فیلم Mom and Dad 2017

این فیلم واقعاً احمقانه است و احتمالاً تنها برای این ساخته شده که نیک کیج به حد نصاب دیوانگی‌اش برسد. و راجع به آن پایان چه می‌توان گفت؟ اما باید بگویم، تجربه‌های بدتری با فیلم‌ها داشته‌ام. احتمالاً برای کسی که واقعاً بچه‌ها را دوست دارد یا رابطه سالمی با والدینش دارد، این فیلم کمتر تأثیرگذار خواهد بود، اما برای من و خانواده‌ام؟ فیلم «مامان و...

این فیلم واقعاً احمقانه است و احتمالاً تنها برای این ساخته شده که نیک کیج به حد نصاب دیوانگی‌اش برسد. و راجع به آن پایان چه می‌توان گفت؟ اما باید بگویم، تجربه‌های بدتری با فیلم‌ها داشته‌ام. احتمالاً برای کسی که واقعاً بچه‌ها را دوست دارد یا رابطه سالمی با والدینش دارد، این فیلم کمتر تأثیرگذار خواهد بود، اما برای من و خانواده‌ام؟ فیلم «مامان و بابا» چندان هم بد نبود. **امتیاز نهایی:★★★ - من این فیلم را دوست داشتم. شخصاً توصیه می‌کنم نگاهی به آن بیندازید.** این فیلم ایده‌ای جالب و سرگرم‌کننده درباره تلاش والدین برای کشتن فرزندانشان را ارائه می‌دهد و من را به یاد قسمت فوق‌العاده‌ای از سریال «Masters of Horror» به نام «The Screwfly Solution» می‌اندازد. این ایده سرگرم‌کننده بود تا اینکه فیلم بدون هیچ نتیجه‌گیری به پایان رسید. نه پایان درستی، نه پاسخی، هیچ‌چیز. فقط تیتراژ در نیمه‌ی داستان. احساس می‌کردم که 80 دقیقه از عمرم را به هدر داده‌ام. نمی‌توانم نیمه یک فیلم را توصیه کنم و به همین دلیل به آن نیم نمره می‌دهم. 2.5 از 5. وقتتان را هدر ندهید. جدی می‌گویم، دیگر هیچ فیلمی با نیک کیج نخواهم دید. بین این فیلم و دیگر اثر اخیرش «Looking Glass»، واقعاً از داستان‌های بی‌کیفیت خسته شده‌ام که برخی از آن‌ها ممکن بود پتانسیل خوبی داشته باشند اما به کیفیتی کمتر از D درجه رسیده‌اند. واقعاً مردم، وقتتان را صرف دیدن این فیلم کنید که کاملاً عاری از هرگونه ارزش سرگرمی است. «مامان و بابا» یکی از عجیب‌ترین فیلم‌های نیکلاس کیج است و همچنین یکی از بهترين‌ها. این فیلم دارای یکی از آزاردهنده‌ترین صحنه‌های زایمان تاریخ سینما است که با بالاد «Roxette» در پس‌زمینه، حتی ترسناک‌تر شده است؛ فیلمی که از شما می‌پرسد، اگر غریزه مادری به طور ناگهانی با غریزه قاتل جایگزین شود، چه خواهد شد؟ اینکه خشونت به‌طور خاص درون‌خانوادگی است (یعنی والدین هر خانواده‌ای به شدت به کشتن فرزندان خود مشغول‌اند اما نه فرزندان همسایه‌ها) به شدت پیچیده و در عین حال تحسین‌برانگیز است. این فیلم به طور هوشمندانه به توضیح منشاء خشم کشنده والدین نسبت به فرزندانشان نمی‌پردازد؛ این یکی از آن چیزهایی است که سینما ما را به انتظارش عادت داده است. همچنین، علت هم اهمیتی ندارد؛ آنچه مهم است این است که این ایده یک وسیله عالی برای ابراز شدت دو قطبی نیک کیج است (او با زبان چهره‌اش شگفتی ایجاد می‌کند، به گونه‌ای که تقریباً غیرممکن است مشخص شود کدام یک بیشتر آزاردهنده است). شخصیت او، برنت، مردی خانواده‌دار است که در میانسالی دچار بحران است و ناپایداری نهفته‌اش به طرز هوشمندانه‌ای در صحنه‌ای نشان داده می‌شود که او یک میز بیلیارد در «غار مردانه‌اش» می‌سازد و وقتی نمی‌تواند سطح میز را کاملاً افقی کند، با چکش آن را خراب می‌کند. «مامان و بابا» یک کمدی سیاه پر از شوخی‌های پارادوکسیکال است. برای برنت و همسرش کندال (سلما بلر)، تعقیب پسرانشان کارلی (آن وینترز) و جاش (زکری آرتور) که در زیرزمین پنهان شده‌اند، مانند یک ماه عسل دوم است و برای توضیح اینکه چرا تفنگ خریده، برنت به کندال می‌گوید: «ممکن است یک دیوانه به خانه حمله کند. من چطور باید از خودمان دفاع کنم؟» و به طرز خوشحالانه‌ای از این واقعیت غافل است که حالا خود او دیوانه است. و سپس در عمل سوم، یک چرخش عالی اتفاق می‌افتد که واقعاً منطقی به نظر می‌رسد، شامل دیداری از والدین برنت و یک حضور قوی از لنس هنریکسن. در میان این همه آشفتگی، فیلم‌سازان در مدت زمان کوتاه 83 دقیقه‌ای توانسته‌اند روابط معناداری بین شخصیت‌های اصلی برقرار کنند، به‌ویژه در صحنه‌های ابتدایی و همچنین با استفاده از فلاش‌بک‌های به‌خوبی جایگذاری شده.