فیلم Locke 2013

در «لاک»، شخصیت اصلی، لاک، به طور precariously در جاده‌ای پر از تنهایی فرورفته است. بتون، ماده‌ای ساختمانی بسیار متنوع است که از قدرت و دوام به عنوان ویژگی‌های خود برخوردار است. مقاوم در برابر ضربه و آتش. و درست مانند سرپرست ساختمانی که نامش را یدک می‌کشد، تنها یک اشتباه کافی است. حتی کوچک‌ترین خطا می‌تواند باعث فروپاشی یک ساختمان شود. لاک، در حالی...

در «لاک»، شخصیت اصلی، لاک، به طور precariously در جاده‌ای پر از تنهایی فرورفته است. بتون، ماده‌ای ساختمانی بسیار متنوع است که از قدرت و دوام به عنوان ویژگی‌های خود برخوردار است. مقاوم در برابر ضربه و آتش. و درست مانند سرپرست ساختمانی که نامش را یدک می‌کشد، تنها یک اشتباه کافی است. حتی کوچک‌ترین خطا می‌تواند باعث فروپاشی یک ساختمان شود. لاک، در حالی که با خودروی BMW X5 خود از بیرمنگام به لندن می‌راند، باید با حوادث غیرعمدی مواجه شود که باعث شده‌اند ذهنش به طور ناخواسته از کنترل خارج شود. یک رابطه یک‌شبه با کولمن و تولد یک اشتباه محاسباتی، لاک را وادار می‌کند که به سرعت به بیمارستان برود، که نتیجه‌اش اخراج او از شغلش و صرف میلیون‌ها دلار بیشتر توسط یک شرکت ساختمانی برای پروژه‌ای است که هنوز به واقعیت نپیوسته است. او با خانواده‌اش مواجه می‌شود و در سخت‌ترین شرایط، صداقت را نشان می‌دهد. یک ساعت و نیم رانندگی («تا جایی که ترافیک اجازه می‌دهد»). سی و شش تماس تلفنی. زندگی‌ای که در یک مکان محدود در حال از هم پاشیدن است. او همه چیز را داشت. امنیت. خانواده. سرپناه. و حالا این‌ها با ارتباطات سیگنالی در راحتی خودروی BMW او از او گرفته شده‌اند. نویسنده، نایت، قدرت سادگی را به تصویر می‌کشد. هیچ حواس‌پرتی بصری پر زرق و برق. هیچ ویرایش ناگهانی. هیچ عمل خاصی. هیجان، تنش و درام از فیلمنامه‌ای ناشی می‌شود که در آن تمام لحظات در زمان واقعی فیلمبرداری شده‌اند. دیالوگ‌ها تنها جنبه‌ای هستند که در کانون توجه قرار دارند. ما شاهد فردی هستیم که با استرس‌های زندگی، چه حرفه‌ای و چه شخصی، دست و پنجه نرم می‌کند. او در تلاش است تا از پدر بی‌مسئولیتش فاصله بگیرد، اما پاسخ همسرش احساسی مبهم است که چالش‌های بخشش را به نمایش می‌گذارد. «تفاوت بین هرگز و یک‌بار، تفاوت بین خوب و بد است». پیامی که همواره در این سفر خودران به سمت فضیلت طنین‌انداز است. نایت با انتخاب آگاهانه برای تقویت محیطی تنگ و claustrophobic، تصویر دنیای لاک را به خوبی به نمایش می‌گذارد، زیرا او می‌داند که این دنیا در حال فرو ریختن به دورش است. مرزهای فضای تنفسش کاهش می‌یابد و استرس و اضطرابش با هر تماس تلفنی که دریافت می‌کند، افزایش می‌یابد. با این حال، هیچ‌یک از این موارد به اندازه‌ی اجرای فوق‌العاده تام هاردی موثر نیست. او توانسته است با تمرکز بر روی خود، دوربین را به ندرت از چشمان خونی و چهره خسته‌اش دور کند. ناامیدی و واکنش‌های مداخله‌گر او، تنهایی را در سطحی همدلانه به تصویر می‌کشد. با وجود عمل زنا، هرگز لاک را به عنوان یک موجودیت مخالف نمی‌بینید. او بهترین تلاشش را می‌کند تا «گام عملی بعدی» را پیدا کند در حالی که افکار دریافت‌کنندگان در سرش می‌چرخد. این موضوع به طور شخصی قابل ارتباط است و سروصداهای پس‌زمینه را خنثی می‌کند. و این، یک تلاش دراماتیک قدرتمند است. با این حال، چند نقص در جاده وجود دارد. صحنه‌های مختلفی که لاک با خود صحبت می‌کند، گویی با پدرش صحبت می‌کند، به نوعی تکنیک‌های دست و پاگیر برای نشان دادن موضع مخالفش نسبت به پدری است که هنوز او را می‌آزارد. این مسئله به‌ویژه ظریف نیست و به شدت با تماس‌های دراماتیک تضاد دارد. تلاشی ناامیدانه برای نشان دادن احساس abandono که می‌توانست با یک گفتگوی ساده تلفنی تسهیل شود. فیلم به صورت یک‌تکه فیلمبرداری نشده و بنابراین ویراستار، رایت، صحنه‌های ترافیک و تابش‌های روشن جاده‌ها را برای تفکیک جریان روایی در بین آن‌ها قرار داده است. این وقایع به صورت مکرر رخ می‌دهند و گاهی موجب ناهماهنگی در سرعت می‌شوند. و پرستار زایمان هم با مدام گفتن «او ترسیده» در حالی که لاک به وضوح اعلام کرده بود در حال رفتن است، چندان مفید نبود. به او کمی استراحت بدهید! با وجود این نقص‌ها، «لاک» یک سفر روان با بار دراماتیک و تجربی سینمایی است. یک تناقض از یک کارگر ساختمانی که زندگی‌اش در عرض چند دقیقه تخریب می‌شود. آزمایش اخلاقیات یک فرد در شرایط مختلف استرس‌زا که به تصویر کشیدن همبستگی منتهی می‌شود. هاردی با اعتماد به نفس داستان را به مقصد دلخواهش هدایت می‌کند، شامل «حدود سرعت» نیز. چگونه این فیلم این‌قدر عالی است؟ «لاک» واقعاً نباید به این اندازه جذاب باشد. من قبل از تماشای آن هیچ چیزی درباره‌اش نمی‌دانستم (غیر از بازیگر اصلی) و اگر در آن زمان به من می‌گفتید که داستان چیست و چگونه پیش می‌رود، مطمئناً یک فیلم کاملاً کسل‌کننده را، در بهترین حالت، ضمانت کرده بودم. اما این فیلم ۲۰۱۳ واقعاً کیفیت دارد. تام هاردی قطعاً در هر بحثی درباره بازیگران محبوب در رده‌های بالا قرار می‌گیرد، بنابراین هر چیزی که او در آن باشد، احتمالاً برای من موفقیت‌آمیز خواهد بود؛ البته، این را کنار «The Drop» بگذارید. هاردی در این فیلم فوق‌العاده است و توانایی انتقال این همه احساس در چنین محدودیت‌هایی واقعاً قابل تحسین است. من قبل از این فیلم «Deserter» را تماشا کردم و به لهجه فرانسوی نامناسب او اشاره کردم، اما در اینجا او فرصتی برای لهجه ولزی دارد... و این فوق‌العاده است. این به طرز عجیبی به رویدادهای روی صفحه‌نمایش دینامیک می‌بخشد. نباید از کیفیت نوشتاری این فیلم شگفت‌زده بشوم، زیرا استیون نایت در پشت آن است. من یا تمام کارهای او را دوست دارم یا دوست داشتم - «Hummingbird»، «Peaky Blinders»، «Taboo» (واقعاً به آن فصل دوم نیاز داریم، بچه‌ها...)، «A Christmas Carol». این مرد می‌داند چه کار می‌کند، این موضوع قطعاً مشخص است. و انتخاب داشتن نام‌های شناخته‌شده که فقط با صدا در کنار هاردی حضور دارند نیز یک انتخاب الهام‌بخش است. رانندگی. زایمان. فوتبال. بتون. و با این حال، این یک تصویر فوق‌العاده است. چطور ممکن است؟