فیلم Grease 1978

فیلم «گریس» واقعاً کلمه‌ای است که به آن تعلق می‌گیرد! زمانی که خانواده‌ام (مادرم، برادرم و من) به شب سینمائی سنتی‌مان رفتیم تا «گریس» را در تئاتر شیکاگو ببینیم، فیلم «شکر خدا جمعه است» در تئاتر قدیمی استیت و لیک که درست در آن طرف خیابان بود، در حال پخش بود. و من که طرفدار دوآتشه دانه سامر بودم، طبیعی بود که بخواهم «TGIF» را هم...

فیلم «گریس» واقعاً کلمه‌ای است که به آن تعلق می‌گیرد! زمانی که خانواده‌ام (مادرم، برادرم و من) به شب سینمائی سنتی‌مان رفتیم تا «گریس» را در تئاتر شیکاگو ببینیم، فیلم «شکر خدا جمعه است» در تئاتر قدیمی استیت و لیک که درست در آن طرف خیابان بود، در حال پخش بود. و من که طرفدار دوآتشه دانه سامر بودم، طبیعی بود که بخواهم «TGIF» را هم ببینم، اما در ابتدا باید «گریس» را می‌دیدیم، زیرا بلیط‌های ما از قبل خریداری شده بود... و همچنین چون ما تنها به یک فیلم در هر زمان پایبند بودیم... گاهی اوقات. 😊 با این حال خوشحالم که «گریس» را دیدیم، زیرا تا زمانی که فیلم به پایان رسید، عاشق آن شدم. این یکی از خاطرات و تجربیات گرانبهای دوران کودکی‌ام بود و هنوز هم آن را عزیز می‌دارم. این موزیکال که به کارگردانی رندال کلیزر ساخته شده، یکی از بزرگ‌ترین آثار سینمائی زمان خود است و حتی امروزه نیز برای صحنه‌های تئاتر بازسازی می‌شود و نسل‌های گذشته و حال را سرگرم می‌کند. در «گریس»، جان تراولتا (مرد محبوب من) و الیویا نیوتن جان (زن محبوب من) در نقش دنی و سندی بازی می‌کنند که تابستانی در ساحل با هم آشنا می‌شوند و به شدت عاشق هم می‌شوند. اما یک مشکل وجود دارد: دنی یک پسر محلی (و عضو باند «تی-بردز») است، در حالی که سندی (با شخصیت پاک و مرتب از استرالیا) فقط برای تعطیلات تابستانه به این شهر آمده است. وقتی تابستان به پایان می‌رسد، آیا رابطه جدید و پرشور آن‌ها نیز باید به پایان برسد؟ اما آیا واقعاً این‌طور خواهد بود؟ تنظیم فیلم در کالیفرنیای دهه 1950، «گریس» یک فیلم تاریخی برای هالیوود است. کارگردانی فوق‌العاده‌ای دارد و موسیقی متن آن به طرز زیبایی تنظیم شده است. و بازیگران؟ چه چیزی می‌توان گفت زمانی که یک گروه پشتیبانی با استعداد از بهترین‌های صنعت در کنار هم قرار دارند: استوکار چنیگ، فرانکی آوالون، ایو آرن، جوان بلوندل، شانا-نا، سید سزار و آلیس گوستلی، در کنار جمعی از دیگران. «گریس» یکی از فیلم‌های محبوب من است. داستان آن درجه A است و اجراهای افسانه‌ای و موسیقی متن آن نیز به همین اندازه مشهور است. من این فیلم را دوست دارم و آن را به همه توصیه می‌کنم... به ویژه به کسانی که مانند من علاقه‌مند به موزیکال‌ها هستند. این فیلم به کارگردانی رندال کلیزر و با بازی جان تراولتا، الیویا نیوتن جان، استوکار چنیگ و جف کنووی ساخته شده است. این فیلم توسط جیم جیکوبز، وارن کیسی (موزیکال)، برونته وودارد و آلن کار نوشته شده است. در سال 1958، دنی (تراولتا) با سندی زیبا و باکره (نیوتن جان) در تعطیلات تابستانی آشنا می‌شود. او در نهایت به همان دبیرستانی می‌رود که دنی هم در آن تحصیل می‌کند، اما تحت فشار همسالانش برای حفظ ظاهر خونسرد و سخت‌گیر خود قرار دارد. آن‌ها با هم قهر می‌کنند، دعوا می‌کنند و دوباره آشتی می‌کنند و دوستانشان نیز به همان اندازه ناپایدار هستند. و البته، موضوع کوچکی از آهنگ‌ها و رقص‌های به یادماندنی نیز وجود دارد. «گریس» به اندازه‌ای که پرشور است، شگفت‌انگیز هم هست و موزیکالی است که سخت بتوان از آن بدت آمد. بازی‌ها متوسط است، کارگردانی یک‌بعدی است و داستان می‌توانست روی یک زیرلیوانی از دهه 50 نوشته شود. با این حال، ما به خاطر نقص‌های آن عاشقش هستیم، آن جذابیت عجیب و غریب که در کنار آن ملودی‌های پرشور قرار دارد. ما اهمیتی نمی‌دهیم که این بازیگران برای نقش‌های دبیرستانی خیلی بزرگ هستند، لذت ما در دیدن آن‌هاست که دوباره به جوانی بازگشته‌اند. حتی در آنجا هم کنایه‌های بی‌پرده و متن‌های شوخی‌آمیز برای بزرگترها وجود دارد. یک فیلم واقعاً سرگرم‌کننده که ماندگاری‌اش نشان می‌دهد که هرگز به پایان نخواهد رسید. آن را ببینید، لذت ببرید، همراه بخوانید، یک آهنگ و شخصیت مورد علاقه‌تان را انتخاب کنید و سپس به آن ادای احترام کنید؛ زیرا «گریس» کلمه است، عزیز! 9/10