فیلم The Shape of Water 2017

این فیلم نه تنها یک نامه عشق به موجودی از باتلاق سیاه است، بلکه به سینما نیز تقدیم شده است. _شکل آب_ اثر گیرمو دل تورو، سوال "واقعاً هیولا کیست؟" را به شکلی عمیق بررسی می‌کند و برخی مفاهیم جذاب جانبی را به اندازه‌ای بررسی می‌کند که ارزشمند باشد. در نهایت، _شکل آب_، در ساده‌ترین حالت، فیلمی درباره رابطه‌ای غیرمتعارف با یک موجود دریایی است....

این فیلم نه تنها یک نامه عشق به موجودی از باتلاق سیاه است، بلکه به سینما نیز تقدیم شده است. _شکل آب_ اثر گیرمو دل تورو، سوال "واقعاً هیولا کیست؟" را به شکلی عمیق بررسی می‌کند و برخی مفاهیم جذاب جانبی را به اندازه‌ای بررسی می‌کند که ارزشمند باشد. در نهایت، _شکل آب_، در ساده‌ترین حالت، فیلمی درباره رابطه‌ای غیرمتعارف با یک موجود دریایی است. اما این نوع فیلمی است که احتمالاً باید جایزه بهترین فیلم آکادمی را نیز به خود اختصاص دهد. **امتیاز نهایی: ★★★½ - من واقعاً آن را دوست داشتم. به شدت توصیه می‌کنم زمان خود را به آن اختصاص دهید.** این اولین فیلم واقعاً عالی دل تورو است. فیلم‌های خانوادگی با رده سنی R او همیشه به نظر احمقانه می‌آمدند یا داستانی بسیار خسته‌کننده داشتند که نتوانند وزن خود را تحمل کنند. شخصیت‌ها و اخلاقیات دو بعدی هستند و جهان با منطق کارتون عمل می‌کند. اما داستان عاشقانه این فیلم ارزشمند است. می‌توان گفت که این فیلم به نوعی به توجیه زنا با حیوانات می‌پردازد، با توجه به اینکه موجود دوزیست کمتر از یک سگ هوش دارد. گیرمو دل تورو کارگردانی و نویسندگی این فیلم را به همراه ونسا تیلور انجام داده است که در نهایت برنده جایزه بهترین فیلم آکادمی در سال ۲۰۱۷ شد. این فیلم که مورد علاقه بسیاری است، بدون اختلاف نظر در برخی محافل نیست و باید گفته شود که عدم پسند برخی افراد، آن را به فیلمی بد تبدیل نمی‌کند. من به شدت در گروهی قرار دارم که آن را بیش از حد ستایش شده می‌دانم و حتی از آن ناامید شدم، در حالی که بسیاری از جنبه‌های تولید آن را تحسین می‌کنم. داستان به زبان ساده، یک افسانه شبیه به "زیبایی و هیولا" است که در آن الیسا اسپوزیتو، زن نظافتچی ناشنوا، عاشق یک مرد دوزیست گرفتار می‌شود. این موجود دوزیست که توسط دولت به عنوان "موجود خاص" شناخته می‌شود، در اوج جنگ سرد و در بحبوحه پارانویاهای دهه ۶۰ به سر می‌برد و مقامات آمریکایی می‌خواهند آن را برای مطالعه جراحی کنند. الیسا پس از آشنایی با "موجود خاص"، از دوستان نزدیکش کمک می‌گیرد و نقشه‌ای برای نجات این موجود از اسارت در زیرزمینی پزشکی طراحی می‌کند. با اینکه داستان به سادگی به نظر می‌رسد، بیشتر از اینها در آن نهفته است. دل تورو و تیلور در حالی که فیلم را در دنیایی فانتزی قرار می‌دهند، اطمینان حاصل می‌کنند که پیام‌ها به شدت به بینندگان منتقل می‌شود. از ناهماهنگی نژادی، جستجوی انسان‌ها برای یافتن عشق در میان افراد مختلف، درخواست برای توقف رفتارهای بد و کشتن موجودات به دلیل عدم درک آن‌ها، و غیره، همه اینها به وضوح در فیلم وجود دارد و ما متوجه می‌شویم. بنابراین، شاید داستان ساده باشد، اما قطعاً در روایت آن نکات زیادی وجود دارد. با اینکه فیلم از نظر بصری فوق‌العاده است و بازیگران آن از جمله سالی هاوکینز، مایکل شنون، ریچارد جنکینز و اوکتاویا اسپنسر به خوبی ایفای نقش کرده‌اند، اما به نظر من در نیمه راه دچار افت می‌شود و حتی به سمت مسائلی ناخوشایند می‌رود. من با عدم واقع‌گرایی و ترفندهای غیرمعمول مشکلی ندارم، این دل تورو است که یکی از دنیای فانتزی خود را ترسیم می‌کند - تنها در زمین و در اوایل دهه ۶۰! اما نتیجه نهایی ضعیف است و به یک چرخش غیرمنطقی و توهین‌آمیز وابسته است، زیرا در غیر این صورت فیلم واقعاً نگران‌کننده خواهد بود. هیچ اوج بصری یا شخصیت‌های پرجنب و جوش نمی‌توانند کمبودی را در فیلم جبران کنند که دچار افت شده است. با این حال، خوشحال بودم که آن را تماشا کردم و حتی احتمال دارد در آینده دوباره به آن بازگردم - این واقعاً یک فیلم خوب است. اما به هیچ وجه نمی‌توان آن را یک فیلم عالی دانست و برای بار دیگر در تاریخ طولانی آکادمی، بسیاری از انتخاب آن به عنوان برنده بهترین فیلم متعجب شده‌اند. 6/10 **این فیلم خوبی است، اما به اندازه‌ای که انتظار داشتم خوب نیست.** من فیلم‌های زیادی از گیرمو دل تورو نمی‌شناسم، اما تصور می‌کردم این فیلم کمی شبیه به "هزارتوی پان" باشد، کاری که واقعاً دوست داشتم. بنابراین با کمی انتظار نشستم تا آن را تماشا کنم. وقتی فیلم به پایان رسید، احساس نیرنگ نکردم، اما همچنین فکر نمی‌کنم بهتر از آن فیلم دیگر دل تورو باشد، با وجود توجه بیشتر رسانه‌ها و نقدهای حرفه‌ای. این فیلم چهار جایزه اسکار (بهترین فیلم، بهترین کارگردانی، بهترین طراحی تولید و بهترین موسیقی متن) دریافت کرد. فیلم با معرفی الیسا، زن نظافتچی ناشنوا که در یک تاسیسات نظامی با امنیت بالا کار می‌کند، آغاز می‌شود، جایی که آزمایشگاه‌ها و کارگاه‌های نظامی وجود دارد و موجود دریایی‌ای که در رود آمازون گرفتار شده، بازداشت می‌شود. موجود به سرعت به الیسا نزدیک می‌شود و او عاشق آن می‌شود. وقتی مشخص می‌شود که نظامی‌ها قرار است او را بکشند، الیسا تصمیم می‌گیرد زندگی‌اش را نجات دهد و آزادی‌اش را بازگرداند. این فیلم تا حد زیادی سورئال و رویایی است و این برای من بسیار مثبت بود. من واقعاً موجود را دوست داشتم و طراحی آن را تحسین می‌کنم و فکر می‌کنم شخصیت‌ها و دیالوگ‌ها به شکل بسیار دقیقی نوشته و طراحی شده‌اند. متأسفانه، فیلم دارای محتوای برهنه زیادی است که آن را به یک فیلم خانوادگی تبدیل نمی‌کند و همچنین برخی صحنه‌های شوکه‌کننده و خشونت‌آمیز دارد که برای کودکان یا افراد حساس مناسب نیستند. بازیگران به‌طور کلی کار بسیار خوبی ارائه می‌دهند. سالی هاوکینز در نقش الیسا به خوبی ایفای نقش می‌کند و اجرای فوق‌العاده‌ای از خود به نمایش می‌گذارد. من همچنین از اوکتاویا اسپنسر و ریچارد جنکینز خوشم آمد که تنها دوستان واقعی شخصیت اصلی فیلم را زنده کردند. مایکل استوهلبارگ نیز در این چالش به خوبی عمل کرد، هرچند زمان زیادی برای انجام کار زیادی نداشت. بازیگری که در اینجا ضعیف‌ترین بود، مایکل شنون بود. او نتوانست شخصیت منفی‌اش را تهدیدآمیز و سرد به تصویر بکشد و به جای آن او را به فردی ناامن، دروغین و تهاجمی تبدیل کرد که از حرفه‌اش برای تحقیر و خوار کردن دیگران استفاده می‌کند. همه می‌دانیم که فیلم‌های دل تورو معمولاً دارای سبک خاص و قوی هستند که جنبه‌ای شخصی دارند. این فیلم نیز از این قاعده مستثنی نیست و یکی از بهترین نمونه‌ها برای مشاهده عادات و امضاهای بصری کارگردان است. این شامل عکاسی و پالت رنگی است که استفاده شده و رنگ سبز در آن به وضوح غالب است. در دهه ۶۰ میلادی، فیلم دارای چندین دکور و خودروهای دوره‌ای است و این به خوبی عمل می‌کند، همچنین لباس‌ها، به ویژه لباس موجود آبی، در اینجا مورد توجه قرار می‌گیرد. تمام جلوه‌های بصری به طور معقولی کار می‌کنند و تیم شخصیت‌سازی نیز شایسته تحسین است برای کارشان با داگ جونز. موسیقی متن، که توسط الکساندر دسپلات نوشته شده، نیز عالی و نسبتاً غیرمعمول بود. به تازگی این فیلم را تماشا کردم و با وجود نقدهای دیگر، از آن لذت بردم! نه، فکر نمی‌کنم شایسته جایزه بهترین فیلم باشد، اما این نوع فیلمی است که احتمالاً دوباره آن را تماشا خواهم کرد! دوست دخترم و من به آن "فیلم عشق با ماهی" گفتیم و واقعاً همین است... اما همچنین بسیار، بسیار سبز است. هرگز فکر کرده‌اید که آبی از "هل‌بو" چگونه رابطه جنسی دارد؟ خوب، این فیلم آن را توضیح می‌دهد. اما به طور جدی، این فیلم بد نیست. این یک اثر تاریخی تمام عیار است. زیباست، یعنی خیلی زیباست و داستانی دارد. اما بله، نکته اینجاست که هم زیباست و هم داستانی دارد. فیلم‌هایی مانند "بیمار انگلیسی" و "کوه بروک‌بک"، فقط زیبا بودند و زیبایی بدون داستان پشت آن خسته‌کننده است. این "فیلم عشق با ماهی" هر دو را دارد. و بله، داستانی که در آن وجود دارد چیز جدیدی نیست. این هیولای خوب و دوستانه است که باید توسط نقشه بدخواهانه دولت نجات داده شود و به ویژه اگر شما فرزند دهه 80 باشید، کار می‌کند. این داستانی است که بارها دیده‌ایم... فقط در فیلم‌های کودکانه. این فیلم عشق با ماهی، داستانی برای بزرگترها دارد، بنابراین ماجراجویی و شوخی‌های بی‌مزه کمتر و زیبایی و مسائل عمیق‌تری بیشتر، مسائلی که مسائل همجنس‌گرایی و نژادی را به عنوان بیگانه‌های مهم در نظر می‌گیرد... به شیوه‌ای درست. نه به شیوه‌های نابخردانه و نژادپرستانه‌ای که در "بلک پنتر" و "برو بیرون" می‌بینیم... بنابراین، دیدن این موضوع به شکل ملایم و مودبانه و در عین حال انتقال پیام، تازگی دارد. ملایم و مودبانه به ندرت با یک نکته جدی در دنیای امروز همراه است. _شکل آب_ توانسته نکته‌ای را به طرز خفی و سرگرم‌کننده بیان کند و به طرز زیبایی که مسحورکننده بود، این کار را انجام دهد. من قدردانی می‌کنم که این فیلم احتمالاً به سلیقه همه نمی‌خورد - اما من واقعاً از آن لذت بردم. این داستانی است که در دهه 1960 در آمریکا رخ می‌دهد و درباره یک زن ناشنوا به نام "الیسا" (سالی هاوکینز) است که به عنوان یک نظافتچی در یک تاسیسات نظامی فوق سری کار می‌کند، جایی که یک موجود آبی در حال نگهداری و آزمایش است. در طول فیلم، او با این موجود دوست می‌شود و بین آن‌ها پیوندی برقرار می‌شود، علیرغم رفتار ظالمانه‌ای که از "سرهنگ استریکلند" (مایکل شنون) دریافت می‌کند. اوکتاویا اسپنسر نیز به عنوان دوست نزدیک او که برایش ترجمه می‌کند و در نهایت شریک جرم او می‌شود، فوق‌العاده است. این داستانی درباره انسانیت (و غیرانسانی)، اعتماد، امید و در نهایت انتقام است که به طرز شگفت‌انگیزی به تصویر کشیده شده است. _شکل آب_ فیلمی به خوبی نوشته شده و زیباست که واقعاً به انتظاراتش پاسخ می‌دهد. گیرمو دل تورو با سبک بصری خاص و روایت احساسی خود، ترکیبی منحصر به فرد از فانتزی و عاشقانه را خلق کرده است. در حالی که نمی‌توانم آن را یک اثر هنری بزرگ بنامم، این فیلمی است که جذاب و بسیار درگیرکننده است. سالی هاوکینز یک اجرای برجسته در نقش الیسا ارائه می‌دهد و بدون یک کلمه سخن، احساسات زیادی را منتقل می‌کند. ارتباط او با موجود، قلب داستان را تشکیل می‌دهد و به طرز شگفت‌آوری واقعی به نظر می‌رسد. بازیگران مکمل، به ویژه مایکل شنون در نقش آنتاگونیست شدید و اوکتاویا اسپنسر به عنوان دوست الیسا، با اجراهای قوی خود فیلم را تکمیل می‌کنند. بصری‌ها خیره‌کننده هستند و استفاده از تصاویری از آب، نورپردازی و رنگ، فضایی رویایی ایجاد می‌کند. طراحی تولید به طور کامل فضای دوران جنگ سرد را به تصویر می‌کشد و در عین حال لمسی از جادو به جهان می‌افزاید. خود داستان ساده اما لایه‌دار است و به بررسی موضوعاتی از قبیل عشق، تنهایی و پذیرش به گونه‌ای می‌پردازد که هم تازه و هم بی‌زمان به نظر می‌رسد. در کل، _شکل آب_ فیلمی به زیبایی ساخته شده است که تماشای آن واقعاً ارزش دارد. این فیلم کامل نیست، اما داستانی به یادماندنی و دلنشین است که پس از پایان آن با شما می‌ماند.