فیلم Embrace of the Vampire 1995

فیلم "آغوش خون‌آشام" که در سال 1995 به کارگردانی آن گورسود ساخته شده، یک درام عاشقانه و برانگیزنده است که داستان یک دانشجوی سال اول کالج (با بازی آلیسا میلان) را روایت می‌کند که توسط یک خون‌آشام (مارتین کِمپ) تسخیر و اغوا می‌شود و این موضوع او را از یک دختر باکره به فردی تاریک و جذاب تبدیل می‌کند. من انتظار داشتم این فیلم نسخه‌ای از...

فیلم "آغوش خون‌آشام" که در سال 1995 به کارگردانی آن گورسود ساخته شده، یک درام عاشقانه و برانگیزنده است که داستان یک دانشجوی سال اول کالج (با بازی آلیسا میلان) را روایت می‌کند که توسط یک خون‌آشام (مارتین کِمپ) تسخیر و اغوا می‌شود و این موضوع او را از یک دختر باکره به فردی تاریک و جذاب تبدیل می‌کند. من انتظار داشتم این فیلم نسخه‌ای از "گرگ و میش" (2008) باشد، اما کیفیت تولید آن در سطح فیلم‌های شبکه لایف‌تایم است و تأکید بیشتری بر برانگیختگی دارد. آلیسا به وضوح می‌خواست تصویر دختر بچه معصوم خود را که در "کیه رئیس" داشت، کنار بگذارد و در چند صحنه به طور تقریبی برهنه نمایش داده می‌شود (باید مشخص کنم که هیچ‌یک از اندام‌های جنسی نشان داده نمی‌شود). برخی از صحنه‌های خواب‌آلود به شکل نامناسبی لذت‌طلبانه هستند و صرفاً بهانه‌هایی برای نیمه‌برهنگی هستند. فیلم با تقلیدی ضعیف از تسخیر جاناتان هارکر توسط سه عروس در "درacula" (1992) آغاز می‌شود. از نظر داستان، من عنصر رشد و بلوغ در کالج را دوست دارم که در آن هارولد پروئیت در نقش دوست‌پسند و جوردن لاد در نقش دختر مغرور بازی می‌کنند. شارلوت لوئیس به عنوان عکاسی که به چیزی بیشتر از صرف عکاسی از شخصیت آلیسا علاقه‌مند است، حضور دارد. در همین حال، جنیفر تیلی نقش کوچکی به عنوان یک مشتری پرشور در بار دارد. بنابراین جنبه‌های مثبتی در این فیلم وجود دارد که آن را ارزشمند می‌کند، اما برای من، نقاط قوت با عناصر نیمه‌پورنو خنثی می‌شوند. این فیلم مدت 1 ساعت و 32 دقیقه به طول می‌انجامد و در مدرسه شاتاک-سن ماری (یک مدرسه شبانه‌روزی کالج‌پیش‌بر) در فاریبو، مینه‌سوتا فیلم‌برداری شده است. امتیاز: C- "آغوش خون‌آشام" یک خواب نوجوانانه برای هر کسی است که برای اولین بار در حین تماشای "کیه رئیس" احساساتی درون خود را کشف کرده است. دو ستاره این "داستان وحشت برانگیز" (طبق نظر All Movie) به وضوح سینه‌های آلیسا میلان هستند که آماده نزدیک شدن به دوربین هستند. اگر داستان این فیلم به طرز آزاردهنده‌ای آشنا به نظر می‌رسد، باید بگوییم که کارگردان آن، آن گورسود، بیشتر به خاطر کارهایش در ویرایش فیلم‌های فرانسیس فورد کاپولا، از جمله "درacula" شناخته شده است. شخصیت شرور بی‌نام (خون‌آشامی که مارتین کِمپ در نقش او بازی می‌کند) که ظاهراً در برج ساعت یک دانشگاه بی‌نام زندگی می‌کند، فرصتی کوتاه برای اغوا کردن شارلوت (آلیسا) دارد: "در سه روز من به خواب ابدی خواهم رفت." چرا سه روز؟ این تعداد روز تا روز تولد هجده‌سالگی شارلوت است، اما هیچ رابطه علت و معلولی بین این دو رویداد برقرار نشده است. موضوع خواب ابدی هم توضیحی ندارد، اما به وضوح کِمپایر شارلوت را به اندازه‌ای که به "زنده ماندن"‌اش نیاز دارد، نمی‌خواهد. به هر حال، شارلوت باید "پاک" بماند و "باید [کِمپایر] را بخواهد قبل از اینکه زندگی‌اش را به گلوی او بریزد." یکی از دلایل احتمالی فوریت کِمپایر، کریس (هارولد پروئیت)، دوست‌پسر شهوتی شارلوت است، اما تهدید بزرگ‌تر سارا (شارلوت لوئیس) است که "نیمفومانی دانشگاه" نامیده می‌شود. به گفته All Movie، "برای تضعیف اراده شارلوت، خون‌آشام قصد دارد سارا زیبا را با لذت‌های همجنس‌گرایی آشنا کند." این حتی برای استانداردهای این فیلم هم احمقانه است. صرف‌نظر از اینکه آیا شارلوت پاک خواهد ماند یا نه، من فکر می‌کردم ایده این است که او کریس را ترک کند تا به کِمپایر بپیوندد، نه اینکه به یک عکاس بی‌نام برود. با این حال، شخصیت سارا تنها برای ارائه آنچه اریک بیشاف به آن "عمل همجنس‌گرایی داغ" می‌گفت، وجود دارد. جالب اینجاست که کِمپایر برای اغوا کردن کریس، خود نیز به وسوسه کردن او می‌پردازد — هرچند به شکل وسوسه‌کننده‌ای از جنیفر تیلی. حالا اگر کِمپایر به شکل مستقیم به کریس نزدیک شده بود، ممکن بود این عمل همجنس‌گرایانه غیرضروری را جبران کند. با این حال، همه این اتفاقات باعث افت نمرات شارلوت شده است — به عنوان مثال، او در امتحان میان‌ن term "فیلم نوآر" خود نمره "D" می‌گیرد (من دوست دارم فکر کنم یکی از سوالات این بود که "فلامینگو مالتایی از چه چیزی ساخته شده؟") — که به همان اندازه می‌تواند ناشی از تأثیر حواس‌پرت کِمپایر باشد که تا این لحظه، ما ندیدیم شارلوت (یا برای آن موضوع، هیچ شخصیت دیگری) در هیچ کلاسی حضور داشته باشد. یک استدلال برای نظریه حواس‌پرتی این است که شارلوت در یک نقطه گردنبندی با آویز آنخ می‌پوشد که کِمپایر به او داده است، شیئی که به جز درخشش در تاریکی، supposedly رفتار فردی که آن را می‌پوشد تغییر می‌دهد — که در مورد شارلوت به معنای تغییر مو، آرایش، پوشیدن لباس‌های نمایشی (هرچند به طرز عجیبی به این معناست که او در این صحنه‌ها واقعاً بیش از حد لباس پوشیده است) و flirt کردن با پسران تصادفی است. تمام این موارد یک سوال را به وجود می‌آورد: اگر کِمپایر نیاز دارد شارلوت نه تنها پاک بماند، بلکه با اراده خود به او تسلیم شود، چرا باید به او یک شیء تغییر دهنده رفتار دهد که او را وادار به رفتار مانند یک زن بی‌بندوبار کند؟ با در نظر گرفتن همه چیز، هیچ وحشتی در اینجا وجود ندارد و داستان چندانی هم نیست، اما در نهایت، بخش برانگیزنده آن به درستی اجرا شده است.