فیلم I Am Love 2009

با وجود بازی قدرتمند تیلدا سوینتون، لوکا گوادانیینو نشان داد که قرار دادن روایت در خدمت تکنیک اشتباه است. منشأ و نقطه کانونی هنر سینما چیست؟ سوالی که به نظر می‌رسد ریتوریک باشد، اما برای من، درک مشکلات این فیلم حیاتی است. چرا؟ زیرا برای من، نکته اساسی سینما، آنچه که بیش از همه اهمیت دارد، داستان‌گویی است. این بدان معناست که زیبایی‌شناسی، سبک و هنر...

با وجود بازی قدرتمند تیلدا سوینتون، لوکا گوادانیینو نشان داد که قرار دادن روایت در خدمت تکنیک اشتباه است. منشأ و نقطه کانونی هنر سینما چیست؟ سوالی که به نظر می‌رسد ریتوریک باشد، اما برای من، درک مشکلات این فیلم حیاتی است. چرا؟ زیرا برای من، نکته اساسی سینما، آنچه که بیش از همه اهمیت دارد، داستان‌گویی است. این بدان معناست که زیبایی‌شناسی، سبک و هنر باید در خدمت روایت باشند، نه بالعکس. و آنچه این فیلم انجام می‌دهد، دقیقاً استفاده از یک روایت برای تمرینی در زیبایی‌شناسی و سبک است. فیلم‌نامه تمام ویژگی‌های لازم برای موفقیت را داشت؛ داستانی دراماتیک که هرچند چیز جدیدی ارائه نمی‌دهد (فیلم‌های زیادی درباره خیانت، زنان بالغ ناراضی از زندگی، خانواده‌های ثروتمند و مشکل‌دار و غیره وجود دارد)، اما حداقل همه چیزهایی که برای سرگرم کردن ما نیاز بود را در اختیار داشت. اساساً، این داستان درباره یک زن روسی است که با یک تاجر پارچه ایتالیایی ازدواج کرده و سه فرزند دارد. او لزوماً ناراحت نیست، اما زندگی monotonous و بی‌هدف او، به اوج خود می‌رسد و او در یک رابطه عاشقانه پرشور با یکی از دوستان پسرش لذت می‌برد. و البته، زمانی که همه این مسائل فاش می‌شود، زندگی خانواده به هم می‌ریزد. این فیلم از نظر روایت و فیلم‌نامه ارزشمند است، با وجود کلیشه‌ها و ملودرام‌های پیش‌بینی‌پذیر. اما کارگردان لوکا گوادانیینو به نظر می‌رسد به داستانی که می‌خواهد بگوید اهمیت نمی‌دهد. او علاقه‌ای به سرگرم کردن ما با فیلمی که هنر و سرگرمی را به‌طور هماهنگ ترکیب کند، ندارد. گوادانیینو فقط می‌خواهد فخر بفروشد و همه آنچه را که درباره سینما آموخته، از جمله تکنیک، تسلط بر فیلم‌برداری و استفاده از موسیقی متن، به نمایش بگذارد. این فیلم در واقع یک تمرین توخالی در تکنیک و سبک است. تیلدا سوینتون به‌خوبی از این فرصت استفاده کرد تا در همکاری با کارگردان، شخصیتی را بسازد که متناسب با نیازها و توانایی‌های او باشد. این کار چندین سال به طول انجامید، اما پروژه را به نتیجه خوشایندش رساند. و باید اعتراف کرد که سوینتون فوق‌العاده است و تفسیر عمیق و قدرتمندی از شخصیت اصلی ارائه می‌دهد. متأسفانه، او تنها بازیگری است که در این فیلم به‌طور مثبت درخشش دارد. بقیه بازیگران، عمدتاً ایتالیایی، متوسط و با تفسیرهایی خالی و بی‌علاقه هستند و شخصیت‌های واقعاً آزاردهنده و خسته‌کننده‌ای دارند. همان‌طور که گفتم، در جنبه‌های فنی است که گوادانیینو واقعاً شرط‌بندی می‌کند و سعی دارد خود را متمایز کند، و باید اعتراف کرد که او به‌خوبی از فیلم‌برداری و کار سینما استفاده می‌کند. این فیلم به‌خوبی از مکان‌های فیلم‌برداری در میلان و سایر نقاط ایتالیا بهره می‌برد و توانسته لذت خوردن یک وعده غذایی خوب را منتقل کند. در واقع، او حتی لذت پرخوری را به‌راحتی بیشتری نسبت به لذت سکس منتقل می‌کند، زیرا همه صحنه‌های سکس، هرچقدر هم که شدید باشند، به‌وضوح مصنوعی و اغراق‌آمیزند. احساس می‌شود که همه چیز به‌طرزی افراطی است و این حس به‌دلیل ریتم بسیار کندی که ما را بی‌حس می‌کند و همچنین به‌خاطر ورود یک موسیقی متن آزاردهنده و تکراری، بیشتر می‌شود. «اما» (تیلدا سوینتون) زندگی عادی‌اش را در روسیه ترک می‌کند تا به میلان برود، جایی که با صنعتگر محلی «رککی» (پیپو دل بونو) ازدواج کرده و سه فرزند دارد. او از زندگی و امتیازات آن لذت می‌برد، اما به‌ندرت به چالش کشیده می‌شود و احساس رضایت نمی‌کند. دخترشان «الیزابت» در نیس زندگی می‌کند و دو پسر «ادو» (فلاویو پارنتی) و «جیانلوکا» (مت زاکاری) در خانه با والدینشان هستند. این پسر اول است که برنامه‌ریزی می‌کند تا با دوست و سرآشپز ماهرش «آنتونیو» (فلاویو پارنتی) یک رستوران راه‌اندازی کند و علاقه والدینش به کار او باعث می‌شود «اما» متوجه شود که چه چیزی را از دست داده است، زیرا او در یک رابطه عاشقانه با این جوان وارد می‌شود. با کار کردن دو مرد در کنار هم، فقط زمان مشخصی باقی مانده است تا این راز فاش شود و وقتی یک تراژدی به وقوع می‌پیوندد، تأثیر آن بر روی خانواده‌ای که آماده عواقب رفتار او نیستند، به‌ویژه «اما» نیز مشخص می‌شود. من به‌طور مداوم سوینتون را بازیگری به‌طرز قابل توجهی استریل می‌بینم و حتی در اینجا - در میان تنگناهای عشق عریان با معشوقش - او واقعاً هیچ‌چیز از متن را به‌دست نمی‌آورد و نتیجه‌گیری کمی بیش از حد ساختگی به نظر می‌رسد، به‌جای این‌که واقعاً چیزی قابل توجه برای خاتمه یک داستان زیبا به ما ارائه دهد. این یک تابو است که بیشتر شبیه به یک ترقه خیس عمل می‌کند. من واقعاً از آن لذت بردم و این یک اثر با استایل از لوکا گوادانیینو است، اما خالی بودن ناامیدکننده‌ای دارد که احساس می‌کردم چندان تحت تأثیر قرار نگرفته‌ام.