فیلم Blue Velvet 1986

فیلم «مخمل آبی» (Blue Velvet) نوشته و کارگردانی دیوید لینچ است و بازیگران آن شامل دنیس هاپر، ایزابل راوسلینی، کایل مک‌لاکلن، لورا درن، هوپ لانگ، جورج دیکرسون و دین استاکول است. موسیقی این فیلم توسط آنجلو بادالامنتی ساخته شده و فیلمبرداری آن بر عهده فردریک المس بوده است. کشف یک گوش بریده انسانی در یک مزرعه، جفری بومونت (با بازی مک‌لاکلن) را به دنیایی پر از...

فیلم «مخمل آبی» (Blue Velvet) نوشته و کارگردانی دیوید لینچ است و بازیگران آن شامل دنیس هاپر، ایزابل راوسلینی، کایل مک‌لاکلن، لورا درن، هوپ لانگ، جورج دیکرسون و دین استاکول است. موسیقی این فیلم توسط آنجلو بادالامنتی ساخته شده و فیلمبرداری آن بر عهده فردریک المس بوده است. کشف یک گوش بریده انسانی در یک مزرعه، جفری بومونت (با بازی مک‌لاکلن) را به دنیایی پر از معماهای آزاردهنده می‌کشاند که شامل یک خواننده زیبای شب‌نشین و گروهی از جنایتکاران به رهبری فرانک بوث (با بازی هاپر) می‌شود. تنوع کارهای دیوید لینچ باعث شده تا برخی این فیلم را آخرین اثر قابل دسترس او بدانند و بعضی دیگر آن را آغاز تغییر او به سمت شکوه اصلی جریان اصلی سینما. شخصاً این فیلم را فیلمی خوب و آسان برای پیگیری می‌دانم، هرچند در برخی مواقع کابوس‌وار و در برخی دیگر به طرز فوق‌العاده‌ای ناهماهنگ است. از همان ابتدا مشخص است که لینچ قصد دارد آنچه زیر ظاهر خوشحال یک شهر کوچک حومه‌ای آمریکایی وجود دارد را به نمایش بگذارد. ما در یک داستان کارآگاهی با تفاوت‌هایی روبرو هستیم، که با معصومیت یک جوان و کمک‌های دختری که به او علاقه‌مند است، پیش می‌رود. هر دو به دنیای تاریک و پیچیده بزرگسالان وارد می‌شوند و در این میان، تهدیدهای بوث و گروه عجیب و غریبش آن‌ها را احاطه کرده است. یکی از لذت‌های این فیلم، مشاهده رفتارها و واکنش‌های گروه بوث در پس‌زمینه است، که به طرز عجیبی شگفت‌انگیز است. بازیگران به طرز فوق‌العاده‌ای به نقش‌های خود پرداخته‌اند و فیلم «مخمل آبی» موفق به دریافت نامزدی اسکار بهترین کارگردانی برای لینچ شد. با توجه به سال ۱۹۸۶ و موضوعات جنجالی فیلم، این نامزدی تعجب‌آور بود. فردریک المس همچنین در همان سال فیلم بحث‌برانگیز «لبه رودخانه» (River's Edge) را فیلمبرداری کرده و بار دیگر بافت‌های نئو-نوآر را به تصویر کشیده است. در حالی که آهنگ‌های موسیقی آنجلو بادالامنتی برای صحنه‌ها بسیار زیبا و دقیق هستند. آهنگ‌های اصلی، شامل آهنگ اصلی بابی وینتون و «در خواب‌ها»ی روی اوربیسون است که هر بار که آن‌ها را بشنوید، شما را به یاد این فیلم می‌اندازند. فیلم لینچ از نظر داستانی متعارف است، اما در ترکیب زیبایی و خشونت، هم بصری و هم سمعی، آزاردهنده است و البته طنز ظریفی نیز در آن وجود دارد. به نظر من این فیلم به اندازه‌ای که برخی ادعا می‌کنند شاهکار نیست، زیرا بیشتر دارای سبک است تا محتوا، بیشتر شوک و شگفتی به جای عمق شخصیت، اما هنوز هم فیلمی بزرگ، هوشمند و فراموش‌نشدنی است. ۸/۱۰ زمانی که «جفری» (کایل مک‌لاکلن) در حین قدم زدن در یک مزرعه، یک گوش بریده پیدا می‌کند، آن را به پلیس می‌برد که به او توصیه می‌کنند سکوت کند! شاید اگر او این کار را کرده بود، هرگز در فعالیت‌های ناپسند «فرانک» (دنیس هاپر) و دوست‌دخترش «دوروتی» (ایزابل راوسلینی) که به زودی به او علاقه‌مند می‌شود، گرفتار نمی‌شد. به همراه دختر پلیس «ساندی» (لورا درن)، آن‌ها سعی می‌کنند به عمق معما پی ببرند، اما این موضوع خطرناک است و آن‌ها را در معرض زیرزمینی تاریک و خطرناک از جامعه قرار می‌دهد، اما برای جفری این ماجرا به نوعی اعتیادآور است! هاپر با ماسک اکسیژن خود، در اینجا به خوبی درخشیده و ترکیبی سمی از خشم، جنون و جذابیت جنسی را به نمایش می‌گذارد، اما متاسفانه بقیه داستان برای من کمی خسته‌کننده شد زیرا تنش‌های جنسی به طور تکراری نمایشی شدند و بازی افراطی راوسلینی نتوانست قانع‌کننده باشد. این فیلم به موضوعات تمایلات سادومازوخیستی به طور سرگرم‌کننده‌ای در ابتدا می‌پردازد، اما تعداد دفعاتی که می‌توان از لابه‌لای درب‌های کمد نگاهی انداخت، محدود است و حتی آن کنجکاوی سینمایی هم خسته‌کننده می‌شود. درن هرگز بازیگر مورد علاقه من نبوده و او در اینجا کمی به کار می‌آید تا شاید در پایان که ماجرا به اوج خود می‌رسد. مانند اکثر فیلم‌های لینچ، احساس کردم که در حاشیه هستم - من طرفدار سوررئالیسم یا افراط برای خود افراط نیستم و این چیزی است که در این فیلم پیدا کردم. می‌دانم که در اقلیت هستم، اما حتی با یک موسیقی خوب، این فیلم نتوانست من را راضی کند، متاسفم.