فیلم In the Name of the King: Two Worlds 2011

**برای رسیدن به پایان فیلم بجنگید.** پس از اینکه توانستم ارزش‌هایی در فیلم اول، «به نام پادشاه: داستان سیاه‌چال»، پیدا کنم، تصمیم گرفتم به دنباله‌اش نیز فرصتی بدهم که آن هم توسط اووه بول کارگردانی شده و فکر می‌کردم دنباله‌ای شایسته‌ی فیلم اول باشد. اما تولید به شدت تحت تأثیر کاهش شدید بودجه قرار گرفت، شاید به خاطر بازخوردی که فیلم اول از سوی مخاطبان دریافت...

**برای رسیدن به پایان فیلم بجنگید.** پس از اینکه توانستم ارزش‌هایی در فیلم اول، «به نام پادشاه: داستان سیاه‌چال»، پیدا کنم، تصمیم گرفتم به دنباله‌اش نیز فرصتی بدهم که آن هم توسط اووه بول کارگردانی شده و فکر می‌کردم دنباله‌ای شایسته‌ی فیلم اول باشد. اما تولید به شدت تحت تأثیر کاهش شدید بودجه قرار گرفت، شاید به خاطر بازخوردی که فیلم اول از سوی مخاطبان دریافت کرد. با این حال، این ملاحظات کارگردان را از ضعف‌هایش مبرا نمی‌کند. بول ممکن است کاملاً بی‌کفایت نباشد، اما از این دو فیلم متوجه شدم که او به‌خصوص درخشان نیست. سناریو ما را به قلمرو Ehb و حوادث مربوط به تاج آن پادشاهی خیالی می‌برد، زمانی که یک سرباز سابق نیروهای ویژه آمریکا به‌طور تصادفی به آنجا فرستاده می‌شود. کل داستان ضعیف و مصنوعی است و رفتار شخصیت‌ها بسیار احمقانه و غیرطبیعی به نظر می‌رسد. در واقع، شخصیت‌ها تنها چهره‌ها و اعداد بدون هرگونه شخصیت هستند و ما اطلاعات کمی درباره آن‌ها داریم و حتی کمتر به آن‌ها اهمیت می‌دهیم. تلاش‌هایی برای ایجاد صحنه‌های اکشن وجود دارد، اما معتقدم حتی بازی ویدیویی اصلی هم هیجان‌انگیزتر و پرتنش‌تر از آنچه در اینجا ارائه می‌شود، است. بازیگران اصلی شامل دلف لندگرن هستند، که به‌خصوص مورد علاقه من نیست و دور از آنچه من حرفه‌ای چندجانبه و ماهر در نظر بگیرم، قرار دارد. او ممکن است اینگونه باشد، اما در دستان کارگردانی که قادر به استخراج توانایی‌هایش باشد. این بازیگر در پذیرش نقش مشکلی ندارد، نه تنها به این دلیل که به نظر می‌رسد تقریباً تنها حرفه‌ای با حداقل تجربه در اطراف باشد، بلکه بازی‌اش نیز بسیار ضعیف است. لاچلین مونرو، که باید فردی برجسته‌تر باشد، نمی‌تواند بیشتر از یک نوجوان پانزده‌ساله در قرار اول خود تأثیرگذار باشد. بقیه بازیگران، و به‌ویژه بازیگران زن، حتی ارزش ذکر شدن هم ندارند. توصیف آنچه آن‌ها انجام دادند، به واژه «آماتوریسم» نزدیک است. از نظر فنی، باید از فقر فاحش آنچه به ما ارائه می‌شود، ابراز تأسف کنیم: کاهش هزینه‌های تولید به‌طور ضروری به کاهش کیفیت منجر شده است که ممکن است توضیح دهد چرا همه‌چیز به‌قدری غیرواقعی به نظر می‌رسد: از لباس‌ها تا تسلیحات و دکور، فیلم یک کارناوال است که فقط دکورها و لوکیشن‌های فیلم‌برداری می‌توانند نجات پیدا کنند، که با دقت انتخاب یا با مهارت در CGI ساخته شده‌اند. در اینجا CGI زیادی وجود دارد، از جمله یک اژدها، و برخی سرمایه‌گذاری‌ها در این منابع انجام شده است، شاید به دلیل کمبود بودجه برای پیشرفت در این زمینه. فیلم‌برداری بهترین استفاده را از این عناصر می‌کند، اما هرگز احساس اعتماد، اطمینان و نوآوری که فیلم‌برداری فیلم اصلی به مخاطب منتقل می‌کرد، احساس نمی‌شود. موسیقی متن به خوبی عمل می‌کند، اما به اندازه‌ای که در فیلم اول وجود داشت، جذابیت یا صدای خاصی ندارد.