فیلم Gunfight at the O.K. Corral 1957

داستان تیراندازی در O.K. Corral، که در روز چهارشنبه، ۲۶ اکتبر ۱۸۸۱ اتفاق افتاد، به صورت یک روایت درخشان و ستاره‌ای هالیوودی به کارگردانی جان استرجز و براساس مقاله‌ای از جورج اسکالین نوشته لئون یوریس به تصویر کشیده شده است. بازیگران اصلی این فیلم شامل برت لنکستر، کرک داگلاس، روندا فلیمینگ، جو ون فلیت، جان آیرلند و لایل بتگر هستند. موسیقی فیلم توسط دیمیتری تیومکین...

داستان تیراندازی در O.K. Corral، که در روز چهارشنبه، ۲۶ اکتبر ۱۸۸۱ اتفاق افتاد، به صورت یک روایت درخشان و ستاره‌ای هالیوودی به کارگردانی جان استرجز و براساس مقاله‌ای از جورج اسکالین نوشته لئون یوریس به تصویر کشیده شده است. بازیگران اصلی این فیلم شامل برت لنکستر، کرک داگلاس، روندا فلیمینگ، جو ون فلیت، جان آیرلند و لایل بتگر هستند. موسیقی فیلم توسط دیمیتری تیومکین و فیلم‌برداری آن توسط چارلز بی. لانگ جونیور انجام شده است. عنوان "تیراندازی در O.K. Corral" به نوعی گمراه‌کننده است، چرا که این فیلم دو ساعته تنها چیزی بیش از پنج دقیقه به خود واقعه اختصاص می‌دهد که بیش از ۱۳۰ سال است که مردم را مجذوب خود کرده است. با وجود عنوان جذابش، به طور قابل توجهی در این فیلم عمل زیادی وجود ندارد. آنچه در این دو ساعت نمایش داده می‌شود، رابطه‌ای دوستانه و تقریباً عاشقانه بین جان هنری "داک" هالی‌دی و وایت بری استاپ ایراپ را نشان می‌دهد. این فیلم یکی از بهترین نمونه‌های فیلم‌های "دوستی" در ژانر وسترن محسوب می‌شود. با وجود گفت‌وگوهای زیاد و اینکه فیلم بیشتر به عنوان یک وسترن "شهر" شناخته می‌شود، این فیلم بسیار موفق بود و به عنوان پیشگام وسترن‌های ستاره‌ای شناخته شد. با این حال، همه چیز در این فیلم شیرین و روشن نیست. در ابتدا، داگلاس نقش ایراپ را رد کرده بود و سپس نقش هالی‌دی را پذیرفت (بگفته‌ها، بگوت و پالانس و ویدمارک هم در نظر گرفته شدند) و لنکستر برای پذیرش نقش ایراپ مجبور شد "رشوه" بگیرد (او نسبت به گفت‌وگوهای زیاد فیلمنامه بسیار ناراضی بود). این دو بازیگر در ابتدا با یکدیگر در تضاد بودند، اما از آن پس دوستی محترم و محترمتی بین آن‌ها شکل گرفت و شیمی آن‌ها به عنوان داک و وایت دلیل موفقیت فیلم به عنوان یک اثر "ادبی" است. این فیلم از نظر طرفداران وسترن شهرت مختلطی دارد که قابل درک است. برخی از دیالوگ‌ها ضعیف هستند و بازیگران مانند فلیمینگ و د فورست کلی به طور نامناسبی نوشته شده و کمتر مورد استفاده قرار گرفته‌اند. همچنین در داستان تاریخی کمی تحریف وجود دارد و کمبود عکاسی از مناظر، که به ویژه در یک تولید ویستاوژن تکنیکالر گناهی بزرگ به حساب می‌آید. طراحی دکورهای شهری گاهی مصنوعی به نظر می‌رسد که این یک مشکل است زیرا ۹۰ درصد فیلم در پس‌زمینه شهر قرار دارد. اما اگر به عنوان داستانی از یک دوستی که به تیراندازی معروف منتهی می‌شود دیده شود، تمام نکات درست را می‌زند؛ از جمله آواز فِرَنگی لین از ترانه‌ی جذاب و تند عنوان فیلم. به نظر می‌رسد بهتر بود عنوان فیلم "داک و وایت" باشد. گاهی اوقات عکاسی رنگی واقعاً به تولید کمک نمی‌کند و به نظر من این فیلم یکی از این موارد است. داستان حول محور وایت ایراپ (برت لنکستر) می‌چرخد که تصمیم می‌گیرد به تامب‌استون برگردد و به همراه برادرانش زندگی کند. ورود او او را در برابر "داک" هالی‌دی (کرک داگلاس) که یک مشکل جدی و خطرناک در نوشیدنی دارد قرار می‌دهد. اقدامات باند غیرقانونی کلانتون باعث می‌شود این دو به هم بپیوندند و زمانی که جیمی ایراپ (مارتین میلنر) به اشتباه کشته می‌شود، خطوط نبرد برای تیراندازی معروف مشخص می‌شود. با این حال، هیچ‌گاه این فیلم آتش نمی‌گیرد. شیمی بین لنکستر و داگلاس تقریباً وجود ندارد؛ دیالوگ‌ها کند و یکنواخت هستند و رمانس‌ها به ویژه رابطه ناپایداری که بین هالی‌دی و "کیت" (جو ون فلیت) وجود دارد، داستان را شلوغ کرده است و جان آیرلند هیچ تهدیدی از خود نمی‌تاباند. فیلم خیلی طولانی و با سرعتی بسیار کند است و تا پایان، که البته حس زمان واقعی دارد و با برخی از تردستی‌ها و کمی آتش‌بازی همراه است، عمل چندانی رخ نمی‌دهد، که در آن تیراندازی تقریباً همه را می‌کشد. من درگیری هالی‌دی و رینگو را جالب‌تر یافتم، اما کل فیلم به شدت فاقد حس واقعی از خشونت و سختی زندگی این افراد بود. تولید قطعاً براق و حرفه‌ای است، اما موسیقی دیمیتری تیومکین بیشتر مرا به یاد "۵۵ روز در پکن" و "آلامو" می‌اندازد و برخی آهنگ‌های بی‌نظیر فرانکی لین هم به آن اضافه شده است - و من احساس کردم کل اثر کمی بیش از حد استریل و ناامیدکننده است.