فیلم Night on Earth 1991

این فیلم روی پنج داستان کوتاه تمرکز دارد که تقریباً در یک زمان و در یک شب به پنج تاکسی‌ران در پنج شهر مختلف: لس‌آنجلس، نیویورک، پاریس، رم و هلسینکی اتفاق می‌افتد. کارگردانی و نویسندگی این اثر بر عهده جیم جارموش است و این فیلم فاقد خودبزرگ‌بینی است و برعکس، کار خود را به خوبی انجام می‌دهد: ما را با پنج داستان خوب سرگرم می‌کند....

این فیلم روی پنج داستان کوتاه تمرکز دارد که تقریباً در یک زمان و در یک شب به پنج تاکسی‌ران در پنج شهر مختلف: لس‌آنجلس، نیویورک، پاریس، رم و هلسینکی اتفاق می‌افتد. کارگردانی و نویسندگی این اثر بر عهده جیم جارموش است و این فیلم فاقد خودبزرگ‌بینی است و برعکس، کار خود را به خوبی انجام می‌دهد: ما را با پنج داستان خوب سرگرم می‌کند. به وضوح، با توجه به سبک جارموش، این داستان‌ها به جنبه‌های انسانی شخصیت‌های عادی می‌پردازند. در مورد داستان‌های روایت شده در فیلم، می‌توانیم آن‌ها را در پیامی خلاصه کنیم که برای تاکسی‌ران‌ها خوشایند نخواهد بود: در این فیلم، آن‌ها به طرز وحشتناکی رانندگی می‌کنند و بعید است که در کار خود مهارت داشته باشند. داستانی که در لس‌آنجلس روایت می‌شود، شاید کم‌جذاب‌ترین باشد، زیرا واقعاً هیچ اتفاقی نمی‌افتد جز سفر با تاکسی. من همچنین داستان پاریس را خیلی دوست نداشتم، چرا که هیچ‌کدام از آن شخصیت‌ها حتی کم‌ترین دوستی را به نمایش نمی‌گذارند و همه احمق به نظر می‌رسند. بقیه داستان‌ها بهترند: داستان نیویورک به شدت تاثیرگذار است و جنبه انسانی و فهمیده‌تری از یک نیویورکی بدخلق را نشان می‌دهد؛ در رم، یک تاکسی‌ران پرشور تصمیم می‌گیرد در حین سفر با یک کشیش، به اعتراف به خطاهای بی‌شرمانه‌اش در اتاق خواب بپردازد؛ و در هلسینکی، یک تاکسی‌ران رنج‌کشیده غم‌هایش را به سه مسافر مست می‌گوید. فیلم به‌طور خاص جذاب یا جالب‌ترین نیست، سناریوی چشم‌گیری ندارد و داستان‌هایی که روایت می‌شوند هم به‌طور جدی جذاب نیستند، اما حقیقت این است که با وجود سبک کمدی عجیب و غریبش، فیلم خوب عمل می‌کند. بازیگران که به خوبی انتخاب شده‌اند، به این امر کمک زیادی می‌کنند. علی‌رغم اینکه از بخش Winona Ryder خوشم نیامد، او در نقش خود بسیار کارآمد است و احساسی دلپذیر به جا می‌گذارد. جیانکارلو اسپوزیتو و آرمن مولر-استال نیز ما را ناامید نمی‌کنند زیرا هر دو به‌خوبی با یکدیگر تعامل دارند و داینامیک کاری بسیار خوبی ایجاد می‌کنند. روبرتو بنینی عملاً خودش است و هر کس که با سبک و شوخ‌طبعی این بازیگر ایتالیایی آشنا باشد، در اینجا شگفتی عمده‌ای نخواهد یافت. متی پلونپا آنچه را که باید انجام دهد، انجام می‌دهد، اما به طور غیرمستقیم‌تر از همکارانش عمل می‌کند. از طرف منفی، من Rosie Perez را به شدت آزاردهنده و هیستریک یافتم، جینا رولندز به طرز افراطی پندآموز است هرچند که این نیت او نبوده است، بیاتریس داله بی‌ادب و غیر دوستانه است، ایزاک دی بانکوله هیچ جذابیتی ندارد و گاهی در دیالوگ‌ها و رفتارهایش احمق به نظر می‌رسد. از نظر تکنیکی، فیلم از هر زاویه‌ای بوی «سری B» می‌دهد: تصویربرداری هیچ‌گونه جزئیاتی فراتر از متوسط را نشان نمی‌دهد، اما آنچه را که انجام می‌دهد، به‌خوبی انجام می‌دهد؛ جلوه‌های بصری و صوتی مؤثر اما به‌طور یکسانی غیرمُدرن هستند؛ تاکسی‌ها واقعاً به عنوان وسایل نقلیه قابل اعتماد به نظر می‌رسند و نه دکوری‌هایی که از تئاتر بیرون آمده‌اند. من از مشاهده استفاده از زبان‌های مختلف در مکان‌های گوناگون که همه‌چیز در آن‌ها اتفاق می‌افتد، لذت بردم. اثرات ساعت و کره‌زمین به خوبی کار کردند، اما نسبتاً ارزان به نظر می‌رسند. با این حال، نکته منفی این است که موسیقی متن آزاردهنده‌ای وجود دارد که به نظر می‌رسد خود فیلم را مسخره می‌کند.