فیلم The King 2019

فیلم «پادشاه» را به تازگی تماشا کردم، که تفسیر مدرنی از بخش‌هایی از «هنری چهارم» و «هنری پنجم» شکسپیر است و ظاهراً به نسل هزاره‌ها (میلی‌نیال‌ها) هدف‌گذاری شده است. همه می‌دانند که بخش زیادی از «هنری پنجم» شکسپیر بر پایه شایعات است، اما سخنرانی‌های او پیش از نبرد در بارفلور («یک بار دیگر به میدان، دوستان عزیز، یک بار دیگر.») و آژینکورت («ما گروهی از برادران...

فیلم «پادشاه» را به تازگی تماشا کردم، که تفسیر مدرنی از بخش‌هایی از «هنری چهارم» و «هنری پنجم» شکسپیر است و ظاهراً به نسل هزاره‌ها (میلی‌نیال‌ها) هدف‌گذاری شده است. همه می‌دانند که بخش زیادی از «هنری پنجم» شکسپیر بر پایه شایعات است، اما سخنرانی‌های او پیش از نبرد در بارفلور («یک بار دیگر به میدان، دوستان عزیز، یک بار دیگر.») و آژینکورت («ما گروهی از برادران هستیم») به افسانه تبدیل شده و از تاثیرگذارترین سخنرانی‌های نبرد در دوران ما باقی مانده‌اند. در «پادشاه»، سخنرانی هنری پیش از نبرد در آژینکورت نه تنها تحریک‌کننده و الهام‌بخش نیست، بلکه به نسخه‌ای رقیق‌شده و سیاسی‌صحیح از قرن بیست‌ویکم تبدیل شده که برایم قابل تحمل نبود. این فیلم هنری (هال) را به‌عنوان یک صلح‌طلب و رهبر reluctant به تصویر می‌کشد، و من بازی تیموتی شالامه (یک آمریکایی) در نقش هال را بسیار مدرن و به هیچ وجه قانع‌کننده نیافتم. او به‌نظر می‌رسید که از انجام هر یک از کارهایی که هنری پنجم واقعی انجام داده است، reluctant است. صحنه‌های نبرد بسیار واقعی و سینماتوگرافی فوق‌العاده بود، اما... این یک اشاره دیگر به نسل هزاره‌ها است که شکسپیر و تاریخ را به تکه‌های قابل هضم برای حساس‌های دوران ما رقیق و بازنویسی می‌کند. این یک نیمه‌تطبیق خوب است، اما از مصالحه‌ای که انجام می‌دهد رنج می‌برد. از یک سو، این صرفاً یک تطبیق دیگر از شکسپیر نیست - این فیلم مزایای نگاهی تازه به مواد اولیه را دارد، اما به هر دلیلی هنوز هم بسیاری از عناصر خیالی نمایش‌های شکسپیر را منتقل می‌کند. در عین حال، با اینکه نوشتار خوب است، از شعر تطبیق‌های مستقیم‌تر (مانند «تاج توخالی») بی‌بهره است. من بازی‌ها را جذاب می‌یابم و به‌ویژه جالب است که هنری پنجم را به‌عنوان یک انسان‌گرا و متفکر ببینم، به جای یک فاتح جنگی. این ایده جالبی است (اگرچه شاید تاریخی نباشد) و ممکن است به نوعی به درگیری‌های مدرن‌تر کمک کند. به‌ویژه، فیلم به‌طور قابل‌توجهی از طرح شکسپیر در انتها انحراف می‌یابد. به‌نظر می‌رسد که سعی دارد تا تبلیغات اصلی قرن شانزدهم نمایش را به بحث در مورد رئالیسم سیاسی تغییر دهد. این در اصل ایده خوبی است، اما کمی تحت‌الشعاع قرار می‌گیرد چون تازه یک ساعت را به ستایش هنری گذرانده‌ایم. از نظر فنی نیز چشمگیر است - هر دو بخش هنر و سینماتوگرافی بسیار خوب عمل کرده‌اند - استانداردهایی که شاید از تولیدات نتفلیکس انتظار داریم. به‌طور کلی، من به تلاش برای ارائه دیدگاهی تازه بر اساس منبع مواد احترام می‌گذارم، اما ترجیح می‌دهم که از تاریخ الهام بگیرند، نه از نمایشی که قرن‌ها بعد نوشته شده است. این فرصت خوبی بود تا تیموتی شالامه را در نقشی کمی جدی‌تر ببینیم، اما متأسفانه اینطور نشد. بازی او از این شخصیت بزرگ تاریخ بریتانیا در اوایل قرن پانزدهم مرا سردرگم کرد. او به‌نظرم می‌رسید که یک وعده غذایی خوب می‌توانست او را بکشد، چه برسد به یک دشمن تشنه‌خون که در زرهی آهنی با تبر مسلح شده است. لهجه‌اش نسبتاً خوب بود، اما هنوز هم در تلاش است تا تصویر دل‌فریب «کره‌اش را ذوب نمی‌کند» را کنار بگذارد و از آنجا که او تقریباً باید این فیلم را به‌تنهایی به دوش بکشد، واقعاً کار نمی‌کند. حضور نادر رابرت پتینسون به سمت بازی‌های اغراق‌آمیز نزدیک می‌شود؛ با آخرین حضورش که مرا به یاد اولین قدم‌های «بامبی» در سال 1942 می‌اندازد. عالی است که نتفلیکس آماده است پروژه‌هایی از این دست را تأمین مالی کند، اما حقیقت ساده این است که هیچ مقدار پولی نمی‌تواند جایگزین یک سناریوی ضعیف شود - فکر کنید به شکسپیر «سبک» - تکمیل‌شده با چندین حضور مهمان برجسته و برخی، به‌طور قطع، سناریوهای نبرد فوق‌العاده.