فیلم Flatliners 2017

بازگشت به سینمای گذشته و بازسازی آن برای مخاطبان امروزی همیشه با ریسک‌هایی همراه است. هالیوود در طی دهه‌ها از این تاکتیک استفاده کرده و این موضوع تازگی ندارد. بازگرداندن تازگی و تأثیرگذاری یک فیلم قدیمی که به شدت مورد تحسین قرار گرفته، کار آسانی نیست. اما سوال اینجاست که چرا باید یک تریلر روان‌شناختی متوسط از سال 1990 را دوباره زنده کنیم و آن...

بازگشت به سینمای گذشته و بازسازی آن برای مخاطبان امروزی همیشه با ریسک‌هایی همراه است. هالیوود در طی دهه‌ها از این تاکتیک استفاده کرده و این موضوع تازگی ندارد. بازگرداندن تازگی و تأثیرگذاری یک فیلم قدیمی که به شدت مورد تحسین قرار گرفته، کار آسانی نیست. اما سوال اینجاست که چرا باید یک تریلر روان‌شناختی متوسط از سال 1990 را دوباره زنده کنیم و آن را به عنوان یک اثر ترسناک/فانتزی مدرن ارائه دهیم؟ کارگردان نیلز آردن اوپلوی (کارگردان «دختر با خالکوبی اژدها») این سوال را با نسخه جدید خود از درام **Flatliners** که تقریباً 30 سال پیش توسط جوئل شوماخر کارگردانی شده بود، پاسخ می‌دهد. نسخه اصلی شوماخر به هیچ وجه جذاب یا تحریک‌کننده نبود، اما حداقل از بازیگران جوان و بااستعدادی برخوردار بود که می‌توانستند به این آزمایش وجودی جان ببخشند. اما اوپلوی در این بازسازی، یک تکرار بی‌روح ارائه می‌دهد که هیچ هیجان خاصی ندارد و به طرز عجیبی از نظر محتوا خالی است. داستان درباره گروهی از دانشجویان پزشکی است که برای کاوش در مرزهای ناشناخته زندگی و مرگ، تجربیات خطرناکی انجام می‌دهند. شخصیت اصلی، کورتنی، به خاطر مرگ خواهرش دچار عذاب وجدان است و این موضوع در تعاملات او با دیگران تأثیر دارد. اما این ایده به خوبی پرورش نیافته و به یک ملودرام پزشکی ناقص تبدیل شده است. این فیلم فاقد عمق و پیچیدگی لازم برای پرداختن به معضلات اخلاقی است و کارگردانی اوپلوی و فیلمنامه بی‌روح بن ریپلی، هیچ جذابیتی به آن نمی‌بخشد. در نهایت، بازسازی **Flatliners** نه تنها به ایده‌های اصلی خود وفادار نمانده، بلکه به طرز عجیبی بی‌محتوا و خسته‌کننده است. این فیلم نه تنها پیام خاصی ندارد، بلکه با استفاده از کلیشه‌های تکراری و ترس‌های ابتدایی، تجربه‌ای ناامیدکننده را ارائه می‌دهد. این بازسازی نه تنها هواداران نسخه اصلی را ناامید می‌کند، بلکه به نظر می‌رسد برای مخاطبان جدید نیز جذابیتی ندارد.