فیلم The Four Feathers 2002

در سال 1884، بر اساس رمان A.E.W. Mason، یک هنگ تازه‌کار بریتانیایی برای نبرد با شورشیان مهدی به سودان تحت حکومت مصر فرستاده می‌شود. یک افسر جوان به نام هری (با بازی هیث لجر) به طور غیرمنتظره‌ای استعفا می‌دهد و از سوی سه دوست نزدیکش (مثل وس بنتلی) و نامزدش (کیت هادسون) به عنوان coward (ترسو) مورد سرزنش قرار می‌گیرد. پس از عواقب منفی این...

در سال 1884، بر اساس رمان A.E.W. Mason، یک هنگ تازه‌کار بریتانیایی برای نبرد با شورشیان مهدی به سودان تحت حکومت مصر فرستاده می‌شود. یک افسر جوان به نام هری (با بازی هیث لجر) به طور غیرمنتظره‌ای استعفا می‌دهد و از سوی سه دوست نزدیکش (مثل وس بنتلی) و نامزدش (کیت هادسون) به عنوان coward (ترسو) مورد سرزنش قرار می‌گیرد. پس از عواقب منفی این تصمیم، او به سودان می‌رود تا شاید بتواند افتخار خود را بازگرداند. فیلم "چهار پر" (2002) به نوعی شبیه به فیلم‌های ویکتوریایی است که در آن‌ها بریتانیایی‌ها در آفریقا می‌جنگند، مانند "زولو" (1964) و "خرطوم" (1966)، اما من این فیلم را به دلیل جذابیت بیشتری که دارد ترجیح می‌دهم و آن را یک تولید مدرن با کیفیت می‌دانم (هرگز نسخه قدیمی 1939 را ندیده‌ام). در این فیلم نکات زیادی برای بررسی وجود دارد، مانند فردگرایی هری در مواجهه با فشار اجتماعی برای conform (تطبیق). دلیل او ساده است: او هرگز نمی‌خواست سرباز شود و تنها برای خوشنودی پدر نظامی‌اش به این کار تن داده است. علاوه بر این، چه ارتباطی با آنچه در بیابان سودان در حال وقوع است دارد؟ چرا باید جان خود را برای این هدف مشکوک به خطر بیندازد؟ یکی از بهترین قسمت‌ها، دوستی رو به رشد هری با ابوفاطمه سودانی (دیجیمون هونسو) است. متأسفانه، فیلم با دو مشکل مواجه است: اول اینکه مکانیک‌های داستانگاهی شخصیت‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهند و این موضوع طبیعی و واقعی به نظر نمی‌رسد. به عنوان مثال، زمانی که هری به راحتی به شورشیان مهدی ملحق می‌شود و بعداً در حال سوار شدن به سمت هنگ بریتانیایی دیده می‌شود، این وضعیت خیلی غیرقابل باور است. مشکل دیگر این است که از نبرد اصلی به بعد، فیلم اجازه نمی‌دهد که نفس بکشد و به نظر می‌رسد در عجله است، گویی اطمینانی برای کُند کردن و گفتن داستان ندارد، زیرا نگران است که نتواند در زمان 2 ساعته بگنجد و نظر افرادی با اختلال کم‌توجهی را جلب کند. اگر بتوانید از این دو مشکل عبور کنید، این فیلم یک ماجرای تاریخی ارزشمند است. مدت زمان فیلم 2 ساعت و 12 دقیقه است و در انگلستان و مراکش فیلمبرداری شده است. نمره: C+/B- فیلمی زیبا، با طراحی بصری چشم‌نواز و تاریخی با کیفیت، اما از تمام جنجال‌هایی که می‌توانست به آن بپردازد، بسیار تمیز و خالی است. رمان "چهار پر" چندین بار برای سینما اقتباس شده است، از زمان‌های فیلم‌های صامت. قبل از دیدن این فیلم، نسخه 1939 را دیده بودم و شباهت‌های بین دو فیلم تقریباً به اندازه تفاوت‌هایشان چشمگیر است. کدام یک به رمان اصلی نزدیک‌تر است؟ نمی‌دانم، رمان را نخوانده‌ام، اما احتمالاً بیشتر به نسخه قدیمی اعتماد دارم. نمی‌دانم آیا واقعاً ارزش صحبت درباره سناریو را دارد: هری فاورشام، پسر جوان یک ژنرال بریتانیایی، تحت تأثیر پدرش قرار می‌گیرد تا به سنت خانوادگی پیروی کند و به عنوان یک افسر خدمت کند. اما چند روز قبل از رفتن هنگش به جنگ در سودان برای مقابله با شورش مهدی، از ارتش می‌خواهد که برود و به این ترتیب برچسب ترسو بودن را می‌گیرد که با پرهای سفید معروف مشخص می‌شود. در مواجهه با این وضعیت، او به طور رادیکالی نظرش را تغییر می‌دهد و تصمیم می‌گیرد به سودان برود، به تنهایی، با این ایده که پرهای خود را پس بگیرد. خوب، نکته‌ای که در فیلم‌های قدیمی جالب بود، توانایی آن‌ها در قابل‌باور جلوه دادن این داستان است، با توضیح انگیزه‌های اولیه شخصیت برای نرفتن و سپس شرط هوشمندانه‌ای بر مسائل افتخار، شهرت و غرور. بدون این، تغییر نظر قهرمان منطقی نمی‌شود: او قادر به رفتن به یک جنگ دور نیست، اما احساس می‌کند که قادر به رفتن به آن‌جا به تنهایی است، و تنها به خاطر اینکه او را ترسو خطاب کرده‌اند؟ به این شکل، این موضوع مضحک می‌شود. این اقتباس سینمایی نتوانسته به درستی این تغییر در تفکر را مدیریت کند، آن را به درستی توضیح نداد و همه چیز را بی‌معنا جلوه داده است. رابطه عاشقانه بین فاورشام و ایتن نیز هرگز احساس قوی و محکمی ندارد. پایان داستان به طور کامل تغییر کرده و به نظر می‌رسد بیشتر قابل قبول است تا پایان قهرمانانه و میهن‌پرستانه نسخه 1939. هیث لجر بازیگر خوبی است و در این فیلم در فرم خوبی قرار دارد که قطعاً یکی از جالب‌ترین‌های کارنامه (متأسفانه) کوتاه او است. من همچنین از کار وس بنتلی و دیجیمون هونسو لذت بردم. اما مزایای بازیگران همین‌جا تمام می‌شود. کیت هادسون هرگز تلاشی نمی‌کند، او فقط در لباس‌های زیبا خوشحال به نظر می‌رسد و سایر بازیگران نیز آنطور که باید و شاید مورد توجه و توسعه قرار نمی‌گیرند. از نظر فنی، فیلم بسیار خوب است. به وضوح، تلاش زیادی برای دقت تاریخی، به ویژه در مورد یونیفورم‌های نظامی، تجهیزات و تاکتیک‌ها در دوره‌ای که اطلاعات قابل اعتماد زیادی منتشر شده است، صورت گرفته است - این دوران ویکتوریایی، دوره گسترش امپراتوری بریتانیا و استعمار آفریقا است. با این حال، یک نوع احتیاط وجود دارد تا به "لانه زنبور"هایی مانند اتنوسنترینیسم عظیمی که بریتانیایی‌ها در آن زمان پرورش داده بودند، نژادپرستی، توجیه امپراتوری و "مأموریت متمدن" که اروپایی‌ها در آفریقای "وحشی" باید انجام می‌دادند، پرداخته نشود. این فیلم در این دوره اتفاق می‌افتد، اما تا حد امکان از پرداختن به این نقاط به طور قاطع خودداری می‌کند. شاید تولیدکنندگان کمی از دیدن دی‌وی‌دی‌های فیلم در کنار مجسمه یک مستعمره‌گذار سفید که گروهی افراطی از دانشجویان تصمیم به تخریب آن در انگلستان گرفتند، ترسیده باشند. فیلم همچنین در بازسازی دکور و محیط‌ها و در عکاسی، دقت ویژه‌ای به خرج داده است، که منجر به خلق یک اثر زیبا و با شکوه می‌شود. اما باید اعتراف کنم که موسیقی متن مرا قانع نکرد.