فیلم Honey, I Shrunk the Kids 1989

خوب، این فیلم به خوبی گذشت نکرد. حداقل جلوه‌های ویژه‌اش. اما آنها بیشتر عملی بودند تا دیجیتال و این یک تفاوت ایجاد می‌کند. وقتی جلوه‌ها عملی هستند، احساس می‌کنید که واقعاً افراد آنجا هستند و این حس را ندارید که در حال تماشای بازی دیگران در یک بازی ویدیویی هستید، مانند بسیاری از فیلم‌های امروزی که به شدت بر جلوه‌های دیجیتال تکیه دارند. اما واقعاً، جلوه‌های...

خوب، این فیلم به خوبی گذشت نکرد. حداقل جلوه‌های ویژه‌اش. اما آنها بیشتر عملی بودند تا دیجیتال و این یک تفاوت ایجاد می‌کند. وقتی جلوه‌ها عملی هستند، احساس می‌کنید که واقعاً افراد آنجا هستند و این حس را ندارید که در حال تماشای بازی دیگران در یک بازی ویدیویی هستید، مانند بسیاری از فیلم‌های امروزی که به شدت بر جلوه‌های دیجیتال تکیه دارند. اما واقعاً، جلوه‌های عملی آنقدرها هم عالی نبودند و در واقع در سال 1989 کمی ارزان به نظر می‌رسیدند، چون فکر می‌کردند... فیلمی برای بچه‌هاست. با این حال، این فیلم بیشتر یک فیلم خانوادگی است تا فیلمی برای کودکان. به اندازه کافی ماجراجویی و سرگرمی دارد که بتواند به همه گروه‌های سنی جذاب باشد و می‌داند که چگونه محتوا را تمیز نگه دارد بدون اینکه آن را بی‌معنی کند... و این چیزی است که بسیاری از فیلم‌های خانوادگی نمی‌دانند چگونه انجام دهند. این فیلم به اندازه‌ای جذاب است که تنها افرادی که از آن خوششان نمی‌آید، کسانی هستند که به شدت جدی هستند و از چیزهای زیادی لذت نمی‌برند. ریک مورنایس نقش یک دانشمند گوشه‌گیر را بازی می‌کند که در حال کار بر روی روشی برای کوچک کردن ماده است. با استفاده از یک سری از وسایل پیچیده و یک لیزر، او مطمئن است که به لحظه‌ای که انتظارش را می‌کشید، نزدیک است که... یک توپ بیسبال یک پنجره را می‌شکند، تجهیزات او را فعال می‌کند و ناگهان بچه‌های او و بچه‌های خانواده همسایه به طرز شگفت‌انگیزی ناپدید می‌شوند! آنها کجا رفته‌اند؟ خوب، ما همه می‌دانیم که اکنون در حال بازی با موجودات ریز خطرناک هستند که معمولاً نادیده گرفته می‌شوند: مورچه‌ها و سوسک‌های "غول‌پیکر"... در این حین، پدر "زالینسکی" متوجه می‌شود چه اتفاقی افتاده و تعدادی آزمایش‌های عجیب و غریب برای پیدا کردن خانواده‌های کوچکشان قبل از اینکه گرسنه شوند، خورده شوند یا زیر پا بروند، ترتیب می‌دهد! رویدادهای سمت بزرگ‌ترها چندان ویژه نیستند، اما ماجراجویی‌های جالبی وجود دارد وقتی که بچه‌ها باید در یک قطعه لگو فرسوده پناه بگیرند و در عین حال با غول‌های جدید چمن‌های حیاط جنگ کنند! یک نوع محیط "دنیای گمشده" که چوب‌ها، سنگ‌ها و خلاقیت خودشان تنها دفاع آنهاست. من همیشه فیلم‌هایی را دوست دارم که انسان در برابر طبیعت قرار می‌گیرد بدون مزیت‌های سلاح - این به من یادآوری می‌کند که چقدر در تأمین غذا و دفاع از خود ناتوان هستیم. برای من، اینجا جایی است که بیشتر شوخی‌ها از آنجا ناشی می‌شود تا از دیالوگ‌های بیش از حد نوشته شده. بازی بچه‌ها خوب است و حتی کمی رمانس وجود دارد وقتی که آنها به شدت تلاش می‌کنند به خانه برگردند و توجه والدینشان را جلب کنند. نه، هیچ خطری وجود ندارد و در نیم ساعت آخر، نشانه‌هایی از دنباله‌دار بودن داستان دیده می‌شود، اما به اندازه کافی سرگرم‌کننده است به طوری پیش‌بینی‌پذیر با برخی جلوه‌های بصری خوب و کارهای خنده‌دار با چمن‌زن و طناب خشک‌کن! "عزیزم، بچه‌ها را کوچک کردم" از مقادیر زیادی ارزش‌های سنتی استفاده می‌کند که بسیاری از مردم هنوز بدون شرم به آنها اهمیت می‌دهند و به عنوان سنگ بنای زندگی خود استفاده می‌کنند: کودکان، خانواده و دوستان. البته، کودکان همیشه باید مهم‌ترین افراد زندگی شما باشند و آنها همه چیز را ارزشمند می‌کنند، حتی اگر اغلب بدرفتار باشند و قدردان نباشند و گاهی بسیار ناسپاس باشند. متأسفانه این احساسات که به سرعت قدیمی می‌شوند، برای بسیاری از مردم بی‌معنا خواهد بود، اما در هر صورت، کودکان کوچک در خطر در اینجا تمرکز اصلی هستند - حیاط‌خلوت هرگز به این اندازه ترسناک به نظر نمی‌رسید - و ماجراجویی‌های آنها پر از درجات مختلف عمل، خطر و سرگرمی است و این یک تکه محکم از سرگرمی خانوادگی است که ارزش‌های سنتی مذکور را به تصویر می‌کشد تا نشان دهد که ما دوست داریم زندگی چگونه باشد، بنابراین واقعاً جای تأسف است که واقعیت اطراف ما هر روز کاملاً متفاوت است.