فیلم Carrie 1976

کَری در فهرست فیلم‌های بزرگی قرار داشت که مادرم دهه‌ها پیش مرا و برادرم را به تماشای آن‌ها برد. یادآوری آن زمان‌های دور همواره با من خواهد ماند. زمانی که سینماهای شیکاگو هنوز به عنوان سالن‌های سینما فعالیت می‌کردند، کَری اولین فیلمی بود که خانواده‌ام و من به تماشای آن در شب‌های "قرار سینمایی" هفتگی‌مان رفتیم. زمان‌های خوبی بود. کَری یک شاهکار بی‌چون و چرای...

کَری در فهرست فیلم‌های بزرگی قرار داشت که مادرم دهه‌ها پیش مرا و برادرم را به تماشای آن‌ها برد. یادآوری آن زمان‌های دور همواره با من خواهد ماند. زمانی که سینماهای شیکاگو هنوز به عنوان سالن‌های سینما فعالیت می‌کردند، کَری اولین فیلمی بود که خانواده‌ام و من به تماشای آن در شب‌های "قرار سینمایی" هفتگی‌مان رفتیم. زمان‌های خوبی بود. کَری یک شاهکار بی‌چون و چرای ترسناک است و هنوز هم از دیدن آن لرز به تنم می‌افتد. سیسی اسپیسک در این نقش به خوبی از عهده بازی در نقش دختری اجتماعی ناتوان و روانی رنج‌کشیده که در سایه مادر متعصب مذهبی‌اش زندگی می‌کند و دوستان اندکی دارد، برآمده است. این فیلم، داستانی پیچیده و گاهی گیج‌کننده از ترس و دلهره را به تصویر می‌کشد که بهترین و بدترین جنبه‌های طبیعت انسان را در سنین مختلف به نمایش می‌گذارد، در حالی که شوخی‌های بی‌فکر و تحقیر به امری روزمره تبدیل می‌شود و پیامدهای ترسناکی به دنبال دارد. پایپر لوری در نقش مادر متعصب و جان تراولتا در نقش "بیلی" نفرت‌انگیز، عالی عمل می‌کنند و ترکیب برایان دی‌پالما و استیون کینگ نقدی چندلایه و جذاب بر جنبه‌های متعددی از ارعاب و زورگویی و همچنین لحظات واقعی ترسناک ارائه می‌دهند. فیلم کَری (۱۹۷۶) به کارگردانی برایان دی‌پالما، یک اقتباس نمادین از رمان استیون کینگ است که ترس روان‌شناختی را با موضوعات انسانی عمیق مانند بیگانگی و انتقام ترکیب می‌کند. تصویر فیلم از زندگی دبیرستان، بی‌رحمی اجتماعی و ترس ماورایی تأثیر عمیقی دارد و هنوز هم با تماشاگران در دهه‌ها بعد طنین‌انداز می‌شود. از صحنه افسانه‌ای آغازین در اتاق رختکن تا اوج نابسامان جشن فارغ‌التحصیلی، کارگردانی دی‌پالما کنترل ماهرانه‌ای بر جو و ریتم داستان دارد. سبک بصری فیلم، که با برداشت‌های طولانی، حرکت آهسته و استفاده جسورانه از صفحه‌نمایش تقسیم‌شده در صحنه جشن مشخص می‌شود، تجربه‌ای سینمایی را ایجاد می‌کند که هم صمیمی و هم فراخ است. این تکنیک‌ها بیننده را به دنیای درونی کَری می‌کشاند و وحشت انتقام نهایی‌اش را تشدید می‌کند. تولید فیلم خود در زمان خود شگفت‌انگیز است و تعادلی بین واقعیت و خیال برقرار می‌کند. طراحی دقیق صحنه جشن، که در آن هرج و مرج به صورت یک باله تخریبی آزاد می‌شود، نشان‌دهنده دقت دی‌پالما در جزئیات و توانایی او در نوآوری تحت فشار است. شایان ذکر است که برخی از به‌یادماندنی‌ترین صحنه‌های فیلم، مانند کشتار جشن با صفحه‌نمایش تقسیم‌شده، به دلیل محدودیت‌های بودجه‌ای به وجود آمده‌اند که نشان‌دهنده توانایی دی‌پالما در تبدیل محدودیت‌ها به پیروزی‌های خلاقانه است. بازی‌ها نیز اثر را فراتر می‌برند، به طوری که بازی سیسی اسپیسک در نقش کَری به عنوان شخصیتی آسیب‌پذیر و تسخیرکننده به خوبی به تصویر کشیده شده است. بازیگران مکمل به خوبی دینامیک‌های اجتماعی سرکوبگر دبیرستان را تجسم می‌کنند و محیطی باورپذیر و خفه‌کننده برای قهرمان داستان ایجاد می‌کنند. درک تاریخچه شخصی دی‌پالما به شدت فیلم را تقویت می‌کند. تجربه او از واقعیت‌های دردناک کار پدرش به عنوان جراح، راحتی‌اش را با صحنه‌های گرافیکی و زشت شکل داد که در لحظات خونین فیلم مشهود است. علاوه بر این، تجربه دی‌پالما از پیگیری پدرش برای کشف یک رابطه نامشروع—حادثه‌ای که او بعداً آن را شکل‌دهنده نامید—مواردی چون تماشاگر بودن، تنش روانی و آسیب‌پذیری انسانی را در کارش گنجانده است. این عناصر شخصی به کَری اصالت خامی می‌بخشند که فراتر از تله‌های ژانر ترسناک آن است. با وجود جنجال‌های پیرامون محتوای صریح آن، کَری از افراط پرهیز کرده و به داستان‌گویی اهمیت می‌دهد. انتخاب‌های جسورانه دی‌پالما بر موضوعات مرکزی فیلم تأکید می‌کند و نه اینکه آن‌ها را تحت‌الشعاع قرار دهد، به طوری که این فیلم هم به عنوان یک مطالعه شخصیت و هم داستانی از ترس به حساب می‌آید. موفقیت فیلم به تثبیت شهرت او به عنوان یک کارگردان تحریک‌کننده و عمیقاً ماهر کمک کرد که از کاوش در زوایای تاریک تجربه انسانی نترسد. بازگشت به کَری نشان می‌دهد که چرا این فیلم همچنان کلاسیک باقی مانده است. ترکیب بازی‌های جذاب، فیلم‌برداری نوآورانه و عمق روان‌شناختی آن را نه تنها از دیگر اقتباس‌های رمان کینگ بلکه از فیلم‌های ترسناک مدرن که به موضوعات مشابه می‌پردازند، متمایز می‌کند. توانایی دی‌پالما در کانالیزه کردن تجربیات شخصی‌اش به هنر خود، به کَری احساسی و زرق و برق سینمایی می‌بخشد که همچنان تماشاگران را مجذوب می‌کند.