فیلم Prey for the Devil 2022

جکولین بایرز در نقش «خواهر آن» بازی می‌کند؛ یک راهبه جوان و دچار مشکل که رابطه‌اش با مادرش که به‌طور بالینی مبتلا به اسکیزوفرنی و فوت کرده، او را مصمم کرده است تا به مقام روحانی برسد و به دیگران با اختلالات روانی کمک کند. او در یک بیمارستان کلیسایی مشغول به کار پرستاری است، جایی که کلیسای کاتولیک تحت رهبری «کشیش کوئین» (با بازی...

جکولین بایرز در نقش «خواهر آن» بازی می‌کند؛ یک راهبه جوان و دچار مشکل که رابطه‌اش با مادرش که به‌طور بالینی مبتلا به اسکیزوفرنی و فوت کرده، او را مصمم کرده است تا به مقام روحانی برسد و به دیگران با اختلالات روانی کمک کند. او در یک بیمارستان کلیسایی مشغول به کار پرستاری است، جایی که کلیسای کاتولیک تحت رهبری «کشیش کوئین» (با بازی کالین سالمون) و روانپزشک «دکتر پیترز» (با بازی ویرجینیا مَدسن) از روش‌های علمی و مذهبی برای درمان بیماران خود استفاده می‌کنند. کشیش کوئین برنامه آموزشی جن‌گیری را رهبری می‌کند و این موضوع توجه خواهر آن را جلب می‌کند. مهارت‌های او در ابتدا زمانی آزمایش می‌شود که باید با تسخیر ظاهری دختر جوانی به نام «ناتالی» (با بازی پوزی تیلور) مقابله کند، اما این عمل تنها دروازه‌ای به دنیایی از شیاطین را باز می‌کند که برخی از آن‌ها به خواهر آن بسیار نزدیک هستند. در واقع، داستان این فیلم چندان بد نیست، اما بازیگری و کل ارائه فیلم به شدت ضعیف است. البته، لحظات ترسناک مؤثری وجود دارد، اما با پیشرفت داستان، هر نشانه‌ای از واقع‌گرایی را از دست می‌دهد. نویسندگی به طرز ناشیانه‌ای متون مذهبی و زبان محاوره‌ای را با هم درهم می‌آمیزد و پایان داستان واقعاً قدیمی و تکراری است. این فیلم شبیه یک داستان کوتاه کشدار به نظر می‌رسد. شاید می‌توانست به یک درام تلویزیونی چهل و پنج دقیقه‌ای «داستان‌های غیرمنتظره» تبدیل شود، به جای اینکه با نمایش‌های طولانی از ساختمان زیبا و باران، داستان را کش بدهد! امشب آن را در سینمایی با صد صندلی به تنهایی دیدم - نمی‌توانم بگویم که تعجب کرده‌ام - این واقعاً ضعیف است. در ابتدا می‌خواهم بپرسم، «چگونه می‌توان کسی این فیلم را خیلی جدی بگیرد؟» بعد از اینکه از دوستی‌ام یاد گرفتم که جن‌گیری و تسخیر در واقعیت به این شکل نیست و فقط یک تأثیر دراماتیک است که غربی‌ها به آن می‌افزایند، نمی‌توانم به این فیلم خیلی جدی نگاه کنم. و اگر این فیلم می‌گفت که بر اساس یک داستان واقعی است، شک و تردیدهایی برایم پیش می‌آمد. اما این هنوز هم باعث نمی‌شود که فیلم ترسناک نباشد! فیلمی استاندارد و فراموش‌شدنی در ژانر ترسناک تسخیر، که معمولاً برای من جذاب نیست. چیز زیادی برای متمایز کردن آن از دیگر فیلم‌ها وجود ندارد، از نورپردازی تاریک، جلوه‌های آرایشی معمولی و بازی‌های متوسط، هرچند جکولین بایرز خوب بود. این چیزی نیست که بخواهم دوباره تماشا کنم. **۲.۷۵ از ۵**