فیلم The Trial 1962

"محاکمه": تفسیر درخشان ولز از «گناه بی‌گناهی» فیلم «محاکمه» اثر اورسون ولز در زنجیره‌ای از روایت‌های دیستوپیایی قرار دارد که شامل متن اصلی کافکا با همین نام، رمان «1984» اثر جورج اورول و فیلم «برزیل» اثر تری گیلیام است - همه آثار برگزیده‌ای که به بررسی غیرانسانی شدن بوروکراتیک و اب absurdity قدرت‌های نهادی می‌پردازند. اگر لایه اول فیلم به اب absurdity بوروکراتیک و عدالت غیرقابل دسترس...

"محاکمه": تفسیر درخشان ولز از «گناه بی‌گناهی» فیلم «محاکمه» اثر اورسون ولز در زنجیره‌ای از روایت‌های دیستوپیایی قرار دارد که شامل متن اصلی کافکا با همین نام، رمان «1984» اثر جورج اورول و فیلم «برزیل» اثر تری گیلیام است - همه آثار برگزیده‌ای که به بررسی غیرانسانی شدن بوروکراتیک و اب absurdity قدرت‌های نهادی می‌پردازند. اگر لایه اول فیلم به اب absurdity بوروکراتیک و عدالت غیرقابل دسترس اشاره دارد، لایه‌های عمیق‌تر آن به یک وضعیت انسانی خطرناک‌تر می‌پردازد: پدیده «گناه بی‌گناهی» - وضعیتی وجودی که در آن افراد به طور ناخودآگاه خود را به خاطر شرایطی که خارج از کنترلشان است، سرزنش می‌کنند. جوزف ک (انتونی هاپکینز) تنها victim یک سیستم غیرقابل درک نیست؛ او در واقع یک شرکت‌کننده ناخودآگاه در محاکمه روانی خود است. ولز پیشنهاد می‌دهد که گناه یک قضاوت خارجی نیست، بلکه یک منظر درونی است که در آن انسان‌ها به طور خودکار خود را به خاطر بدبیاری‌های تصادفی سرزنش می‌کنند. این مکانیزم روانی بازتاب‌دهنده تروماهای تاریخی گسترده‌تری است. مانند نوشته‌های پیشگویانه کافکا پیش از ظهور نازیسم، ولز نشان می‌دهد که چگونه گناه بی‌تعریف و درونی‌شده، موجب سرکوب سیستماتیک می‌شود. اتهام بدون نام به یک آینه تبدیل می‌شود: «شاید من سزاوار این هستم»، مردم به خود می‌گویند و بدین ترتیب، حاشیه‌نشینی خود را تسهیل می‌کنند. روایت‌های مذهبی - از گناه اولیه حوا تا اسطوره‌های فرهنگی مسئولیت شخصی - این واکنش روانی را برنامه‌ریزی کرده‌اند. ما خوش‌شانسی‌ها را با خود حمل می‌کنیم، از اینکه victim هستیم عذرخواهی می‌کنیم و گناه را به عنوان شکلی انحرافی از کنترل درونی می‌پذیریم. در هر دو «محاکمه» و «برزیل»، زبان بصری به یک تجلی فیزیکی از این سرکوب روانی تبدیل می‌شود. مناظر stark و اکسپرسیونیستی ولز و محیط‌های مکانیکی و grotesque گیلیام تنها پس‌زمینه نیستند، بلکه نمایانگرهای خارجی از حالات روانی درونی هستند. بوروکراسی‌های پیچیده به استعاره‌هایی برای ظرفیت خودآزاری ذهن انسان تبدیل می‌شوند، جایی که پیچیدگی معماری، اسارت روانی را منعکس می‌کند. ولز و گیلیام یک بینش کلیدی را به اشتراک می‌گذارند: سرکوب سیستماتیک نه از بیرون تحمیل می‌شود، بلکه از درون پرورش می‌یابد. جوزف ک و سم لاوری تنها victim‌ها نیستند؛ آن‌ها معماران ناخودآگاه زندان‌های روانی خود هستند. سبک‌های بصری surreal و nightmare مانند، تبدیل به ترجمه‌ای کامل از این منظر درونی «گناه بی‌گناهی» می‌شوند - جایی که مؤثرترین زنجیرها، آن‌هایی هستند که خود برای خود می‌سازیم. «محاکمه» کمتر فیلمی درباره عدالت و بیشتر کاوشی عمیق در این موضوع است که چگونه انسان‌ها به طور روانی خود را برای سرکوب و مشارکت در آن آماده می‌کنند.