فیلم Am I OK? 2022

خروج از کمدی همیشه روند آسانی نیست، به‌ویژه برای کسانی که در مورد گرایش جنسی خود تردید دارند. با این حال، با توجه به شرایط حاکم در جامعه معاصر، این کمدی-درام از کارگردانان استفانی آلیون و تیگ ناتارو در این زمینه به نظر غیرقابل باور می‌رسد. آنجیلینو لوسی (با بازی داکوتا جانسون)، سی و دو ساله، نمی‌تواند به‌طور مشخص خود را از نظر جنسی بشناسد....

خروج از کمدی همیشه روند آسانی نیست، به‌ویژه برای کسانی که در مورد گرایش جنسی خود تردید دارند. با این حال، با توجه به شرایط حاکم در جامعه معاصر، این کمدی-درام از کارگردانان استفانی آلیون و تیگ ناتارو در این زمینه به نظر غیرقابل باور می‌رسد. آنجیلینو لوسی (با بازی داکوتا جانسون)، سی و دو ساله، نمی‌تواند به‌طور مشخص خود را از نظر جنسی بشناسد. او به مردان چندان علاقه‌ای ندارد، همان‌طور که دوست مردش بن (با بازی ویتمر توماس) متوجه می‌شود، اما هنوز مطمئن نیست که آیا واقعاً به زنان جذب می‌شود یا نه. او زمان زیادی را با دوستش، جین (با بازی سونایا میزونو)، که یک زن heterosexual است و او را سال‌ها می‌شناسد، می‌گذرانید؛ جینی که در حال برنامه‌ریزی برای نقل مکان از لس آنجلس به لندن به خاطر کار است و این موضوع برای لوسی احساسات متناقضی به وجود آورده است. بنابراین، زمانی که لوسی در نهایت درباره تمایلات احتمالی لزبین خود با جین صحبت می‌کند، تمام تلاشش را می‌کند تا برای دوستش یک قرار ملاقات ترتیب دهد قبل از اینکه او به انگلستان برود. اما به طرز گیج‌کننده‌ای، لوسی در هر مرحله تردید می‌کند و از آنچه ممکن است اتفاق بیفتد، می‌ترسد. و اینجا مشکل این فیلم نهفته است – این داستان به سادگی قابل باور نیست. اگر این فیلم ۴۰ سال پیش ساخته می‌شد، زمانی که پذیرش اجتماعی سبک زندگی‌های متفاوت مشکل‌تر بود، احتمالاً باورپذیرتر به نظر می‌رسید. اما با توجه به شرایط کنونی، این موضوع به‌سادگی قانع‌کننده نیست. اگر لوسی در یک شهر کوچک و محافظه‌کار زندگی می‌کرد، ممکن بود این موضوع منطقی‌تر به نظر برسد، اما او در لس آنجلس زندگی می‌کند، جایی که گرایش‌های جنسی متفاوت تقریباً یک پیش‌نیاز برای زندگی در آنجا است. ناله‌های اغراق‌آمیز لوسی درباره reluctance برای پیشرفت نیز خسته‌کننده می‌شود و به راحتی می‌توان فهمید که چرا جین صبرش را از دست می‌دهد. این مشکل با عملکرد ناامیدکننده جانسون که آزاردهنده و غیرقانع‌کننده است، تشدید می‌شود. همچنین، شوخی‌های متن نیز چندان قوی نیستند، جز خنده‌هایی که در ظاهرهای مهمان از نمادهای LGBTQ+ مانند شاون هایز و ناتارو ایجاد می‌شود، که به‌طور مثبت به‌عنوان یک تسهیل‌گر آرامش در یک مرکز جدید عصر حاضر، عملکردی بسیار خنده‌دار دارد. اما واقعاً این فیلم به عناصر روایتی تندتری (به همراه باورپذیری بیشتر) نیاز دارد تا به عنوان یک اثر قابل توجه موفق باشد. در واقع، با توجه به شهرت ناتارو به عنوان منبعی از کمدی‌های خنده‌دار، این پروژه به طرز شگفت‌آوری ملایم و به‌طور ذاتی بیشتر متعارف از آن چیزی است که می‌توان از کسی با این استعداد طبیعی انتظار داشت. زمانبندی مناسب انتشار این فیلم برای ماه پراید چندان غیرمنتظره نیست، اما واقعاً متأسفانه است که این فیلم چندان خوب نیست. سینمای همجنس‌گرایان در دهه‌های اخیر پیشرفت زیادی کرده است، اما این اثر به نظر می‌رسد که به روزهای اولیه این ژانر بازمی‌گردد. ما داستان‌های بسیار مشابهی را قبلاً دیده‌ایم، اما جامعه LGBTQ+ در حال حاضر شایسته داستان‌های خلاقانه‌تر و بهتری است.