فیلم The Boy Next Door 2015

این روزها می‌توان جنیفر لوپز، خواننده، رقاص و بازیگر مشهور را در حال انجام وظایف داوری‌اش در برنامه تلویزیونی «آیدل آمریکایی» مشاهده کرد. اما «جی‌لو» با آن زیبایی و اندام خوش‌فرم هنوز زمانی را برای بازگشت به سینما و بازبینی ژانر تکراری «زن در خطر» پیدا کرده است. جدیدترین اثر او، تریلر روانشناختی «پسر همسایه» به کارگردانی راب کوهن، صرفاً یک نسخه تکراری و ابتدایی...

این روزها می‌توان جنیفر لوپز، خواننده، رقاص و بازیگر مشهور را در حال انجام وظایف داوری‌اش در برنامه تلویزیونی «آیدل آمریکایی» مشاهده کرد. اما «جی‌لو» با آن زیبایی و اندام خوش‌فرم هنوز زمانی را برای بازگشت به سینما و بازبینی ژانر تکراری «زن در خطر» پیدا کرده است. جدیدترین اثر او، تریلر روانشناختی «پسر همسایه» به کارگردانی راب کوهن، صرفاً یک نسخه تکراری و ابتدایی از فیلم‌های زنانه‌ای است که به نظر می‌رسد تنها به عنوان ملودرام‌های بی‌محتوا و گذرا ساخته شده‌اند. «پسر همسایه» به وضوح قابل مقایسه با فیلم‌های تلویزیونی شبکه لایف‌تایم است که می‌توانند به خوبی از نظر خلاقیت، این فیلم را به چالش بکشند. در واقع، لوپز به خوبی با این نوع «قهرمانان آشفته» آشنا است و در این داستان کم‌عمق به راحتی در نقش خود جا می‌گیرد. در «چشم‌های فرشته» (2001) و «کافی» (2002)، او درگیر مشکلاتی می‌شود که مردان عجیب در زندگی‌اش به سمت او جلب می‌شوند و خطرات زیادی را به وجود می‌آورند. در «پسر همسایه» نیز داستان مشابهی وجود دارد، اما مرد جوان و توهمی که در اینجا وجود دارد، به اندازه‌ای که باید، دچار جنون است و به دنبال این زن بالغ جذاب می‌باشد. او ممکن است دیوانه باشد اما در عین حال هنوز هم جذاب است، درست است خانم‌ها؟ واقعیت این است که ما بارها این فرمول را دیده‌ایم و «پسر همسایه» هیچ چیز تازه یا هیجان‌انگیزی را ارائه نمی‌دهد. تنش موجود در این فیلم به اندازه‌ای کم است که شایسته خنده است. صحنه‌های عاشقانه به قدری تکراری هستند که حتی نمی‌توانند با تنش قابل توجهی همراه باشند. به‌طور قطع، «پسر همسایه» به طرز بی‌پروا از هر تریلر روانی که تصور کنید، ایده‌برداری کرده و در نهایت به فیلمی بی‌مزه و خسته‌کننده تبدیل شده است. با وجود همه داستان‌های عاشقانه و تعقیب و گریز گذشته و حال (مانند «جذب کشنده»، «علاقه»، «ترس»، «شناگر»، «افشاگری»، «مشتاق» و غیره) حضور «پسر همسایه» تنها به شلوغی این ژانر بیش از حد پرداخته کمک کرده است. در زیر کارگردانی معمولی کوهن و فیلمنامه‌ای نامناسب از باربارا کاری، «پسر» داستان زنی جذاب به نام کلر پیترسون (با بازی لوپز) را روایت می‌کند که با سرخوردگی مواجه می‌شود و به یک رابطه بی‌پرده با مرد جوان همسایه به نام نوح سندبورن (رایان گازمن) می‌رسد. قبل از اینکه کلر به آغوش این جوان بیفتد، با تضادهای زیادی روبروست. شوهر خیانتکارش، گرت (جان کوربت) به خاطر بی‌وفایی‌های مکررش از خانه بیرون رانده شده است. همچنین، پسر نوجوانش، کوین (ایان نلسون) در حال تجربه دردهای رشد است. در این شرایط، کلر به یک تغییر مثبت در زندگی‌اش نیاز دارد. زمانی که نوح به صحنه وارد می‌شود تا به عموی بیمار خود کمک کند، تأثیر عمیقی بر کلر می‌گذارد و به نوعی تبدیل به مربی مردانه‌ای می‌شود که پسرش به آن نیاز دارد. البته، داستان پس‌زمینه نوح مشکوک است، اما جذابیت و خوبی او برای کلر در فشارهایش غیرقابل انکار است. نوح برای کلر بسیار خوب به نظر می‌رسد و او احساس می‌کند که جوانی مناسب برای سرگرم کردن خود و پسرش پیدا کرده است. پس از یک قرار وحشتناک که توسط دوست نزدیکش و معاون مدرسه، ویکی لنسینگ (کریستین چنووت) ترتیب داده شده، کلر از خود بی‌محافظ می‌شود و به وسوسه جنسی‌اش نسبت به نوح پاسخ می‌دهد. وقتی که کلر متوجه می‌شود این رابطه ممکن است یک اشتباه بوده باشد، به نوح می‌گوید که نمی‌توانند ادامه دهند. این موضوع برای نوح اصلاً خوشایند نیست و به زودی کلر با خشم روانی این جوان عاشق رو به رو می‌شود که نیازش به بودن با او به طرز آزاردهنده‌ای افزایش می‌یابد. با بازگشت گرت به زندگی کلر، اوضاع خطرناک‌تر می‌شود. در کل، «پسر همسایه» به سادگی با پر کردن جاهای خالی و با لرزش‌های آماتوری، به داستان پیش می‌رود. کلر با بازی لوپز تمام ترس‌ها و آشفتگی‌های یک سواری ترسناک را دارد، اما بازی بی‌روح لوپز و گازمن به اندازه‌ای خسته‌کننده است که هیچ‌کس نمی‌تواند به آن اهمیت دهد. گرت به عنوان شوهر خیانتکار، تنها یک حاشیه بی‌اهمیت در داستان است. ویکی نیز به عنوان یک شخصیت فرعی مزاحم در کنار کلر قرار دارد و فقط در تلاش است تا هیجان‌های کاشته شده را متصل کند. با افزودن «پسر» به کارنامه سینمایی‌اش، به نظر می‌رسد که جنیفر هرگز در عرصه سینما نبوده است.