فیلم Rampart 2011

فیلم «رامپارت» سوالی را مطرح می‌کند که به خودی خود، نشانه‌ای خوب در زمینه فیلم‌سازی نیست: چه چیزی اشتباه پیش رفت که نتیجه نهایی به مراتب کمتر از مجموع اجزای آن است؟ در این فیلم، وودی هارلسون با استعدادهای چندگانه‌اش، در نقش یک پلیس روانی لس آنجلس حضور دارد و در کنار نام‌های بزرگی چون سیگورنی ویور، استیو بوشمی، نِد بیّتی و رابین رایت قرار گرفته...

فیلم «رامپارت» سوالی را مطرح می‌کند که به خودی خود، نشانه‌ای خوب در زمینه فیلم‌سازی نیست: چه چیزی اشتباه پیش رفت که نتیجه نهایی به مراتب کمتر از مجموع اجزای آن است؟ در این فیلم، وودی هارلسون با استعدادهای چندگانه‌اش، در نقش یک پلیس روانی لس آنجلس حضور دارد و در کنار نام‌های بزرگی چون سیگورنی ویور، استیو بوشمی، نِد بیّتی و رابین رایت قرار گرفته است. فیلمی که به لحاظ محتوا و داستان می‌تواند جذاب باشد، اما وقتی بیشتر این استعدادها به طرز شرم‌آوری مورد استفاده قرار نمی‌گیرند، عوامل نوشتن ضعیف، کارگردانی بد، عدم ایجاد تنش و پایانی بسیار ضعیف به وجود می‌آید... و نتیجه چیست؟ نشان‌دهنده این است که برای ساخت یک فیلم عالی به چیزی بیشتر از یک گروه بازیگر بزرگ نیاز است. داستان در اواخر دهه ۹۰ میلادی اتفاق می‌افتد. هارلسون در نقش دیو براون، یک افسر پلیس با ۲۴ سال تجربه، بازی می‌کند. او فردی نژادپرست، زن‌ستیز و خشن است و هیچ ابایی از این ویژگی‌ها ندارد. او خانه‌اش (و تخت خوابش) را با دو خواهر به اشتراک می‌گذارد که هر دو مادر دختران او هستند. در محل کار، او به‌طور واقعی اعتراف را از هر بیچاره‌ای که تحت بازجویی‌اش قرار می‌گیرد، با زور می‌گیرد و اگر لازم باشد، ممکن است شما را به گور بفرستد. به‌طور خلاصه، او اخلاقی ندارد. تا اینکه خودش توسط مافوق‌هایش تحت بازجویی قرار می‌گیرد، بعد از اینکه در حین استفاده از نیروی بیش از حد بر روی مردی که به‌طور تصادفی به خودروی گشت او برخورد کرده، دستگیر می‌شود. این حادثه همچنین نور جدیدی بر روی پرونده‌ای قدیمی درباره کشته شدن یک متهم به تجاوز از سوی دیو می‌تاباند. تمام این اتفاقات به دعوی حقوقی در حال انتظار دیو منتهی می‌شود. این خلاصه‌ای از داستان است. هرچند که باید بگویم این داستان در واقع زمینه‌ای برای تصویرگری از یک فرد به شدت آسیب‌دیده و کسانی است که به‌طور پیش‌فرض آسیب می‌بینند. در نوشتن این نقد، به سختی می‌توانم به سوال اولیه پاسخ دهم. معمولاً در این قسمت، به جنبه‌های مثبت فیلم اشاره می‌کنم، اما واقعاً در یافتن نکات مثبت درباره «رامپارت» مشکل دارم. تنها نکته مثبت و بسیار خوب، وودی هارلسون است. واقعاً او تنها دلیلی بود که من فیلم را تا انتها تماشا کردم. او یکی از بازیگران مورد علاقه‌ام است و سخت است که به نظر جانب‌دارانه بیایم، اما تنوعی که او به هر پروژه‌ای که در آن شرکت می‌کند، می‌آورد، واقعاً شگفت‌انگیز است. اگر او روزی برنده اسکار شود، بسیار دیر خواهد بود. نمایش او از این شخصیت به‌طور کامل قانع‌کننده است، اما متأسفانه عملکردش در این فیلم تقریباً کاملاً هدر رفته است. اگر این فیلم بهتر بود، ممکن بود آکادمی به او توجه کند. اما آنچه به ما ارائه می‌شود، در واقع چیزی جز یک بهانه ضعیف برای ساخت یک فیلم هنری نیست. از نظر فنی، تنها عواملی که به‌طور جزئی کار می‌کنند، کار دوربین و عکاسی خوب است. تکنیک‌های نورپردازی به‌خوبی به کار رفته و رنگ‌آمیزی تصویر و زوایای دوربین جو سنگین و مناسبی را ایجاد می‌کند. اما همین و بس. بازیگران بزرگ به‌طور کامل در نقش‌های کوچک و بی‌اهمیت سقوط می‌کنند که می‌توانستند توسط هر کسی بازی شوند. سیگورنی ویور در نقشی به عنوان دادستان محلی بازی می‌کند که تنها برای حدود پنج دقیقه پشت میزی نشسته است. استیو بوشمی کوچک‌ترین و بی‌اهمیت‌ترین نقش دوران حرفه‌ای‌اش را بازی می‌کند و تنها شش خط دیالوگ دارد. نمی‌دانم چرا حتی زحمت حضور در فیلم را به خود داده است. رابین رایت نقش وکیلی را ایفا می‌کند که ارتباطش با داستان در طول فیلم هر بار بیشتر مبهم می‌شود. و نِد بیّتی؟ او هم جایی در فیلم دارد... باید اشاره کنم که کیفیت بد این فیلم به بازیگران مربوط نمی‌شود، آن‌ها در نقش‌های خود بسیار خوب هستند. مشکل اصلی تقریباً به طور کامل به فیلمنامه ضعیف برمی‌گردد. هیچ شروع مناسبی وجود ندارد، هیچ تنشی ایجاد نمی‌شود و پایان به‌قدری ناامیدکننده است که احساس می‌کنید یک عذاب بد را تجربه کرده‌اید. ساختار داستان‌گویی کاملاً تصادفی و تکه‌تکه به نظر می‌رسد، گویی که فقط یک سری صحنه‌های تصادفی را کنار هم گذاشته و تصمیم گرفته‌اند آن را فیلم بنامند. کارگردان اورن موورمن چندین فیلم تحسین‌شده ساخته است، اما «رامپارت» فیلمی نیست که بخواهم در رزومه‌ام داشته باشم. آنچه احتمالاً بزرگ‌ترین ناامیدی است، عدم وجود ارزش شوک است. پیش‌فرض «رامپارت» این است که درباره طبیعت فوق‌العاده خشن این پلیس «همه‌جانبه آمریکایی» است. و درست است، کارهایی که او می‌گوید و انجام می‌دهد واقعاً خشن، بی‌رحمانه و توهین‌آمیز است. اما در کل، واقعاً به اندازه‌ای که فکر می‌کردم بد نیست. این را از دیدگاه واقع‌گرایانه نمی‌گویم، زیرا معتقدم هر کسی که این‌گونه رفتار کند باید در پشت میله‌های زندان باشد، اما به‌عنوان یک فیلم، به سادگی جذابیت کافی ندارد. صحنه‌های نشان‌دهنده خشونت بسیار کم و دور از هم هستند و به جز این‌که او به وضوح از زنان به‌عنوان کالای شخصی استفاده می‌کند، شخصیت دیو براون هرگز فراتر از استانداردهای معمولی یک فرد بی‌احساس نمی‌رود. متأسفانه، بسیاری دیگر از مردان این‌چنینی در اطراف وجود دارند و حتی مطمئنم که پلیس‌هایی بدتر از او هم وجود دارند. در مجموع، فیلم کش می‌آید، ریتم بسیار ضعیفی دارد و در نهایت، احساسی کاملاً توخالی و نارضایتی را به شما منتقل می‌کند. برخی افراد ممکن است «رامپارت» را به‌عنوان یک تلاش مبهم مستقل بپذیرند، اما من معمولاً یکی از این افراد هستم. من «مبهم» را درک می‌کنم. من «هنری» را درک می‌کنم. اما «رامپارت» را درک نمی‌کنم. این فیلم به‌طور کامل یک هدررفت از استعداد و فرصت‌های بزرگ است و آرزو می‌کنم برای تمام بازیگران درگیر، این فیلم بهتری بود، زیرا آن‌ها شایسته‌اش هستند، اما این فیلم لکه‌ای بر کارنامه هر کسی است.