فیلم The Tin Drum 1979

فیلمی هوشمندانه با بازی بی‌نظیر دیوید بننت اسکار، جوانی در آلمان در دوران جنگ جهانی دوم است که از سه سالگی از بزرگ شدن خودداری کرده است. او به‌طور عمدی خود را روی پله‌ها می‌اندازد تا خود را زخمی کند و رشدش متوقف شود. امتناع اسکار از بزرگ شدن و رها کردن طبلش، نمادی واضح از رد رژیم نازی است. این موضوع وقتی روشن‌تر می‌شود که...

فیلمی هوشمندانه با بازی بی‌نظیر دیوید بننت اسکار، جوانی در آلمان در دوران جنگ جهانی دوم است که از سه سالگی از بزرگ شدن خودداری کرده است. او به‌طور عمدی خود را روی پله‌ها می‌اندازد تا خود را زخمی کند و رشدش متوقف شود. امتناع اسکار از بزرگ شدن و رها کردن طبلش، نمادی واضح از رد رژیم نازی است. این موضوع وقتی روشن‌تر می‌شود که او پس از شکست نازی‌ها تصمیم می‌گیرد بزرگ شود و طبلش را رها کند. «طبل آهنی» بر اساس رمانی مشهور از نویسنده آلمانی گونتر گراس ساخته شده است. کارگردان ولکر شلندورف این داستان را با ظرافت عمیق و شوخ‌طبعی فکری به تصویر کشیده است. این فیلم که در سال ۱۹۷۹ و در دوران رنسانس سینمای آلمان ساخته شده، به رژیم نازی می‌تازد و در عین حال داستانی فراموش‌نشدنی و اغلب خنده‌دار را روایت می‌کند. فیلم با صحنه‌ای در اواخر قرن نوزدهم آغاز می‌شود که مادربزرگ اسکار به پدربزرگش کمک می‌کند تا از دست سربازان آلمانی فرار کند و او را زیر دامن خود پنهان می‌کند. همچنین اینجا جایی است که مادر اسکار، آگنس (با بازی آنجلا وینکلر) به دنیا می‌آید. آگنس در دوران جنگ جهانی اول بزرگ می‌شود و با مردی به نام آلفرد متسرات (با بازی ماریو آدورف) ازدواج می‌کند. او در حین ازدواجش با آلفرد، با پسرعمویش یان برونسکی رابطه‌ای پنهانی برقرار می‌کند و اسکار به آرامی از این رابطه آگاه می‌شود. بازی دیوید بننت در نقش اسکار فوق‌العاده است. او در آن زمان حدود ۱۲ ساله بود و شخصیت اسکار را از کودکی تا بیست سالگی به تصویر می‌کشد. اگرچه ظاهر فیزیکی اسکار هرگز تغییر نمی‌کند، اما ما می‌توانیم روند پیری او را از طریق بازی بننت ببینیم. حرکات اسکار تغییر می‌کند؛ او شروع به بلوغ می‌کند و دنیای اطرافش را کشف می‌کند. بننت این شخصیت را با سطحی از باورپذیری و بلوغ فکری شگفت‌انگیز بازی می‌کند. «طبل آهنی» مرا به یاد یکی از فیلم‌های موردعلاقه‌ام، «فارست گامپ»، می‌اندازد. هر دو فیلم شخصیت‌های مرکزی دارند که از لحاظ جسمی و ذهنی ناتوان هستند و هر دو سفر جالبی در زندگی دارند. هر دو فیلم از یک واقعه تاریخی مهم عبور می‌کنند و قهرمانان آن‌ها در این وقایع درگیر می‌شوند. «طبل آهنی» در یک سطح مشابه با «فارست گامپ» نیست، اما از ابتدا تا انتها من را شگفت‌زده و مجذوب خود کرد. «طبل آهنی» شامل صحنه‌های واقعاً grotesque است. یکی از صحنه‌ها به‌ویژه وقتی است که یک ماهیگیر از سر یک اسب مرده به‌عنوان طعمه برای مارماهی‌ها استفاده می‌کند. ماهیگیر یکی یکی مارماهی‌ها را از سر اسب بیرون می‌آورد، در حالی که آگنس از disgust استفراغ می‌کند. برای متعادل کردن این صحنه‌ها، فیلم لحظات خالص شادی را نیز شامل می‌شود. من تسلسل جایی که طبل‌زنی اسکار باعث تغییر موسیقی یک گروه از یک مارش آلمانی به «دنیای آبی» اشتراوس می‌شود را دوست دارم. یک افسر نازی با disgust فریاد می‌زند، در حالی که جمعیت با هم به رقص درمی‌آید. من از تماشای کمدی‌های هوشمندانه لذت می‌برم. بارها در این فیلم بلند بلند خندیدم و از داستان پرشور آن لذت بردم. این فیلم به موضوعات متعددی از جمله جنگ، خیانت و دین می‌پردازد. ممکن است برای برخی افراد با مدت زمان ۱۴۰ دقیقه کمی طولانی باشد، اما برای من هیچ فیلم خوبی بیش از حد طولانی نیست. «طبل آهنی» تصاویری شگفت‌انگیز با بازی‌های چشمگیر را به نمایش می‌گذارد.