فیلم Romeo and Juliet 1968

این فیلم از نظر تصویربرداری و موسیقی زیبا اثر نینو روتا، به اعتقاد من بهترین اقتباس سینمایی از یکی از تراژدی‌های پرحاشیه شکسپیر است. اگر به این عناصر کلاسیک یک بازیگر قوی را اضافه کنیم که ترکیبی از چهره‌های جدید و باتجربه است، نتیجه‌ای فوق‌العاده و احساسی به دست می‌آید. خانواده‌های "مونتاگ" و "کاپولت" که همواره در حال دعوا هستند، جامعه ورونا را تحت سلطه...

این فیلم از نظر تصویربرداری و موسیقی زیبا اثر نینو روتا، به اعتقاد من بهترین اقتباس سینمایی از یکی از تراژدی‌های پرحاشیه شکسپیر است. اگر به این عناصر کلاسیک یک بازیگر قوی را اضافه کنیم که ترکیبی از چهره‌های جدید و باتجربه است، نتیجه‌ای فوق‌العاده و احساسی به دست می‌آید. خانواده‌های "مونتاگ" و "کاپولت" که همواره در حال دعوا هستند، جامعه ورونا را تحت سلطه خود دارند. با وجود این عداوت دیرینه، جوان کنجکاو و جذاب "رومئو" (لئونارد وایتینگ) با ریسک جان خود به جشن ماسکی "کاپولت" می‌رود. در آنجاست که او با زیبایی "ژولیت" (الیویا هاسه) آشنا می‌شود و این دو رابطه‌ای را آغاز می‌کنند که هم خودشان و هم دوستانشان را در خطر بزرگ قرار می‌دهد. در طول ۲ ساعت و ۱۵ دقیقه‌ای که فیلم به طول می‌انجامد، فرانکو زفیرلی ما را در بزرگ‌ترین داستان عاشقانه ادبیات انگلیسی غوطه‌ور می‌کند، داستانی که با حسادت و عدم تحمل، انتقام‌جویی‌های ناچیز و مقدار زیادی طنز ترکیب شده است، در حالی که جوانان سعی می‌کنند دلیل این دشمنی تاریخی را درک کنند. وایتینگ به عنوان "رومئو" تازگی و شادابی دارد - تلاش او در این نقش به خوبی نشان می‌دهد چرا "ژولیت" به جذابیت جوانی او جذب می‌شود. خانم هاسه نیز با بازی خود معصومیت و خوش‌بینی را به نمایش می‌گذارد که زمانی که این دو در کنار یکدیگر قرار می‌گیرند، تماشای آن واقعاً جذاب است. به‌راستی، برخی از بازیگران مکمل کمی بیش از حد نمایشی به نظر می‌رسند - به‌ویژه "پرنس" رابرت استفنز و مایکل یورک که در نقش "تیبالت" درخشش چندانی ندارد، اما برای جبران، بازی‌های زنده‌ای از پات هی‌وود در نقش پرستار - که همیشه شخصیتی جذاب در آثار این نویسنده است؛ میلو اوشه در نقش "راهب لورنس" و جان مک‌انری در نقش "مرکوشیو" قابل توجه هستند. فیلم تنها چند تغییر جزئی در متن اصلی دارد و بنابراین داستان به خوبی به سمت پایان شناخته شده خود پیش می‌رود، درست همان‌طور که ویلیام شکسپیر ممکن است تصور کرده باشد، که به دیالوگ‌ها غنای زیادی می‌بخشد و نیاز به تمرکز دارد، اما در نهایت تلاش برای درک آن ارزشش را دارد. این یک اقتباس زیبا از شاهکار شکسپیر است. شکسپیر نویسنده‌ای است که همیشه در یادها خواهد ماند. همه او را می‌شناسند و حتی کسانی که به زبان انگلیسی مسلط نیستند نیز به او توجه دارند. "رومئو و ژولیت" مهم‌ترین اثر اوست. تعداد بی‌شماری از اقتباس‌های سینمایی وجود دارد و انتخاب بهترین آنها دشوار است، زیرا هر کدام نقاط قوت و ضعف خود را دارند. من برخی از آنها را ترجیح می‌دهم، اما این اقتباس شایسته قرار گرفتن در میان بهترین‌هاست. واضح است که فرانکو زفیرلی تمام تلاش خود را کرده تا به اصل اثر وفادار بماند و چیزی واقعی و قدرتمند به ما ارائه دهد. او سعی کرده تا دکور و لباس‌های واقعی و با جزییات رنسانس را به تصویر بکشد و در ایتالیا فیلمبرداری کرده است و از شهرها و میدان‌های قدیمی بهره‌برداری کرده است. او همچنین به دنبال بازیگران مشهور زمان خود نبود و به دنبال بازیگران نوجوانی بود که بتوانند شخصیت‌های مرکزی داستان را با واقع‌گرایی قوی به تصویر بکشند. تصویربرداری نیز به دقت توسط کارگردان انجام شده است. نتیجه این تلاش قابل توجه به وضوح دیده می‌شود: ما در مورد فیلمی صحبت می‌کنیم که در سال ۱۹۶۸ منتشر شده است، زمانی که والدین ما در دانشگاه‌ها کتاب می‌سوزاندند و برای انقلاب و عشق آزاد فریاد می‌زدند یا در گوشه‌ای از آفریقای استعماری با اسلحه می‌جنگیدند. به نظر می‌رسد که دنیا در این پنجاه سال به چرخش درآمده است و با این حال، این فیلم هنوز بی‌نقص و باشکوه به نظر می‌رسد و به قدری تازه و نو به نظر می‌رسد که می‌تواند تقریباً یک فیلم معاصر باشد. این فیلم نامزد چهار اسکار شد و دو جایزه را کسب کرد: بهترین تصویربرداری و بهترین طراحی لباس. لئونارد وایتینگ و الیویا هاسه بهترین تفسیرهای دوران جوانی خود را ارائه می‌دهند که از یک سو شگفت‌انگیز است و از سوی دیگر ناراحت‌کننده، زیرا نشان می‌دهد که با این حال نتوانستند در دنیای سینما واقعاً موفق شوند. مایکل یورک نیز سزاوار تشویق برای بازی فوق‌العاده‌اش در نقش تیبالت است و من همچنین از بازی‌های بروس رابینسون، جان مک‌انری و پات هی‌وود خوشم آمد. متأسفانه، این فیلم بدون اشکالات نیست و بیشتر آنها به جزئیاتی مربوط می‌شود که از توجه ما دور می‌مانند. اولین ایراد برای من، نور بیش از حد در برخی صحنه‌هاست که رنگ‌ها و ظاهر فیلم را به دلیل نور زیاد عجیب می‌کند. مشکل دیگر به ناتوانی در تبدیل دیالوگ‌های صحنه‌ای به دیالوگ‌های سینمایی مربوط می‌شود، یعنی تبدیل خطوط پیچیده و نمایشی که شکسپیر نوشته به چیزی که واقعاً در دهان شخصیت‌های واقعی قابل اجرا باشد. و همچنین از اینکه صحنه داروساز حذف شده، خوشم نیامد. کسی به صحنه برهنگی دو شخصیت اصلی اشاره کرده و من حتی می‌توانم این را قابل درک بدانم که این برای برخی از افراد خجالت‌آور بوده، اما این برهنگی در زمان انتشار فیلم قابل توجیه است... و راستش؟ هر نامی که دوست دارید بر من بگذارید، الیویا هاسه بسیار زیبا بود، چه لباس به تن داشته باشد و چه برهنه.