فیلم Coming 2 America 2021

**تجمع جالب، اما در مقایسه با فیلم اول رنگ می‌بازد** سی سال پس از فیلم اصلی، آکییم (ادی مرفی) متوجه می‌شود که باید به همراه سمّی (آرسنیو هال) به آمریکا بازگردد. بازیگران اصلی با تعدادی شخصیت جدید که توسط جرمهین فاولر، تریسی مورگان، نومزامو امباتا و کی‌کی لین نقش‌آفرینی می‌کنند، بازمی‌گردند. "Coming 2 America" (2021) به هیچ وجه به خوبی فیلم اول نیست (که احتمالاً کمدی مورد...

**تجمع جالب، اما در مقایسه با فیلم اول رنگ می‌بازد** سی سال پس از فیلم اصلی، آکییم (ادی مرفی) متوجه می‌شود که باید به همراه سمّی (آرسنیو هال) به آمریکا بازگردد. بازیگران اصلی با تعدادی شخصیت جدید که توسط جرمهین فاولر، تریسی مورگان، نومزامو امباتا و کی‌کی لین نقش‌آفرینی می‌کنند، بازمی‌گردند. "Coming 2 America" (2021) به هیچ وجه به خوبی فیلم اول نیست (که احتمالاً کمدی مورد علاقه من است)، اما دیدن سرنوشت شخصیت‌ها پس از بیش از سی سال و اینکه چه شکلی شده‌اند، جالب است. چهار عامل باعث می‌شود که این فیلم نتواند به خوبی درخشیده و عقب‌نشینی کند: به نظر می‌رسد که در hurry است، پر از موزیک ویدئوها است و به وضوح نسبت به فیلم اصلی بیشتر مضحک است. از ترس اینکه نتواند دراماتیک یا دلگرم‌کننده باشد، سرعتش را کم نمی‌کند. وقتی که این کار را می‌کند، مانند رابطه بین لاول (جرمهین) و میرمبه (نومزامو)، مؤثر است و شما به شخصیت‌ها جذب می‌شوید، اما به سرعت به صحنه‌ای دیوانه‌وار منتقل می‌شود. دوم، آکییم در اینجا به اندازه فیلم اول جذاب یا خنده‌دار نیست، چه به خاطر کم‌انرژی بودن ادی، چه به خاطر نویسندگی متوسط یا اینکه آکییم تحت تأثیر سنت‌ها قرار گرفته است؛ احتمالاً ترکیبی از این عوامل. سوم، سفر به نیویورک خیلی سریع سپری می‌شود و در واقع این فیلم چندان "Coming to America 2" نیست. تمرکز بیشتر بر روی زاموندا است که خوب است، اما داستان نیاز به ایده‌ها و نویسندگی جالب‌تری داشت. در نهایت، من جرمهین فاولر را به عنوان لاول جانسون دوست داشتم؛ او جذابیت دارد، اما در مقایسه با مرفی به عنوان آکییم در فیلم اول رنگ می‌بازد. سازندگان باید زمان بیشتری را برای پرورش پتانسیل جرمهین و شخصیت او صرف می‌کردند. با وجود این کاستی‌ها، "Coming 2 America" هنوز هم ارزش دیدن را دارد اگر شما طرفدار فیلم اصلی باشید. دیدن همه شخصیت‌های قدیمی لذت‌بخش است و لحظات سرگرم‌کننده و خنده‌داری وجود دارد؛ برای مثال، صحنه اولیه با باپوتو (تیانا تیلور) که مرا به خنده واداشت. مدت فیلم ۱ ساعت و ۴۸ دقیقه است و در آتلانتا، جورجیا و نیویورک فیلم‌برداری شده است. **نمره: B-/C+** قبل از اینکه حتی شروع شود، "Coming 2 America" پنج نقطه منفی دارد. عنوان گمراه‌کننده‌ای دارد (بیشتر اکشن در زاموندا اتفاق می‌افتد)، سه دهه پس از فیلم اصلی منتشر می‌شود، داستان حول پسری می‌چرخد که قهرمان نمی‌دانست او را دارد، محتوای آن برای دسترسی به عموم پاک‌سازی شده و ستاره‌های آن، هرچند به‌طور موقت، به‌صورت دیجیتالی جوان‌تر شده‌اند. این به این معناست که "C2A" حداقل یک ویژگی مشترک با فیلم‌هایی مانند "2 Fast 2 Furious"، "The Odd Couple II"، "Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull"، "The Expendables 3" و "The Irishman" دارد. این هم صحبتی خوبی نیست. ما می‌آموزیم که زاموندا کشور همسایه‌ای به نام نکسدوریا دارد. این نام به خوبی ورشکستگی خلاقانه کارگردان کریگ بروئر را نشان می‌دهد (البته هر کارگردانی بهتر از جان لندیس است که کارگردان اصلی بود) و نویسندگان کنی بارس، بری و. بلاستین و دیوید شفیلد. ذهن را به حیرت وا می‌دارد که چرا سه نفر باید برای نوشتن فیلمی که شوخی‌های آن شامل صحنه‌هایی مانند آکییم (ادی مرفی) است که به طور مداوم و با خوشحالی پسرش را "بستنی" صدا می‌زند، همکاری کنند. فحش دادن به خودی خود خنده‌دار نیست؛ به زمینه نیاز دارد. در "Coming to America"، وقتی آکییم به‌طور ناخواسته زبان زشت به کار می‌برد، خنده‌دار بود زیرا او به‌طورIronically قصد داشت مودب باشد؛ اما در اینجا، برای او دور از ذهن است که از معنای توهین‌آمیز واژه "بستنی" بی‌خبر باشد. و در مورد معانی توهین‌آمیز صحبت می‌کنیم، منبع دیگری از کمدی به تضاد فرهنگی بین اشراف زاموندا و خانواده بی‌ادب لاول (پسر نامشروع آکییم) مربوط می‌شود؛ مادر لاول، ماری و عموی او، ریم، به ترتیب توسط لزلی جونز و تریسی مورگان بازی می‌شوند، بنابراین مطمئن باشید که رفتارهای کلیشه‌ای آفریقایی-آمریکایی در اینجا کم نیست. "C2A" به‌طور کامل از لذت‌ها تهی نیست، اما این لذت‌ها بسیار کم و دور از هم هستند. به عنوان مثال، حضور ان ووگ و سالت-ان-پپا که آهنگ موفق خود "Whatta Man" را با اشعار جدید اجرا می‌کنند، وجود دارد - اما بهترین بخش فیلم قطعاً نمایش وسلی اسنایپس به عنوان ژنرال ایزی (برادر بزرگتر ایمنی، نامزد اصلی آکییم) است. اسنایپس به راحتی هر صحنه‌ای که در آن حضور دارد را می‌دزدد و حتی از مرفی و هال هم درخشان‌تر است. بقیه تنها نوستالژی است، و فیلم واقعاً به ارزش‌های دهه ۸۰ متصل است. اشاره‌ای به برابری جنسیتی وجود دارد وقتی که آکییم سنت جانشینی سلطنتی را تغییر می‌دهد تا اجازه دهد دختر بزرگش پس از مرگش بر زاموندا حکومت کند؛ اما او به‌طور convenient فراموش می‌کند که آن سنت دیگر را که به فیلم اصلی بازمی‌گردد، لغو کند که طبق آن پادشاهان و شاهزادگان توسط زنان جوان جذاب که باید از نظر جنسی مطیع باشند، شسته می‌شوند (و فراموش نکنیم که ایمنی هنوز هم بر روی یک پا می‌پرد و مانند سگی که آکییم به او فرمان داده بود، پارس می‌کند).