فیلم هندی Baahubali: The Beginning 2015

در حالی که فیلم‌های SS Rajamouli از زمان "مگادیره" به لحاظ مقیاس و روایت جاه‌طلبانه‌تر شده‌اند، او در قلب خود یک فیلم‌ساز ماسالا است و می‌توان گفت بهترین فیلم‌ساز کشور ما در حال حاضر است. کافی است نگاهی به ارائه قهرمانانه هر شخصیت اصلی در "بااهوبالی" بیندازید تا بفهمید چقدر به نبض مخاطب حساس است و می‌داند چه دکمه‌ای را فشار دهد تا آنها را...

در حالی که فیلم‌های SS Rajamouli از زمان "مگادیره" به لحاظ مقیاس و روایت جاه‌طلبانه‌تر شده‌اند، او در قلب خود یک فیلم‌ساز ماسالا است و می‌توان گفت بهترین فیلم‌ساز کشور ما در حال حاضر است. کافی است نگاهی به ارائه قهرمانانه هر شخصیت اصلی در "بااهوبالی" بیندازید تا بفهمید چقدر به نبض مخاطب حساس است و می‌داند چه دکمه‌ای را فشار دهد تا آنها را به تشویق وادارد. ما از قدرت قهرمان شگفت‌زده می‌شویم وقتی که او یک شوالین بزرگ را از ریشه درآورده و به سمت آبشار می‌برد؛ از زیبایی قهرمانه و سپس شجاعت او در شگفت‌اید؛ وقتی جنگجویی سالخورده مهارتش را با شمشیر نشان می‌دهد هیجان‌زده می‌شویم و از دیدن شرور داستان که یک گاو وحشی را با دستانش به زمین می‌زند، ترسیده می‌شویم و از سخنرانی یکی از شخصیت‌های اصلی تحت تأثیر قرار می‌گیریم، در حالی که از ظاهر او شوکه می‌شویم. این لحظات فوق‌العاده ماسالا هستند و راجامولی این صحنه‌ها را به شکلی مهیج فیلم‌برداری کرده و در فواصل منظم قرار می‌دهد تا ما همواره درگیر داستان باشیم. شیو (پرابهاس) توسط قبیله‌ای بزرگ شده است، اما همیشه به آبشار بزرگ در جنگل علاقه‌مند است و تلاش می‌کند تا به ارتفاع آن برسد. یک ماسک چوبی او را به این کار ترغیب می‌کند و او صاحب آن را ملاقات می‌کند — آوانتیکا (تامانا)، جنگجویی که متعلق به گروهی شورشی است که سعی در نجات ملکه خود، دویاسنایی (آنوشکا) دارند، که توسط حاکم شرور پالووالته‌وان (رنا داگوباتی) به زنجیر کشیده شده است. شیو پیشنهاد می‌دهد که به یک مأموریت نجات برود بدون آنکه بداند چقدر عمیقاً با شخصیت‌های درگیر در این بازی قدرت ارتباط دارد. روایت "بااهوبالی" تحت تأثیر همه چیز از "ماهابهاراتا" و دیگر داستان‌های فولکلور هندی تا "مگادیره" خود راجامولی است. داستان پس‌زمینه‌ای که شامل شخصیت اصلی، بااهوبالی، می‌شود، در واقع به وضوح در قلمرو ماهابهاراتا است. پسرعموها، یکی نیکوکار و دیگری شرور، که برای تخت سلطنت رقابت می‌کنند، یک جنگجوی دولتمند که نجیب است اما به دلیل وفاداری به طرف نادرست لکه‌دار شده، پدری تدبیرکننده که می‌خواهد تخت را به هر قیمتی برای پسرش به دست آورد و یک کودک سلطنتی که از یک رودخانه نجات می‌یابد و غیره. و وقتی به پایان ناگهانی می‌رسیم که دنباله‌اش را به وجود می‌آورد، به یاد "کوجادائیان" می‌افتیم که نیز تصمیم گرفت داستانش را در میانه راه متوقف کند. در مورد تصاویری که راجامولی از منابع متنوعی الهام می‌گیرد، صحنه‌هایی وجود دارد که شکوه "چندرا لیکا" SS واسان (نصب مجسمه پالووالته‌وان)، صحنه‌های نبرد وسیع "ارباب حلقه‌ها" پیتر جکسون (نبرد با ارتش کلاکیه)، مناظر رویایی "آواتار" جیمز کامرون (شیو در حال صعود از یک آبشار)، حرکات آکروباتیک زیبا در "قهرمان" ژانگ ییمو (صحنه‌های مربوط به سیو دو و آوانتیکا) و حتی کمی از "جیمز باند" (فرار از یک بهمن) را تداعی می‌کند. اما راجامولی به طرز فوق‌العاده‌ای این تأثیرات را با هم ترکیب کرده و لمسه ابتکاری خود را به این صحنه‌ها اضافه می‌کند تا به طوری که به نظر برسد که این صحنه‌ها بسیار خلاقانه هستند. حتی خط داستان عاشقانه که برخی ممکن است آن را بی‌مورد و غیرضروری بدانند، به طرز تخیلی اجرا شده است. و با تیم فنی‌اش (یا به عبارتی، یک ارتش)، کارگردان یکی از فیلم‌های فوق‌العاده از کشور ما را به ما ارائه می‌دهد. مقیاس عظیم فیلم نفس‌گیر است. طراح صحنه سابو سیریل و فیلم‌بردار سنجیت کومار به همراه تیم VFX (با وجود اینکه در برخی نماها واضح است، تلاش‌های بصری بسیار خوب است) به نظر می‌رسد که تلاش فوق‌العاده‌ای برای بزرگ جلوه دادن هر فریم انجام داده‌اند، در حالی که موسیقی هیجان‌انگیز ماراگاتامانی درام روی صحنه را افزایش می‌دهد (هرچند که آهنگ‌ها چندان مؤثر نیستند). اما نمی‌توان همین را درباره برخی از بازیگران گفت که در زمینه اجرا کم آوردند. باور به تاماناه به عنوان یک زیبایی فرشته‌گون آسان‌تر از باور به او به عنوان یک جنگجوی سرسخت است. رنا آنقدر تهدیدآمیز نیست و پرابهاس کمی سبک‌وزن به نظر می‌رسد، هرچند می‌توانیم تلاش آنها را برای به تصویر کشیدن نقش‌هایشان قدردانی کنیم. خوشبختانه بازیگران بزرگسال بسیار خوب عمل می‌کنند — ساتیاراج به عنوان کاتاپا و رامیا کریشنان به عنوان شیواگامی، ملکه مراقب، توجه‌ها را به خود جلب می‌کنند در حالی که ناصر، که با بازوی کوچک شده‌اش دیده می‌شود، مانند همیشه شرور است. و مدان کارکی نقطه شیرینی برای دیالوگ‌ها پیدا می‌کند که تامیل به طرز عجیبی بی‌مورد نمی‌نماید و در عین حال، خیلی سخت هم نیست (همان‌طور که در "آیریاثیل اوروان" سلوراجوان اتفاق افتاد). چند اشتباه نیز وجود دارد. یک شماره آیتم که در حین جستجوی یک خائن ظاهر می‌شود، ما را به شدت از دوره خارج می‌کند و در قلمرو فیلم‌های قهرمانان معاصر قرار می‌دهد. صحنه‌ای پیش از جنگ که دو طرف درگیر گفت‌وگو می‌شوند، غیرقابل باور به نظر می‌رسد با توجه به اینکه ارتش دشمن به عنوان بربرهایی تشنه خون توصیف شده‌اند که فقط به غارت زمین‌ها و تجاوز به زنان کشور مورد حمله‌شان علاقه‌مند هستند. در برخی نماها (حتی نمای نزدیک) می‌بینیم که بازیگران دیالوگ‌های خود را به زبان تلوگو بیان می‌کنند که ناهماهنگ است. همچنین، فیلم به نظر نمی‌رسد به خوبی و به طرز محکم تدوین شده باشد، احتمالاً به دلیل تصمیم به تقسیم داستان به دو قسمت. برخی از صحنه‌ها طولانی‌تر از حد نیاز ادامه پیدا می‌کنند و این به ویژه در مورد صحنه نبرد نهایی صادق است که تقریباً 25 دقیقه طول می‌کشد! بله، این صحنه به طرز فوق‌العاده‌ای طراحی شده و هیچ لحظه کسل‌کننده‌ای وجود ندارد، اما ما طول آن را احساس می‌کنیم. و زمانی که فیلم به پایان ناگهانی خود می‌رسد، تجربه‌ای بسیار مشابه با آنچه که هنگام تماشای یک فیلم (یا یک مسابقه) در تلویزیون و قطع برق درست قبل از اوج داستان احساس می‌کنیم، داریم. با این حال، این فیلم یک دستاورد قابل توجه است که اثبات می‌کند صنعت فیلم‌سازی هند هنوز هم قادر به خلق نمایش‌های بزرگ است. این بررسی شامل مجموعه‌ای از دو فیلم است: "آغاز" و "نتیجه". از نظر روایت، در این فیلم داستان‌گویی فوق‌العاده‌ای وجود دارد. شاید همین باعث می‌شود که این فیلم بسیار عالی باشد. اکشن و کارهای نمایشی واقعاً سرگرم‌کننده هستند، البته، اما آنها بدون زمینه نیستند، همانطور که بسیاری از فیلم‌های اکشن چنین هستند. داستان به اکشن خدمت می‌کند و بالعکس. این یک فیلم سرگرم‌کننده در کل است.