فیلم A Double Life 1947

رونالد کولمن همیشه به بازی در نقش‌های دوگانه یا شخصیتی با دو بعد علاقه داشت و در اینجا به‌خوبی از پس این کار برمی‌آید. اگر با داستان «عطیل» شکسپیر آشنایی داشته باشید، این موضوع کمی به شما کمک می‌کند، چرا که او نقش بازیگری به نام "تونی" را ایفا می‌کند که پس از سال‌ها بازی در نقش اصلی با همسر سابقش "بریتا" (سگین هاسو) -...

رونالد کولمن همیشه به بازی در نقش‌های دوگانه یا شخصیتی با دو بعد علاقه داشت و در اینجا به‌خوبی از پس این کار برمی‌آید. اگر با داستان «عطیل» شکسپیر آشنایی داشته باشید، این موضوع کمی به شما کمک می‌کند، چرا که او نقش بازیگری به نام "تونی" را ایفا می‌کند که پس از سال‌ها بازی در نقش اصلی با همسر سابقش "بریتا" (سگین هاسو) - که همچنین همسرش "دسدمونا" در نمایش است - به تدریج دچار توهم می‌شود که کدام یک از این دو زندگی واقعی است. مشکل او با ملاقات با "پت" (شللی وینترز) در یک بار تشدید می‌شود. آن‌ها به هم نزدیک می‌شوند، اما این چیزی نیست که او واقعاً بخواهد. او در جستجوی خوشبختی با "ترینا" است. وقتی از او درخواست می‌کند دوباره با او ازدواج کند، او رد می‌کند و این موضوع او را به دام افسردگی می‌کشاند که عواقب تراژیکی دارد، زیرا او دوباره به شخصیت خود بازمی‌گردد - اما این "پت" است که آسیب می‌بیند. در اینجا شدت خاصی در بازی کولمن وجود دارد - چشمانش تهدیدآمیز است و شخصیت تقریباً اسکیزوفرنیک او در مواقعی واقعاً ترسناک به نظر می‌رسد. تلاش‌های او در صحنه شکسپیری نیز قابل قبول است - هرچند که دقیقاً به اندازه الیویه نیست. همه این‌ها به همراه بازی‌های قوی هاسو و دوستش "بیل" (ادموند اوبراین) که به‌طرز خطرناکی نزدیک است تا به خاطر بدترین رفتارهای کولمن مقصر شناخته شود، داستانی جذاب، به‌خوبی فیلم‌برداری شده و درباره شخصیت‌های چندگانه‌ای را به تصویر می‌کشد که به‌طور واقعی، دیوانه‌وار به نظر می‌رسند! جورج کیوکور این داستان را پرتنش و متمرکز نگه می‌دارد و میکلوش روژا دوباره موسیقی‌ای را فراهم می‌کند که به‌خوبی با جو این اثر هماهنگ است.