فیلم Boss Level 2020

در هسته اصلی، این فیلم هنوز هم طرح خود بهبود فردی فیلیپ کانرز را دنبال می‌کند. آیا روی می‌تواند با تلاش برای رسیدن به فردا، پدر بهتری، همسر سابق بهتری و نسخه بهتری از خود شود؟ ۲۸ سال پیش، موری و نویسنده-کارگردان هارولد رمیس از این ایده ناب به بهترین نحو استفاده کردند. هر چیزی که یک فیلم سرگرم‌کننده مانند "سطح رئیس" می‌تواند ارائه دهد،...

در هسته اصلی، این فیلم هنوز هم طرح خود بهبود فردی فیلیپ کانرز را دنبال می‌کند. آیا روی می‌تواند با تلاش برای رسیدن به فردا، پدر بهتری، همسر سابق بهتری و نسخه بهتری از خود شود؟ ۲۸ سال پیش، موری و نویسنده-کارگردان هارولد رمیس از این ایده ناب به بهترین نحو استفاده کردند. هر چیزی که یک فیلم سرگرم‌کننده مانند "سطح رئیس" می‌تواند ارائه دهد، تنها چند صحنه نبرد و سلاح‌های غیرمعمول است و امیدوارند که به نظر برسد که اینها متعلق به خودشان است. این فیلم نامنظم است، اما بیشتر اوقات سرگرم‌کننده است. واقعاً نمی‌دانستم این فیلم چه چیزی است وقتی آن را تهیه کردم، اما باید بگویم که یک سرگرمی اکشن بسیار جالب بود و با اینکه معمولاً به داستان‌های سفر در زمان انتقاد دارم، این یکی برای من خوب بود. همانطور که نامش نشان می‌دهد، فیلم به نوعی مانند یک بازی تیراندازی اول شخص پیش می‌رود. شروع، دویدن و تیراندازی، مرگ، شستشو، راه‌اندازی مجدد و تکرار. می‌دانم، به نظر خسته‌کننده می‌آید، اما واقعاً کار می‌کند. در هر بار اجرا تغییرات کافی وجود دارد تا تماشای آن جالب باشد و هر بار داستان پیشرفت می‌کند و تکه‌ای دیگر به معما اضافه می‌شود. بدیهی است که این فیلم پر از صحنه‌های اکشن است و این اکشن خوب و سرگرم‌کننده است. خوشبختانه آنها تلاش نکردند که برای فیلم به رده سنی PG-13 یا TV-PG بروند. این یک فیلم برای بزرگسالان است و هم زبان و هم اکشن آن برای بزرگسالان است و نه برای بزرگسالانی که به راحتی ناراحت می‌شوند. سرها پرتاب می‌شوند، مردم منفجر می‌شوند و گلوله‌ها در همه جا ظاهر می‌شوند. در عین حال، این اکشن سرگرم‌کننده، اغراق‌آمیز و گاهی بسیار طنزآمیز است. صدای پس‌زمینه از شخصیت اصلی و نگرش واقع‌گرایانه او که به نوعی "از این مزخرفات خسته‌ام" است، به جذابیت فیلم افزوده است. باور کنید یا نه، داستانی در زیر همه این‌ها وجود دارد و واقعاً بد نیست. مطمئناً در آن حفره‌هایی وجود دارد که به اندازه‌ای بزرگ هستند که می‌توان یک ناو جنگی از آنها عبور داد، اما واقعاً اهمیتی ندارد. داستان به اندازه کافی خوب است که فیلم و اکشن را به جلو ببرد و فیلم هیچ تلاشی برای داشتن هر نوع منطق علمی نمی‌کند. این نوعی نسخه اکشن اغراق‌آمیز از "روز گراندهاگ" با عناصر تیراندازی اول شخص است. فرانک گریلوی نقش اصلی خسته و خشن را به خوبی ایفا می‌کند و دیدن مل گیبسون دوباره جالب بود، هرچند که متأسفانه او یکی از شخصیت‌های منفی بود. بقیه بازیگران هم بیشتر یا کمتر فراموش‌شدنی هستند. این فیلم به وضوح برای سرگرمی ساخته شده و با صحنه‌های اکشن (خشونت‌آمیز) و دیالوگ‌های کنایه‌آمیز تماشاگران را بمباران می‌کند و در این کار به خوبی موفق است. آنچه که همزمان "سطح رئیس" را نجات می‌دهد و به آن آسیب می‌زند این است که نویسنده-کارگردان جو کارنهاین به موضوع به گونه‌ای برخورد می‌کند که مانند یک بازی ویدیویی باشد، به طوری که کنventions ژانر حلقه زمانی ناگهان کاملاً معنادار می‌شود. برای مثال، هر بار که قهرمان می‌میرد، او در نقطه قبلی دوباره زنده می‌شود در حالی که دانش به‌دست‌آمده از تلاش‌های قبلی را حفظ می‌کند. بنابراین، زمانی که روی (فرانک گریل) به وسیله‌ای نیاز دارد، او به سادگی یکی از آن‌ها را به سبک "سرقت بزرگ اتومبیل" به دست می‌آورد. و هر بار که گوان-یین (سلینا لو) او را می‌کشد، او می‌گوید: "من گوان-یین هستم و گوان-یین این کار را کرده است." او این جمله را آنقدر تکرار می‌کند که آزاردهنده می‌شود، اما دقیقاً همین هدف است – تجربه‌ای را ایجاد کند که یک رئیس چنان به شما آسیب بزند (و در این فرآیند به شدت شما را تمسخر کند) که شما مجبور باشید بار دیگر برگردید و از قبل لذت ببرید از لحظه‌ای که بالاخره بر او پیروز می‌شوید. مشکل این است که وقتی روی متوجه می‌شود که کجا باید برود و چه کار باید بکند و اینکه او فرصت‌های نامحدودی برای رفتن به آنجا و انجام آن دارد، فیلم تمام حس اضطرار خود را از دست می‌دهد و به اندازه تماشای فرد دیگری که ساعت‌ها بازی ویدیویی می‌کند، جذاب می‌شود. حتی پایان دنیا هم وقتی هر روز یک بار اتفاق می‌افتد چندان اهمیتی ندارد؛ بالاخره روی همیشه در تخت‌خوابش بیدار می‌شود و دنیا همیشه برای نجات او در دسترس است. شیوه خودپسندانه گریلوی به نوعی مزه‌ای اکتسابی است، اما با توجه به اینکه شخصیت او به نوعی مرگ تدریجی را در مراحل مختلف تجربه می‌کند، می‌توان گفت که روی هزینه‌های خود را پرداخت می‌کند. علاوه بر این، روی چند صحنه واقعاً احساسی با پسر نوجوانش دارد – که اتفاقاً پسر واقعی گریلوی نیز هست. و سپس مل گیبسون به عنوان شخصیت منفی اصلی حضور دارد (ویل ساسو به عنوان دستیارش نیز به طرز شگفت‌انگیزی مؤثر است). این دومین باری است که در دو سال گذشته، پس از "نیروی طبیعت"، حضور گیبسون به تنهایی کافی است تا آنچه در غیر این صورت بیشتر شبیه مجموعه‌ای از کلیشه‌ها باشد، ارتقا دهد. "زنده بمان، بمیر، تکرار" با حس کمتر و سر بریدن بیشتر. این فیلم ما را جذب کرد، ما را ناامید کرد، من را جذب کرد، ناامید کرد... اما تا پایان آن را تحمل کردم. نام شرکت بزرگ بد، DYNOW Industries است. اگر این شما را به خنده بیندازد، می‌دانید که این نوع فیلم چیست. من رکورد "فیلم مل گیبسون نمی‌بینم" را شکست. در طرف مثبت، می‌توانید ببینید مل گیبسون بیش از یک بار بمیرد. فیلم "کاپ شاپ" فرانک گریلوی جو کارنهاین را به شدت ترجیح می‌دهم - به جای این فیلم آن را ببینید.