فیلم 300: Rise of an Empire 2014

این فیلم را زمانی که از امتیازها و نقدهای بدش انتظار چندانی نداشتم، نسبتاً خوب دیدم. داستان و صحنه‌های بصری و نبردها واقعاً شگفت‌انگیز بودند و از این بابت خوشحال شدم. به طور کلی می‌توانم بگویم که ارزش تماشا را دارد، اما نباید از فیلم انتظار زیادی داشت. نسخه اصلی بهتر است، اما این دنباله قابل قبولی است. این فیلم از جمله آثاری است که همیشه...

این فیلم را زمانی که از امتیازها و نقدهای بدش انتظار چندانی نداشتم، نسبتاً خوب دیدم. داستان و صحنه‌های بصری و نبردها واقعاً شگفت‌انگیز بودند و از این بابت خوشحال شدم. به طور کلی می‌توانم بگویم که ارزش تماشا را دارد، اما نباید از فیلم انتظار زیادی داشت. نسخه اصلی بهتر است، اما این دنباله قابل قبولی است. این فیلم از جمله آثاری است که همیشه منتقدانی خواهد داشت زیرا از نظر تاریخی درست نیست. در برخی فیلم‌ها انتظار دقت تاریخی داریم و در برخی دیگر نه. این فیلم از دسته دوم است. اگر انتظار دقت تاریخی زیادی از این فیلم (یا هر تولید هالیوودی امروزی) داشته باشید، باید بگویم که کاملاً در اشتباهید. به همین دلیل از دیدن نظراتی که این فیلم را با یک ستاره نقد کرده و درباره تحریف تاریخ ناله می‌کنند، ناراحت می‌شوم. به هیچ وجه نمی‌توانم این فیلم را یک اثر بزرگ بنامم، اما به عنوان یک فیلم، خیلی هم در رنج یک ستاره نیست. این فیلم قابل تماشا است و حتی تا حدی لذت‌بخش است، اما واقعاً یک فیلم بزرگ و حماسی نیست. صحنه‌های اکشن زیادی دارد که یکی از نکات مثبت آن است. برخی از مناظر، به ویژه صحنه‌های دریایی، واقعاً باشکوه هستند، هرچند که به طرز معمول هالیوودی کمی اغراق‌آمیز به نظر می‌رسند. به عنوان مثال، امواج قایق‌ها باعث می‌شوند که این کشتی‌های سنگین و چوبی به نظر برسند که با سرعت ۳۰ گره در حال حرکتند. عملکرد اکشن به نوعی خونین و به شدت وحشیانه است. با توجه به صحنه‌های آهسته و مقدار زیاد خون که به آرامی در هوا شناور است، به نظر می‌رسد این موضوع بیشتر ناشی از عمد بوده تا ناآگاهی، هرچند که سادگی چگونگی شکستن این شمشیرهای باستانی از استخوان‌ها و گردن‌ها کمی غیرواقعی به نظر می‌رسد. من در فیلم‌ها از خون و وحشت بیزار نیستم، اما باید بگویم که در این فیلم، خون و وحشت بیشتر از بقیه فرآیند خلاقانه به چشم می‌خورد. این فیلم به سادگی نتوانست شگفتی‌ای را که از یک فیلم حماسی انتظار می‌رود، ایجاد کند. کسی گفته که این فیلم بیشتر شبیه یک بازی ویدیویی است و تا حدی درست است. من هرگز واقعاً حس خاصی نسبت به هیچ یک از شخصیت‌ها در حین تماشا نداشتم و فقط منتظر صحنه اکشن بعدی بودم. قسمت لذت‌بخش این فیلم واقعاً عمل، مناظر و جلوه‌ها هستند، نه داستان یا شخصیت‌ها. این فیلم قابل تماشا است و با توجه به انتظاراتتان ممکن است لذت‌بخش باشد، اما از عظمت دور است. آیا واقعاً نیاز به ساخت یک فیلم دنباله‌دار دیگر بود؟ این فیلم بیشتر از همان چیزهای قبلی است، اما با کمبود نوآوری و استعداد. داستان قابل پیش‌بینی و بی‌ارتباط است، همانی که در نبردها دیده می‌شود. شخصیت استیپلتون به اندازه شخصیت باطلر در ۳۰۰ بر روی پرده اثرگذار نیست. احتمالاً تنها چیزی که ارزش حفظ کردن دارد، او Eva Green است، هرچند فکر می‌کنم او در مسیری قدم می‌زند که در آن امتیازاتی برای ایفای نقش در فیلم‌های بهتر به دست نمی‌آورد. دنباله‌ای خسته‌کننده با عملکرد برجسته‌ای از Eva Green در مرکز آن. این را فراموش نکنید که او این فیلم را تحت تسلط خود دارد و هر جا که می‌رود، زمین را می‌سوزاند. اعضای مرد بازیگر با تمام توان خود تلاش می‌کنند، اما وقتی گرین روی پرده است، تمام توجه‌ها به او جلب می‌شود. این قطعاً یکی از بهترین عملکردها در یک فیلم بد است که به یاد می‌آورم. **یک بازی ویدیویی بسیار گران‌قیمت که برای افرادی ساخته شده که هرگز به جنگ نرفته‌اند، بدون هیچ پایه‌ای در حقایق تاریخی واقعی و تقریباً توهین به تاریخ یونان.** چند سال پیش، متنی کوتاه برای فیلم «۳۰۰» نوشتم که آن را نفرت‌انگیز و توهینی به هر کسی که کمترین اطلاعاتی درباره تاریخ یونان دارد، یافتم. متأسفانه، رمان‌های گرافیکی فرانک میلر نشان می‌دهند که برای او، تاریخ مهم نیست. انتظار نداشتم که این فیلم‌ها مستند باشند، اما مقدار اغراق و تناقضات غیرقابل تحمل است. وقتی در دانشگاه تاریخ یونان را مطالعه می‌کردم، مجبور شدم کتاب بسیار کاملی درباره این موضوع بخوانم (از جمله دیگران، اما این یکی به خصوص بر من تأثیر گذاشت). دوست داشتم بتوانم از آن برای زدن به صورت میلر و تولیدکنندگان این فیلم استفاده کنم. ویژگی بزرگ – و تنها – قابل قبول این فیلم، شکوه بصری آن است که به قیمت مقادیر کلان CGI به دست آمده است، که صحنه‌های نبرد را به شدت افزایش می‌دهد و به فیلم ظاهری شبیه به یک بازی ویدیویی بسیار گران‌قیمت می‌دهد. استفاده از صحنه‌های آهسته و برخی جلوه‌های صوتی به تقویت نبرد کمک می‌کند و ظاهری باشکوه، choreographed و ساختگی به آن می‌دهد. من معمولاً می‌گویم که فقط کسانی که هرگز مجبور به شرکت در جنگ نشده‌اند، جنگ را دوست خواهند داشت... پس از دیدن این جذابیت همجنس‌گرایانه برای جنگ و بدن‌های ورزشی عریان که خون می‌پاشند، تقریباً مطمئنم که در این فیلم، تعداد بسیار کمی از افراد به جنگ واقعی رفته‌اند. سالیوان استیپلتون و او Eva Green تنها دو بازیگری هستند که در اینجا شایسته توجه هستند، و این به دلیل نقش‌آفرینی شخصیت‌های آن‌ها، نسخه‌های خیالی و کارناوال‌گونه از دو شخصیت تاریخی: تمیستوکلس و آرتمیسیا است. خوشبختانه برای هر دو بازیگر، نگرانی چندانی درباره دقت تاریخی وجود نداشت: تمیستوکلس و آرتمیسیا از این دو بازیگر بزرگ‌تر بودند. او در آن زمان، یک سیاستمدار آتنی با تجربه عمومی بسیار بود، در حالی که او یک ملکه، بیوه ساتراپ کاریا بود. و برخلاف آنچه فیلم می‌گوید، او رهبری ناوگان پارسی را بر عهده نداشت، هرچند که یکی از فرماندهان اصلی بود. همانطور که گفتم، این فیلم پر از نادرستی‌های تاریخی است: جنگ‌های پارسی با الحاق لیدیا توسط کوروش بزرگ، نخستین پادشاه هخامنشی آغاز شد. در پی فتح، شهرهای ایونی، که به لحاظ فرهنگی یونانی و تحت سلطه لیدیا بودند، به دست آمدند. آن‌ها سعی کردند با حمایت آتن جدا شوند، اما امپراتور داریوش آن‌ها را شکست داد و علیه آتنی‌ها عمل کرد. اینجاست که تمیستوکلس ظاهر می‌شود و دفاع از ایجاد یک ناوگان آتنی که قادر به مقابله با پارسی‌ها باشد را مطرح می‌کند و نبرد ماراتن با تلاش رقیب سیاسی‌اش میلتیدس به پیروزی می‌رسد. داریوش می‌میرد (به دلایل طبیعی، فراموش کنید که فیلم چه می‌گوید) و خشایارشا به جانشینی او می‌رسد. سپس، طبق آنچه که می‌دانیم، نبرد ترموپیل رقم می‌خورد که در آن بیش از ۱۴۰۰ یونانی کشته می‌شوند (و نه فقط ۳۰۰ نفر معروف). در عین حال، نبرد آرتیمیزیوم در دریاها صورت می‌گیرد که در آن تمیستوکلس ناوگان پارسی را متوقف می‌کند. خشایارشا به آتن پیش می‌رود، که به سرعت از دریا تخلیه می‌شود قبل از اینکه پارسی‌ها شهر را غارت و آتش بزنند. این تمیستوکلس است که سپس تصمیم می‌گیرد خود را به عنوان یک خائن معرفی کند و به خشایارشا حمله‌ای تعیین‌کننده بر ناوگان یونانی در خلیج سالامیس پیشنهاد دهد. در آنجا، تحت پوشش یک خلیج تنگ، کیفیت کشتی‌های یونانی تعیین‌کننده بود. آنچه به یونانی‌ها پیروزی داد، نه جلال، قهرمانی توخالی، عضلات یا شکم شش‌تکه بود. آنچه به آن‌ها پیروزی داد، هوش، انتخاب رهبران توانمند در زمان‌های حیاتی و انتخاب تاکتیک‌های نظامی بود که به خوبی تعداد مهاجمان را متعادل می‌کرد. تعداد زیادی پارسی بودند، اما نیروهای آن‌ها با فالانکس یونانی که پوشیده از فولاد بود، قابل مقایسه نبودند (آن‌ها در شلوار زیر نمی‌جنگیدند، همانطور که فیلم نشان می‌دهد!): برخلاف یونانی‌ها، پارسی‌ها زره فلزی نداشتند، سپرهایی از نی بافته شده داشتند و عمدتاً تیراندازان، سنگ‌اندازان، نیزه‌داران و cavalry زیادی داشتند. همچنین، پارسی‌ها کشتی‌های زیادی داشتند، اما کیفیت آن‌ها در مقایسه با گالی‌های آتنی و کورنتی بسیار پایین بود. پیروزی یونانی‌ها اساساً یک پیروزی از نظر تکنیک و هوش بر نیروی خام و تعداد بود. و این فیلم درباره آن به ما چیزی نمی‌گوید.