فیلم Full Metal Jacket 1987

نیمه دوم فیلم بهتر از نیمه اول است. این فیلم به دو بخش تقسیم می‌شود. نیمه اول فیلم بر آموزش سربازان تازه‌کار تمرکز دارد و شامل اتفاقاتی است که قبلاً بارها دیده‌ایم - مانند _Stripes_ و _Police Academy_. آزار و اذیت فرد چاق - سناریویی که قبلاً در _Stripes_ و _Police Academy_ شاهد آن بوده‌ایم - به بهترین شکل در اینجا به نمایش گذاشته می‌شود. فرد چاقی...

نیمه دوم فیلم بهتر از نیمه اول است. این فیلم به دو بخش تقسیم می‌شود. نیمه اول فیلم بر آموزش سربازان تازه‌کار تمرکز دارد و شامل اتفاقاتی است که قبلاً بارها دیده‌ایم - مانند _Stripes_ و _Police Academy_. آزار و اذیت فرد چاق - سناریویی که قبلاً در _Stripes_ و _Police Academy_ شاهد آن بوده‌ایم - به بهترین شکل در اینجا به نمایش گذاشته می‌شود. فرد چاقی که در بالای نردبان یخ می‌زند، محور اصلی داستان است و شخصیت متیو مداین در اینجا نقش فرعی دارد. نیمه دوم فیلم حداقل چیزی را به ما می‌دهد که انتظارش را نداشتیم، زمانی که هویت یک تیرانداز مشخص می‌شود. _Full Metal Jacket_ که در سال 1986 منتشر شد، فیلمی از استنلی کوبریک درباره ویتنام است که از رمانی نوشته گاستاو هارفورد، سرباز ویتنامی کناره‌گیر و تلخ، اقتباس شده و سپس توسط خبرنگار مشهور ویتنام، مایکل هر گسترش یافته است. این فیلم به دو بخش بسیار متفاوت تقسیم می‌شود، هرچند که هر دو از دیدگاه جوانی به نام جی. تی. "جوکر" دیویس (متیو مداین) دیده می‌شوند. در بخش اول، دیویس در دوران آموزش پایه تفنگداران دریایی با گروهی متنوع از دیگر سربازان تحت فرماندهی وحشتناک گارنی سرجنت هارتمن (آر. لی ارمی) پیش می‌رود. جوکر شاهد آزار و اذیت یک سرباز چاق و کم‌هوش است که به طرز بی‌رحمانه‌ای به او لقب گومر پایل (وینسنت د'اونوفریو) داده شده تا اینکه پایل به انتقام خشمگین منفجر می‌شود. در بخش دوم، که اکنون در ویتنام اتفاق می‌افتد و جوکر به عنوان یک خبرنگار نظامی در حال انجام خدمت است، او و هم‌رزمانش در خط مقدم در طول تهاجم تت قرار می‌گیرند و جوکر از نزدیک شاهد وحشی‌گری جنگ است. کمتر فیلمی وجود دارد که از چنین بخش‌های متضاد و متفاوتی تشکیل شده باشد که در زمینه و لحن تفاوت داشته و هیچ کاراکتر مشترکی جز قهرمان (و یک شخصیت فرعی از صحنه‌های آموزش) نداشته باشد. _Full Metal Jacket_ اغلب بینندگان را ناامید کرده است زیرا نیمه اول آن به قدری هیجان‌انگیز است که پیروی از آن دشوار است. این به دلیل آر. لی ارمی است که واقعاً در دوران ویتنام یک مربی آموزشی بوده و ابتدا تنها به عنوان مشاور فنی خدمت می‌کرد تا اینکه کوبریک تصمیم گرفت به او اجازه دهد در این نقش بازی کند و بداهه‌پردازی کند. ارمی با شدت و واقع‌گرایی فوق‌العاده و توهین‌ها و الفاظ بی‌نظیری که هیچ نویسنده‌ای نمی‌توانست به آن فکر کند، بازی می‌کند. به عنوان یک جوان، من هم احساس می‌کردم که فیلم بعد از گذر از شوخی‌های بامزه و رفاقت‌های احمقانه صحنه‌های آموزش، ناامیدکننده است. اما به مرور زمان، قدردانی من از فیلم به عنوان یک کل تنها افزایش یافته است. ساختار دو قسمتی اکنون به عنوان یک ساختار قوی یین-یانگ به نظر می‌رسد: بخش اول تصویری از نظم است، در حالی که بخش دوم تماماً در هرج و مرج است. همچنین، نیمه دوم بیانی تأثیرگذار از این است که جنگ اغلب بی‌معناست. جوکر و گروهش، در حین گشت‌زنی برای دشمنی که حتی نمی‌توانند شناسایی کنند و درباره ایدئولوژی یا فرهنگ آن‌ها تقریباً چیزی نمی‌دانند، هدف تیرانداز قرار می‌گیرند. چندین نفر جان خود را از دست می‌دهند قبل از اینکه تیرانداز پیدا و خنثی شود و تمام آن مرگ‌ها بی‌فایده است: هیچ کمکی به پیروزی برای هیچ‌یک از طرفین نمی‌کند. وحشت‌زدگی جنگ جهانی اول، جایی که ده‌ها نفر تنها به خاطر یک فوت زمین فتح شده جان می‌باختند، نشان داده می‌شود که از طریق باتلاق آمریکایی در آسیای جنوب شرقی ادامه یافته است. با این حال، فیلم دارای برخی نقص‌ها است. یکی از آن‌ها نمایش غیرواقعی چشم‌انداز ویتنامی است. کوبریک از سفر به خارج بسیار ترسیده یا متنفر بود و بر فیلم‌برداری کل فیلم در شرق لندن اصرار داشت. داشتن تنها چند درخت نخل که به محوطه آورده شده، جایگزین ضعیفی برای یک محل واقعی در آسیای جنوب شرقی با رطوبت و حشرات است و در صحنه‌ای که قرار است یک میدان شهر ویتنامی شلوغ را نشان دهد، کوبریک به وضوح همان چند خودرو را در حال چرخش نشان می‌دهد. عجیب است که کارگردانی که معمولاً بسیار وسواسی بود، می‌تواند در مورد مکان‌ها این‌قدر بی‌دقت باشد (این مشکل در فیلم بعدی و آخرش، _Eyes Wide Shut_، با دکور صحنه غیرواقعی نیویورک بدتر شد). همچنین برخی از تناقضات زمانی وجود دارد که این کارگردان و مشاوران فنی‌اش باید متوجه می‌شدند. با این حال، حتی یک فیلم ناقص از کوبریک نیز سینمای کلاسیک است. سربازان نمی‌خواهند ربات داشته باشند - آن‌ها قاتل می‌خواهند. این سفر است که سرباز "جوکر" جی. تی. دیویس از اردوگاه آموزشی خشن تا خود ویتنام را طی می‌کند. همان‌طور که اکثر مردم اکنون می‌دانند، _Full Metal Jacket_ به دو نیمه کاملاً متفاوت تقسیم می‌شود، نیمه‌هایی که به نظر من بهترین و بدترین کارگردان بااستعداد، استنلی کوبریک را نشان می‌دهند. در بخش اول، ما تحت رژیم آموزشی که بر روی پسران تازه‌کار تحمیل شده، قرار می‌گیریم، پسرانی که به زودی باید در سختی‌های جنگ ویتنام تبدیل به تفنگداران دریایی شوند. این واقعاً چیزهای غیرانسانی است که به طرز ترسناکی توسط درخشش عملکرد مربی آموزشی آر. لی ارمی به تصویر کشیده شده است. ما می‌دانیم، می‌بینیم و احساس می‌کنیم که این پسرها آماده‌اند تا ماشین‌های کشتار شوند، ماشین‌های کشتاری بدون احساس. کوبریک به طرز زیرکانه‌ای بی‌رحمی اردوگاه را به معضل اخلاقی که خود جنگ بود، پیوند می‌زند. یک سرباز خاص، سرباز گومر (با بازی قلبی و فوق‌العاده وینسنت د'اونوفریو) نقطه مرجع فیلم و گاستاو هارفورد (نویسنده رمان و هم‌نویس اینجا) است که در این بخش فوق‌العاده درخشان می‌باشد. این با این رشته است که "جکت" خود را به روح بیننده می‌سوزاند تا امیدواریم ما را برای آنچه که آماده‌سازی سرباز "جوکر" (متیو مداین) برای درگیری ویتنام خواهد بود، آماده کند. سپس نوبت به نیمه دوم می‌رسد... از اینجا به کجا می‌رویم؟ ما قبلاً می‌دانیم که "جوکر" و همکارانش که به شدت آسیب‌دیده‌اند، از انسانیت پایه‌ای خود خالی شده‌اند. سربازانی که برای کشتن آماده‌اند، این وحشتناک است، اما حقیقت دارد. اما کوبریک خون ما را سرد کرده و به طرز مکرر ما را تحت فشار قرار داده است. "جوکر" (که به اندازه کافی قوی نیست تا فیلم را به دوش بکشد) اکنون محور فیلم است، شخصیتی زیرک و به وضوح بامزه، که به جنگ مبهم و گیج‌کننده تهاجم تت پرتاب می‌شود. این در واقع به یک سلسله توجیهات و تفکرات فلسفی درباره جنگ غلط می‌انجامد. کوبریک حتی با یک بخش روایت ناپخته، از "جوکر" به حالت ایمن تغییر می‌دهد. _Full Metal Jacket_ واقعاً فیلمی عالی است، اما فیلمی نیست که واقعاً باید باشد. اگر کسی بتواند زمان لازم را برای عمیق‌تر شدن در نیمه دوم بگذارد، آنگاه این فیلم به وعده‌ای که در بخش اول داده شده است، نمی‌رسد. از نظر فنی بی‌نقص، طراحی فوق‌العاده‌ای دارد و فیلم‌برداری داگلاس میلزوم به طرز شگفت‌انگیزی مؤثر است. اما من تا آخرین روز زندگیم معتقدم که _Full Metal Jacket_ به جای اینکه یک شاهکار احساسی و ترسناک باشد، به فیلمی خونی و زیبا تبدیل شده است. 7/10