فیلم The Karate Kid Part III 1989

این فیلم، ضعیف‌ترین قسمت از مجموعه «کاراته کید» است. پس از یک فیلم ابتدایی عالی و دنباله‌ای قابل قبول، این فیلم به ما ارائه می‌شود و نمی‌توان انکار کرد که کیفیت محتوای ارائه‌شده به‌طور قابل توجهی پایین‌تر است و فیلم به‌خوبی عمل نمی‌کند. بزرگ‌ترین مشکل این فیلم، فیلمنامه‌اش است که بسیار ضعیف، بد نوشته شده و پر از نقص‌هایی است که عدم منطق و اعتبار آن با...

این فیلم، ضعیف‌ترین قسمت از مجموعه «کاراته کید» است. پس از یک فیلم ابتدایی عالی و دنباله‌ای قابل قبول، این فیلم به ما ارائه می‌شود و نمی‌توان انکار کرد که کیفیت محتوای ارائه‌شده به‌طور قابل توجهی پایین‌تر است و فیلم به‌خوبی عمل نمی‌کند. بزرگ‌ترین مشکل این فیلم، فیلمنامه‌اش است که بسیار ضعیف، بد نوشته شده و پر از نقص‌هایی است که عدم منطق و اعتبار آن با پیش‌بینی‌پذیری که باعث خستگی فیلم می‌شود، ارتباط نزدیکی دارد. شخصیت‌ها نیز به‌طرز واضحی به‌خوبی توسعه نیافته‌اند؛ شرورها کلیشه‌ای و بارگذاری شده‌اند (فیلم تمام تلاشش را می‌کند که آن‌ها را دوست نداشتنی کند) و مطالب داده‌شده به بازیگران برای تضمین یک کار خوب کافی نبود. با این حال، لازم است به این نکته اشاره کنیم که پات موریاتا و رالف مکیو تمام تلاش خود را کردند تا به چالش بپردازند و به انتظارات تماشاگران از شخصیت‌هایشان پاسخ دهند. موریاتا حضوری دلنشین دارد و مکیو دیگر به اندازه فیلم‌های قبلی کودکانه و لجوج نیست که نشان‌دهنده‌ای از بلوغ در شخصیتش است (هرچند نمی‌دانم آیا این intentional بود یا نه). ناپدید شدن مادر شخصیت مکیو از صحنه به احمقانه‌ترین شکل ممکن توجیه شده است و محلی که به‌زعم قرار است برای فروشگاه بونسای اجاره شود بیشتر شبیه انباری است تا فضای تجاری. با وجود این مشکلات، فیلم با تصویربرداری معمولی، ویرایش خوب، ریتم دلپذیر و بدون لحظات مرده، ما را جبران می‌کند. مکان‌های فیلم‌برداری به اندازه کافی رضایت‌بخش هستند. با توجه به اینکه این یک فیلم اکشن و مبارزه‌ای است، انتظار داشتم که بیشتر از درگیری‌ها را ببینم؛ این فیلم درگیری‌های کمتری نسبت به فیلم‌های قبلی دارد و تنش به اندازه کافی حس نمی‌شود، اما آنچه انجام شده به‌خوبی اجرا شده است و حرکات مبارزه به‌خوبی تمرین و اجرا شده‌اند. کاملاً فراموش کرده بودم تا اینکه کسی در محل کار به‌طور مبهمی به آن اشاره کرد... و ناگهان با یادآوری‌هایی مواجه شدم که دوست داشتم فراموش کنم. واقعاً، وقتی «کاراته کید بعدی» را به یاد می‌آورید و نه قسمت سوم، باید برایتان چیزی بگوید. به هر حال، او درست می‌گفت، رابین لیولی در آن بازی کرده و فکر می‌کنم این یکی از نقش‌های اولیه‌اش است... و این و «جادوی نوجوان» کمی تأمل‌برانگیز است زیرا او می‌تواند کار خوبی انجام دهد، کار با کیفیتی مشابه «توئین پیکس» اینجا و آنجا، اما در غیر این صورت در تاریکی باقی می‌ماند و واقعاً فقط برای افرادی مثل من که او را اینجا و آنجا در نقش‌های تلویزیونی می‌بینند و یادآوری‌های خوبی از برخی نقش‌های بهترش دارند، ظاهر می‌شود. به هر حال، رالف مکیو هم در اینجا کار می‌کند که به نوعی به تماشاگران می‌گوید که نمی‌خواهد آنجا باشد، او فکر نمی‌کند قسمت سوم ایده خوبی است و در غیر این صورت تماشاگران را متقاعد می‌کند که آن را دوست نداشته باشند. و او درست می‌گفت، فیلمنامه آنجا نبود. خوب بود که او یک علاقه‌مندی غیر عاشقانه داشت و نه یک علاقه‌مندی عاشقانه، این منحصر به فرد بود، با شخصیتش همخوانی داشت و با داستان هم کار می‌کرد... اما داستان در غیر این صورت آنجا نبود. این فیلم نوعی داستان انتقام است که هزاران بار دیده‌اید و این یکی بیشتر از یک فیلم با کیفیت پایین از «کنون پیکچرز» نمی‌گوید. آیا من تنها کسی بودم که به‌سادگی با این سری درگیر نشدم؟ با تکیه بر موفقیت معادل خود در دهه ۱۹۷۰ «ملخ» (دیوید کارادین) که کاراته انجام می‌دهد به جای کونگ‌فو، «دانیل» (رالف مکیو) اکنون کمی عاشق شده، خود را در یک توطئه ناخوشایند از سوی دشمن سابقش «کریس» (مارتین کُوو) می‌یابد تا از او و معلمش «میاگی» (پات موریاتا) انتقام بگیرد و او را به یک درگیری نهایی با ستاره جدید «کوبرا کای» خود «مایک» (شان کینان) تحریک کند که امیدوار است بی‌عدالتی‌هایی که فکر می‌کند در فیلم قبلی در سال ۱۹۸۶ بر او رفته، جبران کند. «میاگی» با حکمت نیز باید نگران مأمورش باشد وقتی که بلوک آپارتمانی آن‌ها تخریب می‌شود و جوان مهربان از بودجه کالج خود برای خرید مکانی برای کسب‌وکار درخت بونسای پیرمرد استفاده می‌کند. این کار تجاری فقط به «کریس» و مجری جوانش قدرت بیشتری بر «دانیل» می‌دهد که او شروع به احساس می‌کند که کمی از عمق خود خارج شده است. با این که معلمش به‌طور ناپسند او را به سرنوشتش رها کرده و او مطمئن نیست که واقعاً چه کسی در کنار اوست، تمام اصول زیرین احترام به کاراته شروع به مبهم شدن می‌کند - اما نه به اندازه‌ای که دیدش، هم به‌صورت فیزیکی و هم به‌صورت مجازی، در اوج خود قرار بگیرد. نکته عجیب درباره این فیلم، آرامی و ترسویی صحنه‌های اکشن است. می‌دانم که این فیلم برای رده سنی یک فیلم مانند «وارد شدن به اژدها» نیست، اما در آنجا هنرهای رزمی واقعاً واقعی‌تر و کمتر برنامه‌ریزی شده به نظر می‌رسند تا این فیلم نسبتاً آرام و بی‌تحرک. «میاگی» به‌نظر می‌رسد شخصیتش را به‌عنوان یک «یودا» با لباس خاکی مدل کرده است؛ مکیو به‌طرزی غیرقابل تصور ضعیف است و کُوو باید به «کگنی و لاسی» بچسبد - حداقل آنجا نیازی به تظاهر به تهدید ندارد. این فیلم هرگز نتوانست جذب کند و تلاش‌های بی‌رمق از تقریباً همه، به‌جز شاید درخت کوچک و مجسمه‌ای که به ناحق آسیب دیده، به‌قدری بی‌روح و کسل‌کننده است که روی تشک هم خوابیده است. همان قدیم، همان قدیم - متأسفم.