‌زند و فرار می‌کند. شلیک، خونریزی، دویدن، فرار. شلیک، خونریزی، دویدن، فرار. شلیک، خونریزی، دویدن، فرار. این روند تا بی‌نهایت تکرار می‌شود. در واقع، برای بازیگران...

**نقدی از اسکرین زیلاتس** **لوئیسا می‌گوید:** «جیسون بورن» یک فیلم جاسوسی برای احمق‌هاست. کل فیلم به نظر می‌رسد که با دایره واژگانی یک کودک ۱۲ ساله نوشته شده و شامل دو ساعت خسته‌کننده تکرار است. بورن تحت تعقیب قرار می‌گیرد، چند ضربه می‌زند و فرار می‌کند. شلیک، خونریزی، دویدن، فرار. شلیک، خونریزی، دویدن، فرار. شلیک، خونریزی، دویدن، فرار. این روند تا بی‌نهایت تکرار می‌شود. در واقع، برای بازیگران احساس بدی داشتم که باید چنین دیالوگ‌های وحشتناکی را به زبان بیاورند؛ شخصیت‌های آن‌ها به‌طور مستقیم هر چیزی را که در حال وقوع است توصیف می‌کنند («این بورن است!» و «می‌خواهم شلیک کنم!» و «او به طبقه بالا می‌دود!» و «فایل‌ها دانلود شدند!»). در یک نقطه، این موضوع شروع به خنده‌دار شدن کرد. مت دیمون به‌عنوان جیسون بورن بازگشته و به نظر می‌رسد که در طول فیلم خواب‌آلود است. حتی آلیشیا ویکندر که بازیگر با استعدادی است، در بازی‌اش عملکردی زیر سوال دارد (آیا او باید لهجه داشته باشد یا نه؟) و تامی لی جونز نیز دوباره کاراکتری عصبانی از یک مقام دولتی شرور را به تصویر می‌کشد. توسعه شخصیت‌ها بسیار کم است و تنها بازیگری که در اینجا قابل قبول است، جولیا استایلز، بازیگر باتجربه این مجموعه است. چه افسوس که به او کار زیادی داده نشده است. حتی صحنه‌های اکشن هم غیرقابل توجیه نامنظم هستند. پل گرین‌گرس یکی از کارگردان‌های مورد علاقه من نیست، به‌خصوص به خاطر اینکه عاشق برش‌های سریع است که در آن نمی‌توانم بفهمم چه اتفاقی در حال وقوع است. این یک سبک فیلمسازی است برای کسانی که حوصله کمی دارند و نشانه‌ای از تنبلی شدید است. گرین‌گرس تمام لذت را از آنچه که باید یک تعقیب و گریز اتومبیل شگفت‌انگیز در خیابان‌های لاس‌وگاس باشد، می‌کشد. به‌جای اینکه زمانش را بگیرد و زیبایی‌های رانندگی بدلکاران را با دستانی ثابت نشان دهد، گرین‌گرس دوباره به روش تنبل روی می‌آورد و ما را با همهمه‌ای از برش‌های سه ثانیه‌ای که به‌نظر می‌رسد در یک مخلوط‌کن با سرعت بالا تدوین شده‌اند، بمباران می‌کند. هیچ‌یک از عناصر کار نمی‌کند: فیلم هیچ زمین جدیدی را پوشش نمی‌دهد، انرژی ندارد و به‌سادگی خسته‌کننده است و «جیسون بورن» را به بی‌معنی‌ترین فیلم در این مجموعه تبدیل می‌کند. **مت می‌گوید:** «گفت‌وگو» با جملات ۵ کلمه‌ای که شامل اصطلاحات جاسوسی و تکنولوژیکی است. برش سریع به شخصی که روی کامپیوتر تایپ می‌کند: بیپ، بیپ، بیپ. برش سریع به گفت‌وگوی دوربین لرزان. یک گفت‌وگوی دیگر با جملات پنج‌کلمه‌ای و مجدد دوربین لرزان. برش به تعقیب موتورسیکلت با دوربین لرزان بدون هیچ‌گونه احساس جغرافیایی. برش به کامپیوتر. برش، برش، برش. دوربین لرزان، دوربین لرزان، دوربین لرزان. «جیسون بورن» می‌توانست به‌راحتی توسط یک کودک هفت ساله با ADHD که ریتالین مصرف نکرده است، فیلم‌برداری و تدوین شود. این فیلم بیشتر به هم چسبیده تا اینکه واقعاً ویرایش شده باشد. آنقدر کمبود هنر در ساخت این فیلم وجود دارد که حتی نمی‌توان پل گرین‌گرس را «کارگردان» آن نامید. یکی از انتقادات مکررم در مورد استفاده از برش‌های سریع و دوربین‌های لرزان در فیلم‌های اکشن است: این نشانه‌ای از تنبلی در فیلمسازی است. وقتی که صحنه‌های اکشن شما با برش‌های مکرر ساخته می‌شوند، نیازی به نگرانی در مورد داستان‌گویی ندارید. نیازی به بازیگرانی که در حرکات رزمی آموزش‌دیده باشند ندارید. نیازی به نگرانی در مورد جغرافیا یا روابط فضایی ندارید. به عبارت دیگر، به‌جای اینکه برای خلق یک صحنه اکشن جذاب تلاش کنید، می‌توانید به شیوه‌ای ضعیف از آن عبور کنید. و واقعاً کسی در صنعت فیلم‌سازی وجود ندارد که به اندازه پل گرین‌گرس به این نوع اکشن ضعیف علاقمند باشد. و هیچ‌کجا این تنبلی بیشتر از «جیسون بورن» مشهود نیست. این شاهکار تنبلی اوست. می‌توانم به ساخت واژه‌های جدیدی با استفاده از «تنبل» برای توصیف این فیلم و کارگردان ادامه دهم، اما فکر می‌کنم منظورم را می‌گیرید. علاوه بر کارگردانی و ویرایش بد، «جیسون بورن» به خاطر اینکه یک بهانه ضعیف برای یک تریلر جاسوسی است، بد است. ما تحت تأثیر صحنه به صحنه بازیگری وحشتناک قرار می‌گیریم. جولیا استایلز (نیکی پارسونز) بدترین آن‌هاست، اما مت دیمون (جیسون بورن)، آلیشیا ویکندر (هدر لی) و تامی لی جونز (کارگردان دووی) تنها به‌طور جزئی بهتر هستند. فیلمنامه بسیار ضعیف است و شخصیت‌ها نه خیلی گفت‌وگو می‌کنند و نه واقعاً با یکدیگر دیالوگ دارند، بلکه در حال گفتن اصطلاحات تکنولوژیکی جاسوسی هستند در حالی که روی کامپیوترهایی تایپ می‌کنند که دائماً بیپ و بوق می‌زنند (هیچ کامپیوتری که من استفاده کرده‌ام، اینقدر صدا نمی‌دهد). استفاده از کلماتی که به نظر جالب می‌آیند، صحنه را جذاب نمی‌کند. و داستان؟ به‌سختی وجود دارد. تنها سه چیز در این فیلم برایم لذت‌بخش بود. اولین صحنه مبارزه بین بورن و یک مرد نامشخص — همان‌طور که در تریلر می‌بینید. داستانی درباره میلیاردر سیلیکون‌ولی که حاضر به آسیب زدن به مردم به نام امنیت ملی نبود. و صحنه تعقیب خودرو نهایی در بلوار لاس‌وگاس — که با وجود ویرایش بد، از آن لذت بردم (که به‌طور تصادفی جغرافیای خیابان را کاملاً اشتباه نشان داد). لطفاً این فیلم را به یک موفقیت تبدیل نکنید، زیرا سپس ما شاهد تقلیدهای زیادی خواهیم بود (همان‌طور که بعد از «جیسون بورن برتری» و «جیسون بورن اولتیماتوم»، وقتی که برش‌های سریع و دوربین‌های لرزان در ۹۵٪ از فیلم‌های اکشن استفاده می‌شد، شاهد بودیم). برای پول خود درخواست بیشتری کنید. فیلم‌های زیادی وجود دارند که این کار را بهتر از این فیلم انجام می‌دهند. آیا به یک تریلر جاسوسی جذاب و پرپیچ‌وخم علاقه دارید؟ سری «ماموریت غیرممکن» را بررسی کنید. آیا به یک داستان خوب نوشته‌شده درباره جاسوسی و توطئه‌های بین‌المللی علاقه دارید؟ «خودمان را به خائن» ببینید. آیا به صحنه‌های مبارزه هماهنگ علاقه دارید؟ فیلم‌های «هجوم» را تماشا کنید. حتی این تابستان، «وارکرفت» با مبارزات و اکشن‌اش بهتر از این فیلم عمل کرد. **نقدی از اسکرین زیلاتس** **مقامات جدید، عملیات جدید در آژانس، اما همان بورن قدیمی!** فکر می‌کردم فیلم‌های اولیه قرار بود یک سه‌گانه باشند، اما وقتی فیلم‌سازان پول را دیدند، به سمت چهارمی با یک داستان جدید رفتند. بنابراین اکنون با این فیلم، به داستان اولیه بازگشته است. جیسون بورن، که جستجوی او برای پیدا کردن پاسخ‌ها به پایان رسیده بود. اما یک فصل جدید آغاز می‌شود که به نظر می‌رسد مانند یک سه‌گانه دیگر در حال شکل‌گیری است، مانند «جنگ ستارگان» با داستان و ماجراجویی‌های جدید. با این حال، تم همچنان یکسان است، مانند دویدن و تعقیب. بنابراین داستان فقط یک یا دو خط است. اما اگر به صحنه‌های اکشن علاقه‌مندید، این فیلم دارای تعداد زیادی از آن‌هاست که می‌تواند شما را سرگرم کند. این باید دلیل اصلی باشد که اگر می‌خواهید آن را تماشا کنید، به جز این، فیلم در نوع خود متوسط است. بازگشت مت دیمون به عنوان نقش اصلی بهترین اتفاقی بود که در اینجا رخ داد و کارگردان «برتری» و «اولتیماتوم» هم همینطور. فکر می‌کنم نقش آلیشیا ویکندر هنوز باید به‌خوبی نشان داده شود و این ممکن است در دو فیلم آینده باشد. به نظر می‌رسد ترکیب جالبی بین او و مت وجود دارد، بنابراین منتظر خبر رسمی هستم. اما فرمول مشابه این فیلم ناامیدکننده است، هرچند فیلم بدی نیست. بعد از همه، اینگونه بود که ما سری بورن را شناختیم. بنابراین اگر به‌روز با این مجموعه هستید، به تماشای آن بروید، چون حدس می‌زنم که حداقل دو فیلم دیگر در راه است. _۶/۱۰_