فیلم The Last of the Mohicans 1992

مرگ و افتخار به نظر می‌رسد که یکی هستند، اما امروز آموختم که گاهی اوقات این‌طور نیستند. «آخرین موهیکان» به کارگردانی مایکل مان است که همچنین فیلمنامه را به همراه کریستوفر کِرو از رمان جیمز فنیمور کوپر به همین نام اقتباس کرده است. این فیلم با بازی دانیل دی-لوئیس، مادلین استو، راسل مینز، اریک شویگ، جودی می و استیون وادینگتون همراه است. موسیقی این فیلم توسط...

مرگ و افتخار به نظر می‌رسد که یکی هستند، اما امروز آموختم که گاهی اوقات این‌طور نیستند. «آخرین موهیکان» به کارگردانی مایکل مان است که همچنین فیلمنامه را به همراه کریستوفر کِرو از رمان جیمز فنیمور کوپر به همین نام اقتباس کرده است. این فیلم با بازی دانیل دی-لوئیس، مادلین استو، راسل مینز، اریک شویگ، جودی می و استیون وادینگتون همراه است. موسیقی این فیلم توسط تراور جونز و رندی ادلمن ساخته شده و فیلمبرداری آن به عهده دانته اسپینوتی است. در سال 1757، در دوران جنگ فرانسه و هند، هاوک‌آی (دی-لوئیس)، مرد سفیدی که به‌دست موهیکان‌ها بزرگ شده، خود را در سفری خطرناک برای همراهی دو خواهر بریتانیایی به قلعه پدرشان می‌یابد. این سفر او و همراهانش را به تضاد با ماگوا (استودی)، جنگجوی هورون سادیستی که به دنبال انتقام از پدر دختران است، می‌کشاند. مایکل مان با الهام از فیلم «رانداولف اسکات» که در سال 1936 ساخته شده، تمام تلاش خود را به کار گرفته تا یک حماسه کلاسیک و پرشور خلق کند که شایسته نشستن در کنار بزرگان تاریخی باشد. از لحاظ بصری، این فیلم یک اثر با ارزش است که با کمک اسپینوتی، شخصیت‌ها را در مناظر باشکوه کارولینای شمالی به تصویر می‌کشد. برای افرادی که به روایت‌های تاریخی علاقه‌مندند، فیلم مان نه تنها خالی از لطف نیست، بلکه لذتی فکری نیز به همراه دارد. داستان‌های عاشقانه در این بافت رنگارنگ قرار دارند، اکشن به‌خوبی staged و مدیریت شده است و بازیگران، به‌ویژه دی-لوئیس که به طرز فوق‌العاده‌ای ورزیده و جدی است، به درستی به شخصیت‌های نوشته شده در سناریو جان می‌بخشند. موسیقی این فیلم نیز با زیبایی چرخان و قدرت‌های ابتدایی، حال و هوای داستان را به خوبی منتقل می‌کند. مان تمام اجزای کلیدی را به درستی به کار می‌برد، اما توانایی او در تعادل بخشیدن به درام انسانی و اکشن پرانرژی است که بیشتر از همه چشمگیر است. خوشبختانه، این فیلم از filler‌های بی‌محتوا خالی است؛ این زمان پرچالشی در تاریخ است که با فعالیت‌های سیاسی و مانورهای نژادی پیچیده همراه است، اما مان نیازی به پر کردن صفحه نمایش با موضع‌گیری‌های سیاسی و سخنرانی‌های کشدار ندارد. ما تمام اطلاعات لازم درباره این دوره تاریخی را می‌دانیم و داستان به صورت صمیمی حفظ شده و بر روی یک گروه کوچک از افراد متمرکز است که سرنوشت آنها برای ما اهمیت دارد. در حاشیه تصویر، ما می‌دانیم که در حال مشاهده پایان یک دوران هستیم، چه بهتر و چه بدتر در طرف‌های مختلف. همچنین باید توجه داشت که دقت شناخته شده مان نیز در جزئیات شخصیت‌های بومی به وضوح نمایان است. این فیلم بی‌نقص نیست، لهجه‌ها نوسان دارد، و گاهی طراحی صحنه به نظر مصنوعی می‌رسد و کارگردان، مانند بسیاری از کارگردانان آمریکایی، به شدت به کاریکاتور کردن افسران بریتانیایی نزدیک می‌شود، اما این فیلم هنوز هم فرار قهرمانانه‌ای است که با رمانتیسم آمیخته شده است. این فیلم چیزی برای همه کسانی که عاشق سینمای کلاسیک هستند، در واقع دارد. 9/10 شاید به نظر ناچیز بیاید، اما به عنوان یک اسکاتلندی که فیلمی درباره یک درگیری کانادایی می‌بیند که نیمی از شخصیت‌ها مانند «مونرو»، «کمبل»، «کامرون» و غیره همه اسکاتلندی هستند، جابجایی مداوم در متن بین انگلیسی و بریتانیایی واقعاً آزاردهنده بود. این دو واژه هم‌معنا نیستند - آیا این فقط یک نوشتن تنبل است؟ با این حال، بقیه فیلم یک اقتباس عالی از یک داستان محکم است که جنگ در آمریکای شمالی بین فرانسه و بریتانیا را روایت می‌کند. فرانسوی‌ها تحت فرمان «مونتکالم» (پاتریس شرو) قلعه‌ای را که تحت فرمان «مونرو» (موریس روئوز) است، محاصره می‌کنند. برای اضافه کردن به مشکلات محاصره‌شدگان، دو دختر او در حال همراهی به جایی هستند که او امیدوار است امنیت باشد، اما به دست «ماگوا» (وِس استودی) خیانت می‌شوند و تنها با مداخله به‌موقع «هاوک‌آی» (دانیل دی-لوئیس)، پدرش «چینگاچگوک» (راسل مینز) و برادرش «اونکاس» (اریک شویگ) نجات می‌یابند. «هاوک‌آی» - در واقع کل جامعه کشاورزی مستعمراتی - به چشم نظامی‌ها با بی‌اعتمادی نگاه می‌شود و وقتی مشخص می‌شود که خواهر بزرگ‌تر «کورا» (مادلین استو) به قهرمان ما علاقه‌مند شده است، آنها نیز با دشمنی «سرهنگ هیور» (استیون وادینگتون) مواجه می‌شوند. این داستان قطعاً یک داستان عاشقانه است، اما این موضوع به خوبی کنترل شده و درگیری‌ها و دسیسه‌ها در مرکز توجه قرار دارد تا اطمینان حاصل شود که ماجراجویی به سرعت ادامه دارد. دی-لوئیس در اینجا در فرم خوبی است، به‌سرعت در جنگل درگیری می‌کند و در عین حال توانایی فوق‌العاده‌ای در بارگذاری دوباره یک تفنگ در ده ثانیه نشان می‌دهد! وادینگتون هرگز بازیگر قانع‌کننده‌ای نبوده، اما در اینجا به خوبی عمل می‌کند و داستان ما با خشونت، فداکاری، افتخار، انتقام و حس بی‌ثمری جنگ به پایان می‌رسد. برخی از عکاسی محاصره و فیلمبرداری عمومی‌تر در ایجاد برخی از جنبه‌های تنگی این سرزمین بکر و پرخطر فوق‌العاده است و حتی اگر آنها همیشه با یکدیگر در جنگ بودند، این واقعیت را نیز روشن می‌کند که جمعیت بومی واقعاً به حضور ما در قاره‌شان نیازی نداشتند. اگر می‌توانید، این فیلم را در سینما ببینید - ارزش قیمت بلیط را دارد.