فیلم Dr. Jekyll and Mr. Hyde 1941

داستان «دکتر جکیل و آقای هاید» به کارگردانی ویکتور فلمینگ و بر اساس داستانی از رابرت لوئیس استیونسون توسط جان لی ماهین، پرسی هیث و ساموئل هافنستین اقتباس شده است. این فیلم با بازی اسپنسر تریسی، اینگرید برگمن و لانا ترنر ساخته شده و موسیقی آن را فرانز واکسمن و فیلم‌برداری آن را جوزف روتنبرگ بر عهده دارند. این فیلم بازسازی نسخه ۱۹۳۱ به کارگردانی روبرن...

داستان «دکتر جکیل و آقای هاید» به کارگردانی ویکتور فلمینگ و بر اساس داستانی از رابرت لوئیس استیونسون توسط جان لی ماهین، پرسی هیث و ساموئل هافنستین اقتباس شده است. این فیلم با بازی اسپنسر تریسی، اینگرید برگمن و لانا ترنر ساخته شده و موسیقی آن را فرانز واکسمن و فیلم‌برداری آن را جوزف روتنبرگ بر عهده دارند. این فیلم بازسازی نسخه ۱۹۳۱ به کارگردانی روبرن مامولیان و با بازی فردریک مارچ است و داستان مشابهی را دنبال می‌کند که در آن تریسی نقش دو شخصیت اصلی را ایفا می‌کند. او دارویی ساخته که در نهایت نیمه شرور خود را بیدار می‌کند – که در واقع برای هیچ‌کس خوب نیست! خود داستان و همچنین فضای جذاب و مه‌آلود ویکتوریایی انگلستان باعث می‌شود که این فیلم زیر سطح متوسط نرود، هرچند در بخش میانی به آن نزدیک می‌شود. انتخاب بازیگران مانند تریسی و برگمن در نقش‌های اصلی، و همچنین سادگی و انطباق آن با استانداردهای هالیوود، باعث می‌شود که نتوان آن را به‌طور جدی گرفت. زمان فیلم نزدیک به دو ساعت است که بیشتر آن صرف افزایش زمان نمایش برگمن می‌شود، که با وجود بزرگی‌اش به‌عنوان یک بازیگر، در اینجا مناسب نیست. در کنار او، نقش لانا ترنر به‌طور نامناسبی کم‌رنگ است و تفسیر تریسی از هاید فاقد انرژی و شور و شوق است. با توجه به اینکه آقای فروید به مد تبدیل شده، تصاویری جالب از خواب و توالی‌های ذوب‌شونده در فیلم وجود دارد که بیشترشان پر از زیرمتن‌های جنسی هستند. این لحظات فوق‌العاده هستند، اما نتوانسته‌اند هسته مرکزی شخصیت‌های مضطرب ما را شکل دهند. این یک فرصت از دست رفته است که فیلم را به‌عنوان یک اثر ایمن و براق معرفی می‌کند. این فیلم تلاشی در ژانر ترسناک است، اما بدون عناصر ترس، چه از نظر بصری و چه از نظر موضوعی و ادبی، و به نوعی شبیه پوست یک موز رسیده است که اقدام در آن غایب است. با این حال، این فیلم به‌طور ناامیدکننده‌ای بد نیست و مهارت‌های سینمایی به نمایش درآمده در آن بسیار بالاست، به‌ویژه زمانی که روتنبرگ در حال کار است. همچنین کمی حس عاطفی دارد، هرچند این حس با تفکر درباره خشونت خانگی به‌عنوان یک تهدید همیشگی در دنیای واقعی ما تعدیل می‌شود. نسخه ۴۱ طرفدارانی دارد، اما من جزو آن‌ها نیستم و به وضوح نسخه ۳۱ را ترجیح می‌دهم. اگر هنوز آن را ندیده‌اید، قطعاً ارزش یک بار تماشا را دارد، اما بسیاری از انتقاداتی که در طول سال‌ها به آن وارد شده، به نظر من کاملاً موجه است. ۵/۱۰