فیلم هندی The Girl on the Train 2016

فیلمی به شدت تاریک و غم‌انگیز که با وجود بازی متعهد امیلی بلانت، نتوانسته جذابیت لازم را ایجاد کند. روایت شکسته می‌تواند در دستان یک کارگردان ماهر مانند کریستوفر نولان فوق‌العاده عمل کند، اما این فیلم احساس می‌شود که داستانی سطحی و کلیشه‌ای از یک معمای قتل زنانه است که برای پنهان کردن نازکی داستانش به میکسر انداخته شده است. این یکی از آن فیلم‌هاست که...

فیلمی به شدت تاریک و غم‌انگیز که با وجود بازی متعهد امیلی بلانت، نتوانسته جذابیت لازم را ایجاد کند. روایت شکسته می‌تواند در دستان یک کارگردان ماهر مانند کریستوفر نولان فوق‌العاده عمل کند، اما این فیلم احساس می‌شود که داستانی سطحی و کلیشه‌ای از یک معمای قتل زنانه است که برای پنهان کردن نازکی داستانش به میکسر انداخته شده است. این یکی از آن فیلم‌هاست که به نظر می‌رسد همه چیز را از تریلر آن دیده‌ام. نه فقط من، بلکه بسیاری دیگر نیز همین را گفته‌اند. کسانی که هرگز منبع اصلی را نخوانده بودند. بله، این فیلم بر اساس کتابی به همین نام ساخته شده است. من واقعاً از آن لذت بردم. غیرقابل پیش‌بینی بود، اما وقتی راز آن فاش شد، به قدری ساده به نظر می‌رسید که از آن غافل مانده بودیم. داستان‌گویی مستقیم، بدون فلاش‌بک. شخصیت‌های عالی، اما اینجاست که داستان به شدت جذاب می‌شود. به‌ویژه زمانی که تعلیق باز می‌شود، ممکن است بگویید تمام وقایع قبلی در جهت غلطی بوده‌اند که عمدی برای منحرف کردن دیدگاه بیننده طراحی شده‌اند. زنی الکلی که روزانه با قطار به محل کار می‌رود، از پنجره بیرون زنی را می‌بیند که خوشبختانه ازدواج کرده و زندگی رویایی‌اش را تجربه می‌کند. وقتی که یک روز مردی مرموز را با او می‌بیند، داستان دچار چرخش می‌شود. آنچه او پیدا می‌کند و چگونگی پایان فیلم، ادامه ماجراست. امیلی بلانت بسیار خوب بود. شخصیت‌های دیگری هم وجود دارند، اما این داستان امیلی است که از دیدگاه او روایت می‌شود. نقش قابل شناسایی با جوایز، اما تم فیلم بزرگسالانه بود. نه به معنای اکتشاف جنسی، بلکه طرح کلی آن از چنین مفهومی نشأت می‌گیرد. یکی از بهترین معماهای جنایی در زمان اخیر، بنابراین قطعاً ارزش تماشا دارد. _7/10_ فیلمی پیچیده، خسته‌کننده و ناخوشایند در ژانر درام روان‌شناختی جنایی زنی مطلقه و الکلی (امیلی بلانت) که به طور منظم با قطار در امتداد رودخانه هادسون در شمال نیویورک سفر می‌کند، به خانه‌ای در محله قدیمی‌اش وسواس پیدا کرده است. وقتی که زن آن خانه ناپدید می‌شود، دختر در قطار در تحقیقات درگیر می‌شود. جاستین ثرو بازیگر شوهر سابق اوست، ربکا فرگوسن همسر جدیدش، هیلی بنت زن ناپدید شده و لوک اوانز شوهر زن ناپدید شده و ادگار رامیرز درمانگر اوست. “دختر در قطار” (۲۰۱۶) یک درام جنایی بزرگسالانه و غم‌انگیز است که در الگوی “Derailed” (۲۰۰۵)، “The Clearing” (۲۰۰۴)، "Snow Angels" (۲۰۰۷)، “The River King” (۲۰۰۵) و حتی “Mystic River” (۲۰۰۳) قرار می‌گیرد. اما به طور قطع کمترین کیفیت را دارد. از نظر فنی و بازیگری مشکلی وجود ندارد، اما مشکل داستان ناخوشایند، عدم وجود شخصیت‌های همدل و پیام نگران‌کننده آن در پایان است. داستان ابتدا گیج‌کننده است، اما در نهایت همه چیز به طور طبیعی کنار هم قرار می‌گیرد و معنا پیدا می‌کند. متأسفانه، سفر به آنجا چندان جذاب نیست و هر چه بیشتر با شخصیت‌های اصلی آشنا می‌شوید، کمتر برایشان اهمیت قائل می‌شوید، با یک استثنا. پیام نهایی ارزشمند است، اما اگر به آن فکر کنید، نگران‌کننده نیز هست. نمی‌توانم بیشتر بگویم بدون اینکه چیزی را فاش کنم. در نهایت، این فیلمی زشت است که چیزهای کافی برای نجات خود ندارد. فیلم‌های ذکر شده نیز عناصر ناخوشایند جدی دارند، اما آن‌ها زشتی را به نوعی پشت سر می‌گذارند. این فیلم ۱ ساعت و ۵۲ دقیقه طول می‌کشد و به طور کامل در نیویورک فیلم‌برداری شده است: منطقه رودخانه هادسون در شمال شهر و همچنین خود شهر از کوه خرس در صحنه پایانی. درجه: C/C- فیلمی به شدت زنانه با معمای خوب، اما به دلیل چند مشکل کوچک و عدم وجود تنش درام، بهتر نمی‌شود. کتاب‌های خوب معمولاً به فیلم‌های خوبی منجر می‌شوند… اگر افرادی با مهارت کافی برای ترجمه هوشمندانه آن‌ها به صفحه نمایش وجود داشته باشد. چیزهای فوق‌العاده‌ای درباره کتاب اصلی شنیدم، اما چون هرگز آن را به زبان خودم پیدا نکردم، نتوانستم آن را بخوانم. تنها می‌توانم درباره فیلم صحبت کنم و به‌طور کلی راضی بودم. احساس کردم که فیلم مدتی طول کشید تا واقعاً توجه را جلب کند: فکر می‌کنم تنها بیست دقیقه بعد از آغاز بود که احساس کردم چیزی جالب در اینجا وجود دارد. با این حال، می‌توانم نیاز به معرفی واضح سه شخصیت زن مرکزی در داستان را درک کنم. همچنین از نحوه برخورد فیلمنامه با شخصیت اصلی خوشم آمد: فیلم با او آغاز می‌شود و او به نظر می‌رسد که فردی بسیار دوستانه است. به تدریج این تغییر می‌کند: شخصیت با دیگران مواجه می‌شود و به روش‌های غیر دوستانه، ناگهانی یا بی‌فکری واکنش نشان می‌دهد (من خوب صحبت می‌کنم). بعد از همه، او شرور است! تنها نزدیک به پایان، با روشن شدن داستان بعد از چرخش‌های جدید، بیشتر می‌فهمیم. این به خوبی انجام شده و فیلم، که به طور مناسبی توسط تیت تیلور کارگردانی شده، می‌داند چگونه از معما به خوبی استفاده کند. با این حال، برخی مشکلات مانع از آن می‌شود که فیلم واقعاً خوب باشد: با وجود معماها و چرخش‌ها، احساس می‌شود که فیلمی بی‌روح و بدون تنش دراماتیک است که به شدت مورد نیاز است و می‌تواند یک امتیاز بسیار خوشایند باشد. همچنین فیلم را کند یافتم، اگرچه این به نظر من یک مشکل جزئی است. در برخی صحنه‌ها وقت تلف می‌کند، بله، اما من موضوع را به خوبی مدیریت کردم. یکی از دوستانم نیز گفت که داستان فیلم شبیه به سناریوی یک سریال تلویزیونی برزیلی است. نمی‌خواهم در این مورد بحث کنم، جزئاً با دیدگاه او موافقم، اما به نظر نمی‌رسید که به قدری ملودراماتیک باشد که مقایسه را توجیه کند. در واقع، اگر چیزی در این فیلم غایب باشد، عشق یا لااقل تصور شیرین رمانتیکی است که از آن داریم. با توجه به اینکه این فیلم به شدت زنانه و برای مخاطبان زن طراحی شده (حداقل من این احساس را داشتم)، طبیعی است که بازیگران مرد برجسته نشوند، اما آنچه در اینجا اتفاق می‌افتد، بیشتر رادیکال است: شخصیت‌های مرد به شدت سطحی و حتی نادیده گرفته شده‌اند و احساس کردم که تنها زمانی ظاهر می‌شوند که واقعاً لازم است. این واقعاً تاسف‌بار است، زیرا فیلم عملکرد خوبی از جاستین ثرو دارد، که حتی به نظر می‌رسد می‌خواهد بیشتر به ما بدهد و بهتر عمل کند، حتی بدون مواد لازم برای آن. ادگار رامیرز کار قابل قبولی انجام می‌دهد، اما لوک اوانز تلاشی نمی‌کند. نور بر روی امیلی بلانت است که یکی از جالب‌ترین کارهای حرفه‌اش (تا آن زمان) را به ما ارائه می‌دهد و هر زمان که در صحنه ظاهر می‌شود، شایسته توجه ماست. متأسفانه، ربکا فرگوسن و هیلی بنت نمی‌توانند به سطح او برسند و همیشه در سایه‌اش هستند.