فیلم Annabelle Comes Home 2019

این فیلم را با انتظاراتی پایین تماشا کردم، اما هرگز تصور نمی‌کردم که فیلمی به این بدی یا حتی بدتر از "راهبه" را ببینم. راستش، حالا که به آن برمی‌گردم، متوجه می‌شوم که نسبت به "راهبه" زیاد سخت‌گیر نبودم و واقعاً این فیلم نیازمند یک نقد منفی جدی است. اما "آنابل به خانه می‌آید" واقعاً سعی دارد حتی بدتر از آن باشد. من از آن...

این فیلم را با انتظاراتی پایین تماشا کردم، اما هرگز تصور نمی‌کردم که فیلمی به این بدی یا حتی بدتر از "راهبه" را ببینم. راستش، حالا که به آن برمی‌گردم، متوجه می‌شوم که نسبت به "راهبه" زیاد سخت‌گیر نبودم و واقعاً این فیلم نیازمند یک نقد منفی جدی است. اما "آنابل به خانه می‌آید" واقعاً سعی دارد حتی بدتر از آن باشد. من از آن متنفرم. واقعاً. ژانر ترسناک به شکل تصاعدی در حال رشد است و در حال حاضر یکی از دو ژانر محبوب به حساب می‌آید (فیلم‌های کمیک‌بوکی دیگری هستند). اما این دسته از فیلم‌های ترسناک ارزان، بی‌مزه، کلیشه‌ای، پیش‌بینی‌پذیر و فراموش‌کردنی واقعاً مرا عذاب می‌دهد و ناامید می‌کند. جهان "احضار" تبدیل به مجموعه‌ای از اسپین‌آف‌های بی‌معنی شده که هیچ جذابیتی ندارند و پر از شخصیت‌های به شدت کم‌عمق هستند. این سومین فیلم درباره "آنابل" است. سه فیلم که به قدرت‌های یک عروسک می‌پردازند. سه! خیلی از مردم از فیلم اول خوششان نیامد، پیش‌درآمد آن به طرز قابل قبولی شگفت‌انگیز بود، اما این یکی واقعاً افتضاح است. حتی یک داستان هم ندارد. کل فیلم بر اساس تکرار دنباله‌های ترسناک خنده‌دار است. واقعاً، همه چیز به نوعی از موارد زیر برمی‌گردد: شخصیت در حال راه رفتن در راهرو -> صدای عجیبی به گوش می‌رسد -> شخصیت به آرامی به دنبال آن صدا می‌رود -> موسیقی به تدریج بلندتر می‌شود -> شخصیت چیزی را بررسی می‌کند و دوربین بر چهره بازیگر زوم می‌کند -> موسیقی با اضافه شدن بیس سنگین‌تر و بلندتر می‌شود -> صدای دیگری از پشت شخصیت به گوش می‌رسد -> دوربین همزمان با شخصیت حرکت می‌کند و هیچ اتفاقی نمی‌افتد -> شخصیت به بررسی ادامه می‌دهد -> صدای دیگری، دوربین به سمت دیگر و دوباره هیچ -> موسیقی به اوج خود می‌رسد -> شخصیت به همان کار ادامه می‌دهد -> صدای نهایی، دوربین و سپس یکی از دو دنباله ترسناک قابل پیش‌بینی: بو! یا تقلبی! ... بو! -> اینها با صدای بلندی همراه هستند که همه در سینما قبلاً برای آن آماده‌اند زیرا همه می‌دانند که در راه است -> قطع -> تکرار. جز ۱۵-۲۰ دقیقه اول که صرف ارائه پیش‌زمینه به سه شخصیت اصلی می‌شود، هر صحنه دیگر یک ساختار خسته‌کننده و تکراری برای رسیدن به یک دنباله ترسناک است که به شدت به یک صدای بلند اغراق‌آمیز و فریاد کسی متکی است. هیچ روایت واقعی وجود ندارد جز چند پیش‌زمینه شخصیت که خودشان نیز مشکلات خاص خود را دارند، به ویژه یکی که شامل تلاش برای آغاز یک رمانس بی‌معنا است. گری داوبمن سعی کرد کمدی را برای متعادل کردن یک فیلم یکنواخت وارد کند، اما به طرز وحشتناکی شکست خورد. هر لحظه‌ای که به عنوان لحظه‌ای خنده‌دار در نظر گرفته شده، به طرز شگفت‌انگیزی شرم‌آور است. این اولین کارگردانی او بود و این موضوع مشخص است. فقط احساس می‌شود که این یک فیلم ترسناک ارزان است که پر از دنباله‌های ترسناک است. یکی پس از دیگری. هر کارگردانی در هالیوود می‌توانست این کار را انجام دهد، هیچ سبک خاص یا شات امضایی وجود ندارد. هیچ چیز. من واقعاً معتقدم که هر فیلمی به کار زیادی نیاز دارد و افراد زیادی پشت یک فیلم هستند که واقعاً تمام تلاش خود را می‌کنند. اما "آنابل به خانه می‌آید" بسیار شبیه به یک تلاش خالص برای کسب درآمد است و من از نوشتن این کلمات متنفرم زیرا هر فیلمی در نهایت تلاشی برای کسب درآمد برای استودیوها است. با این حال، این دنباله هرگز احساس نمی‌کند که واقعاً به گسترش یا بهبود جهانی که نمایندگی می‌کند، خدمت می‌کند. این یک فیلم ترسناک است که تنها در یک مکان فیلمبرداری شده است، چیزی که معمولاً دوست دارم زیرا می‌توان با آن کارهای زیادی انجام داد، اما این بار واقعاً به نظر می‌رسد که کل فیلم به خاطر ارزان‌تر بودن در یک خانه فیلمبرداری شده است، بنابراین احتمال سود بیشتری دارد. در ژانر ترسناک دو ناحیه واضح وجود دارد: ناحیه‌ای با فیلم‌هایی مانند "موروثی"، "برو بیرون" و "ما"، که داستان و شخصیت‌های آن‌ها مهم‌تر و ترسناک‌تر هستند؛ و دیگری با فیلم‌هایی مانند "راهبه"، "نفرین لا یورونا" یا "آنابل به خانه می‌آید"، که تنها هدف آن‌ها تولید دنباله‌های ترسناک به طور دایمی بدون اهمیت یا تأثیر داستانی است. اگر از این نوع فیلم‌ها لذت می‌برید (که کاملاً قابل قبول است، همه چیز به ترجیحات شخصی بستگی دارد)، احتمالاً از این فیلم هم لذت خواهید برد. حداقل، مردم در سینمای من به شدت جیغ می‌کشیدند و می‌خندیدند بدون احترام به سایر تماشاگرانی که سعی در دیدن خود فیلم داشتند. اما اگر از دیدن یکسان این موارد به تکرار خسته شده‌اید، لطفاً به خاطر خودتان از آن بگذرید. اگر به خاطر عملکردهای واقعاً فوق‌العاده نبود، این فیلم به راحتی می‌توانست بدترین فیلم سال باشد (فیلم "آرامش" هنوز هم آن جایگاه را دارد). مکننا گیس به طرز شگفت‌انگیزی در نقش جودی بازی می‌کند! مادیسون آیزمن و کتی ساریف نیز در نقش‌های خود خوب هستند. پاتریک ویلسون و ورا فارمیگا تنها زمانی که حضور دارند، صحنه را به خوبی ارتقا می‌دهند. همه چیز مربوط به طراحی تولید نسبتاً خوب است، اما مسائل فنی هرگز نمی‌توانند یک فیلم را از بدبختی نجات دهند اگر دو رکن هر فیلم (داستان و شخصیت‌ها) به فاضلاب ریخته شده باشد. همچنین، وقتی متوجه شدم که این فیلم رده سنی R دارد، شگفت‌زده شدم. به ندرت خون یا چیزی وجود دارد که این نوع رده‌بندی را توجیه کند. این یکی دیگر از جنبه‌هایی است که این فیلم را به یک ناامیدی بزرگ‌تر تبدیل می‌کند. در نهایت، "آنابل به خانه می‌آید" به همان اندازه ضعیف یا بدتر از "راهبه" است. واقعاً نمی‌توانم تصمیم بگیرم که کدام یک را به جای دیگری تماشا کنم زیرا واقعاً نمی‌خواهم هیچ یک از این‌ها را دوباره ببینم. یک بازیگر برجسته ممکن است این فیلم را از یک نقد کاملاً منفی نجات دهد، اما هنوز هم یک افزودنی افتضاح و ارزان به ژانر ترسناک است. همه می‌دانند که چرا این فیلم کار نمی‌کند: تکرار مداوم دنباله‌های ترسناک قابل پیش‌بینی، بلند و توخالی داستان نیست. نمی‌توانم در هیچ یک از این صحنه‌ها سرمایه‌گذاری کنم اگر تأثیر داستانی یا حداقل سطحی از ترس وجود نداشته باشد. واقعیت این است که حتی به طور غریزی نیز نتوانستم بخشی از آن‌ها را احساس کنم (چیزی که واقعاً نمی‌توانم از آن اجتناب کنم) نشانه‌ای از چقدر این فیلم وحشتناک است. انتظارات من از "احضار ۳" به شدت کاهش یافته است. موفق باشی، جیمز وان. تو به آن نیاز خواهی داشت.