فیلم There’s Still Tomorrow 2023

این فیلم مرا به یاد یکی از داستان‌های زیبای ویتوریو د سیکا با بازی سوفیا لورن انداخت. در اینجا، "دلیا" (با بازی پائولا کورتلسی) که مدام در رنج است، با شوهر خشنش "ایوانو" (با بازی والریو ماستاندرا) زندگی می‌کند و سه فرزند و پدر شوهر بیمار خود را نیز در کنار دارد. عشق در این ازدواج مدت‌هاست که رفته و تنها چند گفتگوی گذرا با...

این فیلم مرا به یاد یکی از داستان‌های زیبای ویتوریو د سیکا با بازی سوفیا لورن انداخت. در اینجا، "دلیا" (با بازی پائولا کورتلسی) که مدام در رنج است، با شوهر خشنش "ایوانو" (با بازی والریو ماستاندرا) زندگی می‌کند و سه فرزند و پدر شوهر بیمار خود را نیز در کنار دارد. عشق در این ازدواج مدت‌هاست که رفته و تنها چند گفتگوی گذرا با "نینو" (با بازی وینیسیو مارچیونی)، صاحب گاراژی که در حال تلاش است، به ما کمی از داستان عاشقانه‌اش پیش از ملاقات با "ایوانو" می‌گوید. دختر بزرگشان "مارچلا" (با بازی رومانا ماگوریرا ورگانو) به "جولیو" (با بازی فرانچسکو چنتورامه) که پسر یکی از صاحبان کافه محلی و خودپسند است، علاقه‌مند است. اما "دلیا" مشکوک است که هر ازدواجی بین آن‌ها تنها به تکرار ازدواج خودش خواهد انجامید، بنابراین از ترفندهای هوشمندانه سیسیلی استفاده می‌کند تا بر روی چیزی تمرکز کند که ممکن است به او احساس رضایت فردی بدهد. با افزایش خشونت، ما زنی را می‌بینیم که به اقدامات ناامیدکننده متوسل می‌شود - اما او دقیقاً چه چیزی را می‌خواهد به دست آورد؟ نکته قابل توجه در این فیلم، نحوه نمایش خشونت است. بچه‌ها همیشه از اتاق خارج می‌شوند و سپس صحنه‌ای مانند رقص به نمایش درمی‌آید. گویی این صحنه بر روی صحنه تئاتر به نمایش گذاشته شده است - و این کاملاً مؤثر است. کورتلسی کارگردانی این فیلم را نیز بر عهده دارد، اما از افتادن در دام از دست دادن عینیت به خاطر داستان‌گویی پرشور خود اجتناب می‌کند. تنوع و روح شخصیت‌ها به ما نگاهی دل‌انگیز به خانواده و جامعه در پس‌زمینه‌ای از چاوینیسم افراطی، تنش‌های سیاسی و کمی هم شوخ‌طبعی ارائه می‌دهد. ارائه به صورت سیاه و سفید واقعاً خوب عمل می‌کند و واقعاً ارزش تماشا در سینما را دارد اگر بتوانید. استفاده از رویکردی متفاوت برای بیان یک موضوع می‌تواند چالش‌برانگیز باشد. این موضوع به‌ویژه زمانی درست است که بخواهید از humor برای انتقال یک پیام جدی استفاده کنید. اگر چیزی در این زمینه نادرست باشد، پیام به راحتی می‌تواند مخدوش، مبهم یا به‌طرز عمده‌ای گم شود. متأسفانه، این وضعیت در مورد اولین فیلم کارگردانی پائولا کورتلسی درباره توانمندسازی زنان در ایتالیا پس از جنگ جهانی دوم صدق می‌کند. فیلم در رم در سال 1946 و نه‌چندان دور از زمانی که زنان حق رأی کسب کردند، زندگی نسبتاً تیره‌و‌تار "دلیا سانتوچی" (کورتلسی) را دنبال می‌کند، مادری کارگری که سه فرزند دارد و در حالی که با ازدواج بدی با شوهری کنترل‌گر و مشکوک که از نظر جسمی و کلامی هم آزاردهنده است، دست و پنجه نرم می‌کند، چندین شغل عجیب را مدیریت می‌کند. او زندگی بهتری برای خود می‌خواهد و افرادی زیادی به‌طور جدی او را تشویق می‌کنند که به دنبال آن برود، از جمله یک عشق قدیمی (وینیسیو مارچیونی)، یک نماینده آمریکایی مهربان (یونف جوزف)، یک زوج همسایه همدل (امانوئلا فانیلی و رافائله وانونی)، دخترش "مارچلا" (رومانا ماگوریرا ورگانو) که در آستانه نامزدی است و حتی پدر شوهرش که به‌طور مکرر بدخلق است اما کاملاً بی‌رحم نیست (جورجیو کولانگلی). اما هرچقدر هم که سعی کند، "دلیا" غالباً با وقایع و عدم تمایل خود برای تغییر مواجه می‌شود. اما وقتی فرصتی برای ایجاد یک مسیر جدید پیش می‌آید، آیا او قادر خواهد بود به این چالش پاسخ دهد؟ در واقع، این ممکن است به نظر برسد که یک مقدمه محکم برای یک داستان است، اما اجرای آن به‌طور قابل توجهی ناهماهنگ است. به عنوان مثال، مقدار زیادی از این تولید با humor ملایم اما مؤثر پر شده است، که بسیاری از آن به‌خوبی انجام شده و خنده‌هایی مشابه خنده‌های موجود در فیلم کلاسیک برنده اسکار "ماه‌گرفتگی" (1987) را برمی‌انگیزد. اما این عنصر کمدی اغلب به طرز عجیبی با جنبه‌های جدی‌تر فیلم، مانند خطرات خشونت خانگی، سرکوب حق خودابرازگری و فرصت‌های برابر شغلی، ناهماهنگ به نظر می‌رسد. سپس زاویه حق رأی در این داستان وجود دارد که در نهایت نقش مهمی در فیلم ایفا می‌کند اما در بیشتر زمان فیلم عمدتاً به عنوان یک موضوع فرعی مورد توجه قرار می‌گیرد. به این موارد، ویژگی‌های موسیقیایی این اثر نیز واقعاً گیج‌کننده است، مانند گنجاندن ترکیب‌های معاصر در موسیقی متن (در فیلمی که در دهه 1940 اتفاق می‌افتد؟) و گنجاندن صحنه‌های موزیکال و رقص که به‌دنبال توضیح ابهام ذاتی در سناریوهای آزار همسر هستند، که به‌نوعی به نظر می‌رسد خفیف است. با این حال، عکاسی سیاه و سفید فیلم اغلب بسیار زیباست و بازی‌های بازیگران ممتاز واقعاً قابل تحسین است. و به هر حال، "هنوز فردا هست" در زادگاهش موفقیت باکس آفیس بزرگی به‌دست آورد و موفق به کسب شش جایزه دیوید دی دوناتلو، معادل ایتالیایی اسکار، شد (هرچند که این موفقیت‌ها ممکن است غیرقابل توجیه به نظر برسند). با این حال، ترکیب کلی اینجا به‌نظر می‌رسد که با توجه به موضوع و نیت‌های ظاهری این پروژه کمی ناهماهنگ است. شاید این به دلیل اولین تلاش کارگردان باشد. یا شاید به دلیل کاربرد ناکافی سبک بر محتوا. به هر حال، این اثر به‌نظر می‌رسد که فرصتی از دست رفته برای بیان یک نکته مهم باشد، موضوعی که بسیاری از زنان ایتالیایی هنوز هم با آن دست و پنجه نرم می‌کنند، حتی پس از گذشت سال‌ها.