فیلم The Untouchables 1987

هرگز مبارزه را متوقف نکنید تا زمانی که مبارزه به پایان برسد، اینجا درس تمام می‌شود. این فیلم به عنوان یکی از بهترین فیلم‌های گانگستری که تاکنون ساخته شده، به خوبی نشان‌دهنده‌ی استعداد دی‌پالما در ارائه‌ی فیلمنامه‌ی الکتریکی مامت است. بازی‌ها در این فیلم در سطح بسیار بالایی قرار دارند. قدرتی که دی‌نیرو با آن شخصیت کاپون را به تصویر می‌کشد، واقعاً تحسین‌برانگیز است و تهاجم...

هرگز مبارزه را متوقف نکنید تا زمانی که مبارزه به پایان برسد، اینجا درس تمام می‌شود. این فیلم به عنوان یکی از بهترین فیلم‌های گانگستری که تاکنون ساخته شده، به خوبی نشان‌دهنده‌ی استعداد دی‌پالما در ارائه‌ی فیلمنامه‌ی الکتریکی مامت است. بازی‌ها در این فیلم در سطح بسیار بالایی قرار دارند. قدرتی که دی‌نیرو با آن شخصیت کاپون را به تصویر می‌کشد، واقعاً تحسین‌برانگیز است و تهاجم و شجاعت جوان و سرزنده‌ی اندی گارسیا در نقش جورج استون، تجربه‌ای دلپذیر است. اما اینها کافی نیستند، زیرا بازیگران اصلی باید فیلم را به دوش بکشند تا موفق شود. بازی کانیری در این فیلم تضمینی است (با وجود لهجه‌اش که البته اهمیت چندانی ندارد وقتی که تصویرسازی شخصیت اینقدر تیز و دقیق باشد)، اما درخشش واقعی در نقش الیوت نس از آن کوستنر است که به زودی به ستاره‌ای بزرگ تبدیل می‌شود. این یک عملکرد جادویی است که توانسته است لطافت واقعی عشق خانوادگی را با سفرهای کوتاه به سمت تاریکی در پیروزی بر شر ترکیب کند. من عاشق این هستم که فیلم نشان می‌دهد چگونه خشونت و ترس بر خانواده‌ها تأثیر می‌گذارد. رابطه‌ی مادر و فرزند، موضوعی است که در قلب تپنده‌ی فیلم قرار دارد. توجه کنید که چگونه برخی از صحنه‌های خشونت‌آمیز با صحنه‌های لطیف نس و خانواده‌اش دنبال می‌شوند. سکانس‌های این فیلم توجه‌برانگیز و سرگرم‌کننده هستند؛ شورش مرزی کانادا و تعقیب و گریز در پشت بام‌ها ارزش بالایی دارند، اما تماشای ادای احترام دی‌پالما به «نبرد پتیمکین» در ایستگاه قطار یونین، در حالی که فیلم به ربع پایانی خود می‌رسد، واقعاً درخشان است. واقعاً حقایق تاریخی مهم نیستند وقتی که فیلم به این حد تیز و تأثیرگذار باشد. این فیلم ترسناک، احساسی و حتی witty است. بنابراین برای من، این فیلم در هر بخش ۱۰ از ۱۰ است (و بله، حتی با لهجه شان). یادداشت: آکادمی برای موسیقی فوق‌العاده‌ی انیو موری‌کونه، او را نامزد کرد، اما جالب است که او بخشی از آن را برای تم اصلی فیلم «چیز» جان کارپنتری در سال ۱۹۸۲ استفاده کرد. به نظر می‌رسد که آن زمان این موضوع را از دست داده‌اند! شاید به خاطر زاویه ژانر باشد... فیلم «کاپون» با بازی تام هاردی این هفته اکران می‌شود، بنابراین تصمیم گرفتم به یک کلاسیک از اواخر دهه ۸۰ که همچنین شامل آل کاپون (این بار با بازی رابرت دی‌نیرو) است، مراجعه کنم. یکی از اهداف من در سال ۲۰۲۰ نوشتن نقد فیلم‌های قدیمی و کلاسیک‌هایی است که هرگز درباره‌شان ننوشته‌ام و شاید مرور فیلم‌شناسی یک کارگردان قبل از فیلم بزرگ بعدی‌اش. همچنین سعی می‌کنم فیلم‌های قبلی داخل یک فرنچایز را نقد کنم؛ به عنوان مثال، قبل از اکران «مولان» به صورت لایو اکشن، قطعاً نسخه‌ی اصلی ۱۹۹۸ را دوباره تماشا و نقد خواهم کرد. «غیرقابل لمس‌ها» یکی از آن کلاسیک‌هایی است که چند بار دیده‌ام، اما نمی‌توانم به یاد بیاورم آخرین بار چه زمانی آن را تماشا کرده‌ام، بنابراین تقریباً به عنوان یک اکران جدید احساس می‌شد زیرا بیشتر نکات داستانی را به خاطر نمی‌آوردم. از تجربه‌ی دوباره‌ی چنین فیلم گانگستری بزرگ لذت بردم. بازیگران فوق‌العاده هستند و باید به سطح تولید چشمگیر این فیلم در سال ۱۹۸۷ اشاره کنم. از طراحی صحنه تا سکانس‌های اکشن به خوبی ساخته شده، همه چیز شبیه شیکاگو در دوران ممنوعیت به نظر می‌رسد. من عاشق دیالوگ‌هایی هستم که در فیلم بیان می‌شوند. امروزه، معمولاً این‌گونه نیست که یک فیلم کامل پر از مکالمات طولانی و بدون برش بین شخصیت‌ها باشد. بیشتر کارگردان‌ها از نوع دیالوگ "خط-برش-خط" بی‌تخیل استفاده می‌کنند. من بزرگ‌ترین طرفدار برایان دی‌پالما نیستم، حتی اگر او یکی از بهترین مجموعه‌های اکشن تمام دوران (مأموریت: غیرممکن) را آغاز کرده باشد. با این حال، مهارت‌های او در بلوک‌گذاری/قاب‌بندی در این فیلم فوق‌العاده است. حرکت هر بازیگر به طرز بی‌نقصی توسط دوربین (مدیر عکاسی: استیون اچ. بوم) دنبال می‌شود و هر شات اهمیت دارد. فیلمنامه بسیار خوب ساختاربندی شده است. هر بار که فیلم شروع به کمبود انرژی می‌کند، چیزی تأثیرگذار رخ می‌دهد. یک صحنه اکشن عالی، یک توسعه داستانی جدید که مسیر روایت را تغییر می‌دهد، یا تصمیم یک شخصیت که بیننده را نگران نتیجه‌ای اجتناب‌ناپذیر می‌کند. در نتیجه، «غیرقابل لمس‌ها» به ندرت از حرکت خود خارج می‌شود و همیشه به نوعی سرگرم‌کننده است. چهار شخصیتی که گروه عنوان را تشکیل می‌دهند، به طور احساسی جذاب هستند و بازیگرانشان عملکردهای فوق‌العاده‌ای ارائه می‌دهند... به جز نقش اصلی، کوین کوستنر. نمی‌دانم آیا مردم این را یک نظر جنجالی می‌دانند یا نه، اما من نمایش کوستنر را بسیار یک‌بعدی می‌یابم. در طول فیلم، او از موقعیت‌های تهدیدکننده زندگی عبور می‌کند، افرادی که برایش مهم هستند می‌میرند و نهایتاً با آل کاپون رو در رو می‌شود. حالت چهره‌اش در تمام این صحنه‌ها تقریباً به طرز عجیبی یکسان به نظر می‌رسد. این فیلم بزرگ اوست که او را به شهرت رسانده، اما من اولین کسی نیستم که بازیگری او را در این فیلم بی‌تنوع می‌دانم. با این حال، این موضوع آنقدر بزرگ نیست که نتوانم با شخصیت او ارتباط برقرار کنم. در مورد باقی بازیگران، شان کانیری با بازی خود در نقش جیم مالون، نمایش را می‌رباید. او جذاب و خنده‌دار است، اما وقتی که باید شخصیتش را از صحنه‌ای بسیار تاریک و دراماتیک عبور دهد، هیچ مشکلی در ارائه یک عملکرد فوق‌العاده ندارد. اندی گارسیا جوان (جورج استون) ثابت می‌کند که توانایی تبدیل شدن به یک بازیگر بزرگ را دارد (که او به حقیقت پیوست)، و چارلز مارتین اسمیت به طرز شگفت‌آوری شوخ‌طبع است. مشکل اصلی من با فیلم شامل کمبود زمان صحنه‌ای است که به رابرت دی‌نیرو به عنوان آل کاپون داده می‌شود. البته، این داستان درباره افرادی است که گنگستر معروف را دستگیر کردند و نه یک بیوگرافی از او. با این حال، نه تنها هدر دادن یک بازیگر فوق‌العاده است، بلکه هدر دادن یک شخصیت بالقوه بزرگ نیز هست. آل کاپون به عنوان یک تاجر باهوش و رئیس جنایتکار بی‌رحم شناخته می‌شود که سازمانی به طرز غیرمعمولی محافظت شده دارد، اما او تنها در چند صحنه پراکنده ظاهر می‌شود، مانند اینکه او فقط یک شرور تصادفی است که بچه‌های خوب باید او را شکست دهند. البته، این صحنه‌ها واقعاً عالی هستند، اما او به عنوان تهدیدی بزرگ که فیلم فرض می‌کند، احساس نمی‌شود زیرا بیننده به سختی با آل کاپون و چگونگی قدرت او آشنا می‌شود. به طور کلی، «غیرقابل لمس‌ها» پس از بیش از سی سال هنوز فوق‌العاده است. از نظر تولید، نه تنها صحنه‌ها و لباس‌ها به طرز بی‌نقصی شبیه دوران ممنوعیت هستند، بلکه بلوک‌گذاری و قاب‌بندی تکنیکی برایان دی‌پالما تماشای لذت‌بخشی است. دیالوگ‌های طولانی و جذاب بدون برش توسط یک بازیگر فوق‌العاده (شان کانیری بدون شک برجسته‌ترین است) ارتقا می‌یابند، با وجود اینکه کوین کوستنر کمی در دامنه احساسی کمبود دارد. حتی سکانس‌های اکشن این فیلم ۱۹۸۷ از بسیاری از بلاک‌باسترهای امروز بهتر به نظر می‌رسند. دیوید مامت یک فیلمنامه به خوبی ساختاربندی شده می‌نویسد که به ندرت از نظر جلب توجه خارج می‌شود و شامل شخصیت‌های فوق‌العاده جذاب است. موسیقی اعتیادآور از انیو موری‌کونه نیز وجود دارد. با این حال، هم رابرت دی‌نیرو و هم شخصیتش، آل کاپون، به درستی استفاده نمی‌شوند، به ویژه دومی. برای چنین شخصیتی مهم که به طور مداوم مسیر روایت را تغییر می‌دهد، کمبود زمان صحنه این امکان را نمی‌دهد که بیننده انگیزه‌های آل کاپون را درک کند یا احساس کند که او چه تهدیدی است. با این حال، این فیلمی کلاسیک است که ارزش دوباره‌دیدن را دارد و قطعاً به آن توصیه می‌کنم. امتیاز: A-