فیلم Eyes Without a Face 1960

چقدر عجیب است که من باید تو را دلداری دهم. حداقل هنوز امیدی داری. فیلم «چشم‌ها بدون صورت» به کارگردانی ژرژ فرانجو و با نویسندگی مشترک فرانجو، ژان ردون، پیر بویلئو، توماس نارسیژاک و کلود سوتت ساخته شده است. در این فیلم پی‌یر براسور، ایدیت اسکوب، آلیدا والی، ژولیت ماینل و فرانسوا گورین به ایفای نقش پرداخته‌اند. موسیقی اثر موریس ژار و فیلمبرداری آن به عهده...

چقدر عجیب است که من باید تو را دلداری دهم. حداقل هنوز امیدی داری. فیلم «چشم‌ها بدون صورت» به کارگردانی ژرژ فرانجو و با نویسندگی مشترک فرانجو، ژان ردون، پیر بویلئو، توماس نارسیژاک و کلود سوتت ساخته شده است. در این فیلم پی‌یر براسور، ایدیت اسکوب، آلیدا والی، ژولیت ماینل و فرانسوا گورین به ایفای نقش پرداخته‌اند. موسیقی اثر موریس ژار و فیلمبرداری آن به عهده اوژن شوفتان است. دکتر ژنسیر (براسور) به خاطر تصادف خودرویی که منجر به آسیب‌های وحشتناک صورت دختر محبوبش کریستین (اسکوب) شد، به شدت دچار عذاب وجدان است. او قصد دارد جراحی‌های زنوگرافت روی قربانیان زن انجام دهد و صورت آن‌ها را به کریستین منتقل کند… این داستان به نظر می‌رسد که یک فیلم کلاسیک از نوع دانشمند دیوانه باشد، نوعی که پیتر لوره در آن با لبخندی شیطانی در اطراف می‌گردد، اما این نسخه فرانسوی است! «چشم‌ها بدون صورت» از آن نوع فیلم‌های ترسناک نیست؛ آیا ترسناک است؟ بله، اما در اینجا کشتار برای لذت یا سادیسم وجود ندارد، همه چیز به خاطر عشق و برای کاهش عذاب وجدان در حین پیشرفت علم انجام می‌شود. او هنوز هم دیوانگی است، اما اقدامات دکتر ژنسیر با یک غم واقعی همراه است و با وجود اینکه فرانجو یک استاد در خلق زیبایی‌های شاعرانه است، این فیلم به اندازه‌ای زیبا و در عین حال آزاردهنده است. کریستین یک عروسک زنده است، فرشته‌ای آرام که مجبور است ماسک چینی بپوشد تا صورت سوخته‌اش را پنهان کند. در حالی که او در سالن‌های گوتیک خانه ژنسیر و راهروهای بیمارستانی که به این خانه متصل است، حرکت می‌کند، فرانجو هرگز فرصتی برای شاعرانه کردن یک صحنه را از دست نمی‌دهد و با استفاده از برداشت‌های طولانی و آهسته در سکوت، داستان را با حس پیش‌بینی آمیخته می‌کند. حتی زمانی که دیالوگ وجود دارد، همیشه به آرامی بیان می‌شود مگر اینکه به پلیس مربوط شود، که به طور طبیعی به دکتر خوب ژنسیر مشکوک هستند. چندین صحنه احساسی واقعاً جالب و زیبا از نظر ساخت و معنا وجود دارد، هیچ‌کدام به اندازه صحنه نهایی که فیلم را به پایان می‌رساند، تأثیرگذار نیست. اما مشهورترین صحنه، صحنه ترسناک جراحی است که واقعاً آن را می‌بینیم، یک دنباله نفس‌گیر و دلخراش که با این حال، دوباره به نام عشق انجام می‌شود! تراژدی آن قابل لمس است. از ابتدای فیلم که لویی (دستیار دکتر ژنسیر که توسط والی بازی می‌شود) یک جسد را به دریاچه می‌برد، تا یک صحنه احساسی که در آن کریستین به سگ‌های قفس شده‌ای که به عنوان موش‌های آزمایش برای تجربیات پدرش استفاده می‌شوند، سر می‌زند، ترکیب ترس با غم‌انگیزی شبیه داستان‌های پریان به زیبایی به تصویر کشیده شده است. کیفیت فنی فیلم بسیار بالا است. فیلمبرداری شوفتان زیبا و غم‌انگیز است، در حالی که موسیقی متن ژار، به ویژه ملودی کارناوالی ترسناک که استفاده می‌کند، مستقیماً از دنیای سوررئالیستی ناشی می‌شود. براسور به عنوان ژنسیر فوق‌العاده است، دوباره در نقش یک پزشک (او سال قبل در «سر به دیوار» فوق‌العاده بود) و ژنسیر روحی آزار دیده است با خونی یخ‌زده در رگ‌هایش، و براسور به‌خوبی این نقش را ایفا می‌کند. آیا او لرد کگر فرانسوی است؟ بله، این یک تمجید منطقی است. در حقیقت، تمام اجراها از کیفیت بالایی برخوردارند و به ویژه به اسکوب که باید با ماسک بی‌حرکت بازی کند و تنها با چشمان غمگینش ایفای نقش کند، باید تبریک گفت. در حالی که کبوترها پرواز می‌کنند، این صدای گریه سگ‌ها و یک فرشته چینی است. واقعاً. 9 از 10.