فیلم The Stranger 1946

تصویربرداری و کار دوربین به‌طرز عالی‌ای از اورسون ولز انتظار می‌رود. این فیلم تمام مدت سرگرم‌کننده است. اگر طرفدار فیلم‌های نوآر هستید، حتماً تماشا کنید. در شهر دانشگاهی هارپر در کنتیکت، مردی با نام فقط ویلسون به اینجا می‌آید. او عضو کمیسیون جنایات جنگی است و به‌طور خلاصه، یک شکارچی نازی است. هدف او مردی است که به اختراع اردوگاه‌های مرگ نازی‌ها متهم شده، یعنی فرانز...

تصویربرداری و کار دوربین به‌طرز عالی‌ای از اورسون ولز انتظار می‌رود. این فیلم تمام مدت سرگرم‌کننده است. اگر طرفدار فیلم‌های نوآر هستید، حتماً تماشا کنید. در شهر دانشگاهی هارپر در کنتیکت، مردی با نام فقط ویلسون به اینجا می‌آید. او عضو کمیسیون جنایات جنگی است و به‌طور خلاصه، یک شکارچی نازی است. هدف او مردی است که به اختراع اردوگاه‌های مرگ نازی‌ها متهم شده، یعنی فرانز کیندل. آیا چنین انسانی در این مکان زیبا سکونت دارد؟ فیلم «غریبه» به کارگردانی و بازیگری اورسون ولز، دو حقیقت جالب را در هم می‌آمیزد: اول اینکه این فیلم، در زمانی که ولز به‌عنوان یک هنرمند واقعی به شدت با مشکل روبرو بود، یکی از معمولی‌ترین آثار اوست؛ دوم اینکه این فیلم همچنین یکی از بهترین دستاوردهای او نیز هست. همه ویژگی‌های ولز در اینجا وجود دارد؛ استفاده ماهرانه از سایه‌ها و نورها، زاویه‌های دوربین فریبنده و ساختمان‌هایی با هاله‌های خاص. یک برج ساعت در مرکز داستان به‌تنهایی یک شخصیت ترسناک است. صدای زنگ‌های برج ساعت به‌طرز عجیبی شبیه زنگ مرگ است که ما را به درون خود می‌خواند. این هنر ولز است که فضایی شگفت‌انگیز برای تقویت حال و هوای این شهر کوچک و زیبا خلق می‌کند. اما در نهایت، احتمالاً بهترین دستاورد او در زمینه بازیگری است. از همان ابتدا برای تماشاگران روشن است که ولز شخصیت منفی داستان است و هیچ شکی در این مورد وجود ندارد. مسأله این است که آیا او می‌تواند از دست ویلسون، با بازی ادوارد جی. رابینسون، فرار کند؟ ولز در اینجا می‌درخشد زیرا این یک تصویر کاریکاتوری از نازی نیست؛ اینجا موضوعی سرد و محاسبه‌گرانه است، با بدبینی که از وجودش تراوش می‌کند. او با خودباوری و arrogance اعتقاد دارد که در هر لحظه درست و عادلانه عمل می‌کند. لورتا یانگ (با نقش ماری لانگ‌استریت) به خوبی با ولز بازی می‌کند؛ به نظر می‌رسد در ابتدا فقط به‌عنوان یک علاقه عاشقانه احمق در نظر گرفته شده است، اما با ورود به ربع آخر داستان، او فرصتی برای درخشش پیدا می‌کند و با کمک رابینسون در قالبی کاملاً کنترل‌شده، پایانی را ارائه می‌دهد که به‌طور واقعی به یادماندنی و زیباست. این پایان شایسته‌ای برای یک فیلم واقعاً عالی است که تماشای آن را به شدت توصیه می‌کنم؛ فیلمی محکم، تنش‌زا و فوق‌العاده. 9 از 10. این تریلر محکم و پرتنش، ادوارد جی. رابینسون ("آقای ویلسون") را در پی نازی‌ای قرار می‌دهد که به ادعای برخی، کل مفهوم انقراض جمعی در اردوگاه‌های کار اجباری را طراحی کرده است. پس از اینکه یکی از دستیاران سابقش به نام "ماینیک" را آزاد می‌کند، امیدوار است او را به ماهی بزرگ برساند. او به نوعی این کار را انجام می‌دهد، اما ناگهان در یک شهر کوچک ناپدید می‌شود و "ویلسون" با اطلاعات کمی درباره هدفش، فقط به اشتیاق هدفش به همه چیزهای مرتبط با ساعت‌سازی امید دارد. در این میان، یک زوج معمولی و تازه‌عروسی به نام "رانکین" (اورسون ولز و لورتا یانگ) وارد می‌شوند؛ به ظاهر یک زوج کاملاً متوسط، اما "ویلسون" مشکوک است که آن‌ها گذشته‌ای شوم دارند و بنابراین تلاش می‌کند تا این را ثابت کند. ولز در اینجا عالی نیست، اما بازی او کارآمد است (او همچنین کارگردانی این فیلم را بر عهده دارد). یانگ گاهی اوقات کمی بیش از حد اغراق‌آمیز است، اما 20 دقیقه آخر فیلم بسیار جذاب و روان‌شناختی است. حس قابل لمسی از شر و تهدید وجود دارد وقتی که "ویلسون" به طور هوشمندانه وضعیت را مدیریت می‌کند تا به شکار خود برسد. ولز در کارگردانی بهتر عمل می‌کند – او تنشی می‌سازد که حتی با اینکه ما به‌طور نسبی زود متوجه می‌شویم که چه کسی کیست، تا انتها ما را علاقه‌مند نگه می‌دارد. فیلم خوبی است، هرچند که پایان آن نسبت به آغازش ضعیف‌تر است. من از شروع «غریبه» لذت بردم، اما وقتی که راز فاش می‌شود، وقایع با سرعتی کمتر از قبل پیش می‌روند. 30 دقیقه پایانی کمی کش‌دار به نظر می‌رسد، البته فقط در مقایسه با بخش ابتدایی، زیرا هنوز هم کاملاً قابل تماشا است – اما شخصاً به اندازه بخش ابتدایی به آن علاقه‌مند نبودم. ادوارد جی. رابینسون به خوبی در این فیلم درخشان است و بهترین بازیگر موجود به نظر می‌رسد. اورسون ولز هم خوب است، به‌ویژه از نظر بصری. لورتا یانگ هم در چند صحنه شگفت‌انگیز است، حتی اگر شخصیتش در برخی مواقع نسبتاً گیج‌کننده باشد. بیلی هاوس هم در یاد من از این فیلم باقی مانده است. با در نظر گرفتن همه‌ی جوانب، این فیلم 1946 را توصیه می‌کنم؛ حتی اگر احساسات من پس از تماشا تمایل بیشتری به آن داشته باشد.