فیلم Fair Play 2023

فیلم "Fair Play" به طرز چشمگیری تنش را افزایش می‌دهد و با پارانویا، ترس و خیانت، فینالی استرس‌زا و فوق‌العاده را به نمایش می‌گذارد. من این فیلم را در جشنواره ساندنس 2023 دیدم و حضور در بین علاقه‌مندان سینما تجربه‌ای شگفت‌انگیز و پرانرژی بود! اگرچه "Fair Play" معمولاً در زمره سلیقه سینمایی من نیست، اما به طرز فوق‌العاده‌ای ساخته شده است و تنش و استرس از...

فیلم "Fair Play" به طرز چشمگیری تنش را افزایش می‌دهد و با پارانویا، ترس و خیانت، فینالی استرس‌زا و فوق‌العاده را به نمایش می‌گذارد. من این فیلم را در جشنواره ساندنس 2023 دیدم و حضور در بین علاقه‌مندان سینما تجربه‌ای شگفت‌انگیز و پرانرژی بود! اگرچه "Fair Play" معمولاً در زمره سلیقه سینمایی من نیست، اما به طرز فوق‌العاده‌ای ساخته شده است و تنش و استرس از ابتدا تا انتها به طور مداوم در حال افزایش است و در اکشن نهایی فیلم به جنون و پارانویا تبدیل می‌شود. وقتی که خودخواهی و حسادت شخصیت‌ها به نفرت و disdain خالص تبدیل شد، قلبم به شدت تند می‌زد. وقتی که تیتراژ پایانی نمایش داده شد، برای اولین بار در یک ساعت احساس کردم می‌توانم نفس بکشم! دمانت با استفاده از کمترین منابع، تسلط فوق‌العاده‌ای بر تعلیق داشت و تماشاگر را در حالت تنش نگه داشت. با وجود شخصیت‌های خودخواه و مغرور، لذت بردن از فیلم سخت است، اما مهارت و craftsmanship آن غیرقابل انکار است و جای تعجب نیست که چرا در ساندنس به خوبی مورد استقبال قرار گرفت و به سرعت توسط نتفلیکس خریداری شد. عجیب است که چگونه یک فیلم می‌تواند همزمان پیش‌بینی‌پذیر، غیرقابل‌باور و خنده‌دار باشد، اما فیلم اول نویسنده-کارگردان، کلاو دمانت، به راحتی این سه ویژگی ناامیدکننده را به نمایش می‌گذارد. این فیلم به اصطلاح هیجان‌انگیز روان‌شناختی از بد به بدتر می‌رود و داستان پر از حفره‌اش از یک رمانتیک اداری کسل‌کننده به یک نبرد افراطی بر سر حسادت و خودخواهی تبدیل می‌شود، زمانی که یکی از شرکا به طور ناگهانی نسبت به دیگری در یک شرکت معتبر وال‌استریت ارتقاء می‌یابد. نحوه پیشرفت این داستان به طرز عمده‌ای خنده‌دار است، با وجود پیامی زیرساختی که دارای برخی ارزش‌های قابل توجه است (هرچند ممکن است در این روزگار کمی تکراری به نظر برسد). شاید تماشای فیلم ارزش بیشتری داشته باشد اگر دو شخصیت اصلی (فیبی داینور و آلدن ارنریچ) به طور ذاتی این‌قدر نفرت‌انگیز نبودند و با یکی از بدترین فیلمنامه‌هایی که در مدت طولانی دیده‌ام، به تصویر کشیده می‌شدند. این وضعیت با زبانی زشت و بی‌مورد که تقریباً به اندازه "گرگ وال‌استریت" (2013) بی‌ادبانه است، بدتر می‌شود. با ترکیب این ویژگی‌ها، شما با یک اثر کاملاً بی‌ارزش مواجه هستید که آثار تلویزیونی دهه 1980 را داستان‌پردازی حماسی به حساب می‌آورد. واقعاً، در مورد چگونگی عملکرد این فیلم، تنها می‌توانم بگویم: "این عادلانه نیست." "امیلی" (فیبی داینور) و نامزدش "لوک" (آلدن ارنریچ) یک زوج حرفه‌ای و معمولاً خوشحال هستند که به تازگی نامزد شده‌اند و رابطه خوبی دارند. شایعاتی در دفتر درباره اینکه "لوک" قرار است به ترفیع برسد، به گوش می‌رسد و او به نظر می‌رسد که از این موضوع خوشحال است. اما رئیس "کمبل" (ادی مارسان) برنامه‌های دیگری دارد و تصمیم می‌گیرد شغل را به او بدهد! آیا او خوشحال است؟ ظاهراً بله، اما در باطن...؟ او همچنین مطمئن نیست. نه از توانایی‌اش برای انجام کار جدید، بلکه از اینکه چگونه از زخم‌زدن به خودخواهی او که به وضوح در حال افزایش است، جلوگیری کند. آنچه که در ادامه به وقوع می‌پیوندد، یک رقص روی تخم‌مرغ است که فشار عظیمی بر رابطه‌شان وارد می‌کند. آیا این رابطه می‌تواند دوام بیاورد؟ راستش را بخواهید، برایم مهم نبود. کل داستان به نظر می‌رسید که برای ایجاد بیشترین تنش و عدم اعتماد بین زوجی که در یک مرحله قرار است ازدواج کنند و در مرحله بعد شاید حتی نخواهند به هم سلام کنند، طراحی شده است. این فیلم به مفهوم "پله چرب" و کل فلسفه شرکتی "پیشرفت" حمله می‌کند، اما به شکلی خطی و بدون تخیل. کلیشه‌ها و جملات تکراری زیادی وجود دارد و در پایان واقعاً برایم مهم نبود که چه کسی چه چیزی به دست می‌آورد، اگر چیزی هم باشد، از این ملودرام ضعیف و بیش از حد فیلمنامه‌نویسی شده. متاسفم، شاید من فقط در حال و هوای مناسبی نبودم - اما این فیلم هیچ چیزی برای من نداشت. "Fair Play" یک بررسی عاطفی از عشق، جاه‌طلبی و دینامیک‌های جنسیتی است. کلاو دمانت به طور دقیق به این موضوعات پرداخته و به تعصب‌هایی که زنان موفق با آن مواجه‌اند، چالش‌های شخصی زوج‌هایی که در یک فضا کار می‌کنند، و آسیب‌پذیری‌های اجتناب‌ناپذیری که از این سناریوها ناشی می‌شود، اشاره کرده است. اجراهای متعهدانه فیبی داینور و آلدن ارنریچ، آن را به تجربه‌ای جذاب تبدیل می‌کند و پیام‌های تفکر برانگیز فیلم درباره سیاست‌های جنسیتی و تلاش برای شناسایی برابر بر اساس شایستگی به جای جنسیت را به تصویر می‌کشد. نتیجه دراماتیک، بحث‌های داغی را به همراه دارد... امتیاز: A-