فیلم Until the End of the World 1991

**یک اثر فرعونی که به طرز وحشتناکی شکست خورد.** آیا تا به حال سعی کرده‌اید کاری بسیار پیچیده و بلندپروازانه انجام دهید و به دلیل بزرگی آن شکست بخورید؟ مطمئنم حتی کسانی که هرگز چنین تجربه‌ای نداشته‌اند، می‌توانند مثال‌هایی را نام ببرند: پروژه‌های عمومی فرعونی که به شکست انجامیده یا هرگز به ثمر نرسیده‌اند، پروژه‌های خصوصی و شرکت‌هایی که به دلیل اشتباهات خود شکست خورده‌اند. مثال‌ها...

**یک اثر فرعونی که به طرز وحشتناکی شکست خورد.** آیا تا به حال سعی کرده‌اید کاری بسیار پیچیده و بلندپروازانه انجام دهید و به دلیل بزرگی آن شکست بخورید؟ مطمئنم حتی کسانی که هرگز چنین تجربه‌ای نداشته‌اند، می‌توانند مثال‌هایی را نام ببرند: پروژه‌های عمومی فرعونی که به شکست انجامیده یا هرگز به ثمر نرسیده‌اند، پروژه‌های خصوصی و شرکت‌هایی که به دلیل اشتباهات خود شکست خورده‌اند. مثال‌ها فراوانند و به نظر می‌رسد می‌توانیم این فیلم را نیز به آن لیست اضافه کنیم، زیرا نقص اصلی ناشی از بلندپروازی‌های سازنده‌اش است. ویم وندرس یکی از بزرگ‌ترین کارگردانان آلمانی زمان ماست و هیچ‌کس نمی‌تواند این merit را از او انکار کند، حتی آن‌هایی که واقعاً سبک او را نمی‌پسندند یا به درستی او را به خاطر تبدیل شدن به نوعی کارگردان که در آغاز کارش انتقادش می‌کرد، مورد انتقاد قرار می‌دهند. با این حال، آنچه او می‌خواست در این فیلم انجام دهد، کاری فراتر از توانایی‌ها و نبوغش بود. یک حماسه که بیش از بیست ساعت طول می‌کشد، در یک خلاصه سه ساعت و نیمه فشرده شده و سال‌ها بعد، به شکل "نسخه کارگردان" که تقریباً شش ساعت زمان می‌برد، به‌طور جزئی بازسازی شده است. من اشتباه کردم و سعی کردم دقیقاً آخرین نسخه را ببینم، با این تصور که نزدیک‌ترین نسخه به دیدگاه خالق را تماشا می‌کنم. اما آنچه او به ما می‌دهد، به‌قدری بی‌علاقه‌کننده و گیج‌کننده است که وقت خود را هدر دادم. داستان با تهدید یک ماهواره هسته‌ای هندی آغاز می‌شود که قرار است به زمین بیفتد و سپس کلیر، یک زن جوان را معرفی می‌کند که به نظر می‌رسد در جستجوی هدفی در زندگی‌اش در میان یک زندگی بی‌فایده است. پس از یک تصادف رانندگی که در آن با دو سارق بانک روبه‌رو می‌شود، توافق می‌کند تا پول دزدیده شده را به پاریس ببرد و در عوض درصدی دریافت کند. در این میان، به یک مرد مرموز که به نظر می‌رسد در حال فرار از یک قاتل است، کمک می‌کند و او مقداری از پولش را دزدیده است. متعهد به بازپس‌گیری پولش، او او را در سرتاسر جهان دنبال می‌کند و در نهایت یک کارآگاه خصوصی استخدام می‌کند. همان‌طور که می‌توانید از این خلاصه درک کنید، داستان خالی از ایده‌های خوب نیست و پتانسیل دارد. با اینکه شخصیت‌ها همیشه در حال حرکت و سفر در جهان هستند، فیلم یکنواخت نیست و پتانسیل کمی کمدی ملایم دارد (اگرچه طنز وندرس کاملاً آلمانی است و می‌دانیم این چه معنایی دارد). اما فیلم در پیچ و تاب‌های مداومی که به هیچ‌جا نمی‌رسد، گم می‌شود. در حال جابه‌جایی از کشوری به کشور دیگر، داستان ساعت‌ها از وقت ما را در یک داستان بدون محتوا هدر می‌دهد. وندرس از ما دریغ نمی‌کند و صحنه‌های طولانی‌ای را به ما می‌دهد که در آن شخصیت‌ها در حال رانندگی، پیاده‌روی یا تماس تلفنی هستند. او شبیه یک کودک پنج‌ساله است که شروع به تعریف داستانی پیچیده برای والدینش می‌کند فقط تا از آن‌ها یک اسباب بازی که در فروشگاه دیده، درخواست کند. این چیزی است که فیلم را خراب می‌کند و آن را غیرقابل تحمل می‌سازد. و البته، مسئله ماهواره در حال سقوط در تمام این ماجرا کاملاً فراموش می‌شود. کیفیت تولید نسبت به اینکه یک فیلم اروپایی است و میلیون‌ها دلار از ماشین هالیوود در معادله وجود ندارد، نسبتاً خوب است. وندرس توانسته است برخی عناصر آینده‌نگر مانند تلفن‌های عمومی با قابلیت تماس تصویری یا موتورسیکلت‌های پلیس با ظاهری جسور و عجیب را ایجاد کند. محیط‌های شهری به نظر خصمانه می‌آیند، با انواع زباله و گرافیتی. فیلم‌برداری فوق‌العاده است و کارگردان به خوبی از آن بهره می‌برد، همان‌طور که در فیلم‌های دیگرش نیز معمول است، اما در عوض، موسیقی متن عملاً غیرقابل شنیدن است و هیچ کیفیتی به کار نهایی اضافه نمی‌کند. سولویگ دامارتین انتخاب خوبی برای شخصیت اصلی بود. او باوقار است و به شخصیتش در طول فیلم جذابیتی خاص می‌بخشد. متأسفانه، او نمی‌تواند با متریالی که به او داده شده معجزه کند. سم نیل نیز به بهترین نحو ممکن از این فرصت بهره می‌برد، اما فیلم به دور از بهترین آثارش است و همین را می‌توان درباره ویلیام هرت نیز گفت. هر دو متعهد هستند و کار این سه بازیگر، تنها ارزش قابل توجهی است که فیلم برای ارائه به ما دارد. متأسفانه، آن‌ها با متریالی روبه‌رو هستند که به‌طور کامل تلاش‌هایشان را از بین می‌برد.