فیلم Election 1999

کامدی و درام جذاب دبیرستانی با بازی برودریک و ویترزپون زمانی که یک دانش‌آموز با استعداد (ریس ویترزپون) برای ریاست دانش‌آموزی در دبیرستانش در اوماها نام‌نویسی می‌کند، یکی از معلمانش (متیو برودرick) یک ورزشکار دوستانه (کریس کلاین) را به رقابت با او ترغیب می‌کند، زیرا او ویترزپون را آزاردهنده می‌داند. فیلم «انتخابات» (1999) یک کمدی درام دبیرستانی با حال و هوای «زمان‌های سریع در ریجمنت های» (1982)...

کامدی و درام جذاب دبیرستانی با بازی برودریک و ویترزپون زمانی که یک دانش‌آموز با استعداد (ریس ویترزپون) برای ریاست دانش‌آموزی در دبیرستانش در اوماها نام‌نویسی می‌کند، یکی از معلمانش (متیو برودرick) یک ورزشکار دوستانه (کریس کلاین) را به رقابت با او ترغیب می‌کند، زیرا او ویترزپون را آزاردهنده می‌داند. فیلم «انتخابات» (1999) یک کمدی درام دبیرستانی با حال و هوای «زمان‌های سریع در ریجمنت های» (1982) است، اما داستان خاصی حول یک انتخابات مدرسه می‌چرخد. این فیلم به اندازه «پای آمریکایی» (به جز یک دیالوگ از معلم در اوایل فیلم) بی‌ادب نیست، اما برای بزرگسالان مناسب است زیرا چندین صحنه شبیه‌سازی شده از روابط جنسی بین شخصیت‌ها وجود دارد بدون هیچ‌گونه برهنگی. هرچند این صحنه‌ها واضح هستند، اما به نوعی سرگرم‌کننده و نسبتاً ضروری برای داستان به شمار می‌آیند. این فیلم برای هر کسی که معلم دبیرستان است، لازم است زیرا به طرز زیرکانه‌ای به محیط مدرسه می‌پردازد. فیلم نشان می‌دهد که چقدر آسان است که یک معلم خوب با سال‌ها تجربه، اشتباه غیرعمدی کند و به سرعت از چشم بیفتد. با این حال، فیلم همچنین به رستگاری اشاره می‌کند. البته فیلم به روند انتخابات و رقابت بین نامزدها می‌خندد و چند صحنه خنده‌دار با موسیقی وسترن ماکارونی (به‌ویژه، موسیقی انیو موریکونه از فیلم «جو ناواهو» در سال 1966) دارد. ویتزرپون به‌خوبی نقش شخصیت اصلی زن را ایفا می‌کند (هرچند که در پوستر چهره‌اش شبیه درو بری‌مُر به نظر می‌رسد)، اما هرگز او را جذاب نیافتم. به نظر می‌رسد فرانکی اینگراسیا (لیزا) و جسیکا کمپبل (تامی) به‌خوبی این نقص را جبران می‌کنند، هرچند که جنبه همجنس‌گرایی در فیلم چندان عمیق نیست. فیلم 1 ساعت و 43 دقیقه طول دارد و در منطقه اوماها، نبراسکا (پاپیلیون، بل‌ویو، لاویستا و غیره) و در پایان در واشنگتن دی‌سی فیلمبرداری شده است. نمره: B- «انتخابات» به آرامی پیش می‌رود اما در پایان واقعاً به یک فیلم سرگرم‌کننده تبدیل می‌شود. قطعاً ارزش تماشا کردن را دارد. متیو برودرک در تمام طول فیلم عالی است، همان‌طور که ویتزرپون و کریس کلاین هم همین‌طور. فیلم به جاهای غیرمنتظره‌ای می‌رود و موفق می‌شود که آن را به خوبی پیش ببرد. همچنین یک اشاره عالی در آن وجود دارد. باید بگویم که به قسمت‌های مونولوگ داخلی زیاد علاقه‌مند نبودم، اما این موارد به‌طور عمده فیلم را از مسیرش منحرف نکرد. این اولین حضور ریس ویتزرپون در نقش «تریسی فلیک» است که به شدت برای ریاست کلاس در دبیرستانش تلاش می‌کند. او باهوش، بی‌رحم و مصمم است و در مسیر موفقیت خود به همه چالش‌ها پاسخ می‌دهد و هر کسی که در مسیرش قرار گیرد، به دردسر می‌افتد. معلم ناکام و خوش‌قلب، متیو برودرک، مسئول نظارت بر کمپین انتخاباتی است و با آگاهی از اینکه رقیبش کمی کابوس‌وار است، سعی می‌کند تا «پل» (کریس کلاین) را که اخیراً آسیب دیده، قانع کند که در برابر او بایستد. اگرچه او از نظر عقلانی ضعیف است، اما به عنوان یک چالش جدی برای «فلیک» عمل می‌کند، زیرا بیشتر دانش‌آموزان به نظر نمی‌رسد که چندان باهوش باشند... و نبرد آغاز می‌شود. دسیسه‌های او و تلاش‌های او برای خراب کردن آرزوهای «فلیک» 100 دقیقه سرگرم‌کننده را به ارمغان می‌آورد. دیالوگ‌ها گاهی می‌توانند کمی خشن باشند، اما هرگز به دنبال پیچیدگی‌های داستانی یا متنی تفکرآمیز نباشید - مگر اینکه بخواهید به زشتی جاه‌طلبی کور و شاید 30 سال بعد، یادآوری ملایمی دریافت کنید که اگر همه ما در فرآیندهای دموکراتیک خود خواب بمانیم، به افرادی مانند این اجازه خواهیم داد که واقعاً کشور را اداره کنند... کلاین هم به عنوان "پل" خوب عمل می‌کند! علاوه بر کمدی و طنز سیاسی، این فیلم داستان بلوغ یک نوجوان و معلم او را که در جهت مخالف پیش می‌رود روایت می‌کند. خودکنترلی که بخشی از بزرگ شدن است، موضوع اصلی داستان است. «فلیک» که به نظر می‌رسد نماد خودکنترلی است، برای ریاست کلاس نامزد می‌شود و در صحنه‌ای که پوستر رقیبش را پایین می‌کشد، دیوانه می‌شود. شانس او را از پرداخت هزینه این کار نجات می‌دهد و به نظر می‌رسد که از آن درس می‌گیرد. و معلم مک‌آلیستر به عقب برمی‌گردد و ابتدا مانند یک نوجوان می‌شود وقتی که برنامه‌ریزی برای یک رابطه نامشروع با بهترین دوست همسرش می‌کند. سپس، به خاطر خشم و نفرت از «فلیک»، دوباره به احساسات خود تسلیم می‌شود و برخی از آرای «فلیک» را دور می‌اندازد و به زودی همسرش و هم شغلش را از دست می‌دهد. آخرین صحنه مک‌آلیستر، سال‌ها بعد، به عنوان یک توریست در واشنگتن دی‌سی است. ناگهان او می‌بیند که «فلیک» از یک ساختمان دولتی با چند نفر از افراد دارای کت و شلوار خارج می‌شود و به یک لیموزین می‌رود. عصبانی، یک لیوان نوشیدنی پر را به سمت پنجره عقب آن پرتاب می‌کند. لیموزین متوقف می‌شود و مانند یک پسر بد، او فرار می‌کند. پسرفت کامل است.