فیلم Brazil 1985

یکی از فیلم‌های علمی-تخیلی موردعلاقه‌ام. این فیلم استانداردی برای فیلم‌های علمی-تخیلی مدرن تعیین کرده و باید به اندازه فیلم‌هایی مثل "بلید رانر" مورد توجه قرار گیرد. بازیگری عالی، داستان جذاب و موسیقی بی‌نظیر! ۵ از ۵ **فیلمی که برای بیش از یک نقد کافی بود: خواب، کابوس، یو-topia و واقعیت.** در سال ۱۹۳۹، آهنگساز و خواننده-ترانه‌سرا آری باروسو آهنگ نمادین "آکوارلا دو برزیل" را منتشر کرد. این...

یکی از فیلم‌های علمی-تخیلی موردعلاقه‌ام. این فیلم استانداردی برای فیلم‌های علمی-تخیلی مدرن تعیین کرده و باید به اندازه فیلم‌هایی مثل "بلید رانر" مورد توجه قرار گیرد. بازیگری عالی، داستان جذاب و موسیقی بی‌نظیر! ۵ از ۵ **فیلمی که برای بیش از یک نقد کافی بود: خواب، کابوس، یو-topia و واقعیت.** در سال ۱۹۳۹، آهنگساز و خواننده-ترانه‌سرا آری باروسو آهنگ نمادین "آکوارلا دو برزیل" را منتشر کرد. این سامبا به نمادی از موسیقی برزیل تبدیل شد و توسط voces برجسته‌ای مانند فرانسیسکو آلوِس، ژوآو ژیلبرتو، تام جوبیم، کائتانو ولوزو، تیم مایا، گل کاستا، ارسامو کارلوس، الیس رجنیا و در نسخه‌های انگلیسی، فرانک سیناترا و کارمن میراندا اجرا شد. اما آری باروسو هرگز تصور نمی‌کرد که تنها دیدن یک مرد سالخورده که در یک روز بارانی بر روی ساحل نشسته و به آهنگش گوش می‌دهد، الهام‌بخش تری گیلیام برای ساخت یک فیلم شود. اما، قبل از اینکه این کلمات کسی را گمراه کند، به‌ویژه هر برزیلی، باید روشن شود که فیلم هیچ ارتباطی با برزیل ندارد. داستان فیلم در کشوری نامشخص به وقوع می‌پیوندد که تحت دیکتاتوری زندگی می‌کند. دولت، که به کنترل اطلاعات obsessed است، سیستمی اداری زشت و ناکارآمد ایجاد کرده که اشتباهات فاجعه‌باری به بار می‌آورد. به خاطر یکی از این اشتباهات، یک شهروند به عنوان یک انقلابی دستگیر و کشته می‌شود و به اشتباه به جای فراری واقعی به او نسبت داده می‌شود. در اینجا سام لاوری، یک کارمند دولتی با زندگی معمولی و روزمره، را ملاقات می‌کنیم که در خواب‌هایش مانند پرنده‌ای پرواز می‌کند و دختری را نجات می‌دهد. زندگی او زمانی تغییر می‌کند که زنی را شبیه به آن دختر در خوابش می‌بیند و متوجه می‌شود که او نیز در خطر دستگیری به خاطر اشتباهی دیگر است. هرچند من هر دو فیلم را ندیده‌ام، اما به نقدهایی که گفتند شباهت‌هایی بین این فیلم و "۱۹۸۴" وجود دارد، اعتماد دارم. خودم نیز می‌توانم شباهت‌ها را با "متروپلیس" ببینم، چه در روایت و چه در جنبه‌های بصری عجیب و غریب. مانند این فیلم‌ها، ما با جامعه‌ای دیستوپیک و توتالیتر مواجه هستیم که در آن فردیت انسانی از بین رفته و به یک چرخ دنده در یک ماشین بزرگ تبدیل می‌شود که به دولت خدمت می‌کند. البته، فیلم نقدی طولانی و دقیق بر روی این موضوع و بروکراسی‌ای که کشور را به دوش می‌کشد، ارائه می‌دهد و همچنین انتقاداتی تند نسبت به نیازهای بی‌فایده و خودخواهی‌های جامعه امروز دارد. مشکل بزرگ این است که تمام این‌ها به نظر می‌رسد معنایی ندارد. در واقع، داستان اصلی به این مسائل توجهی نمی‌کند: سام، شخصیت اصلی، نه یک انقلابی است و نه به نظر می‌رسد که افکار سیاسی خاصی داشته باشد. اگر به دقت نگاه کنید، او به طور غریزی عمل می‌کند و زندگی‌اش را مانند یک خواب سپری می‌کند. داستان اصلی به خوبی مورد استفاده قرار نگرفته و با بقیه فیلم هم‌خوانی ندارد، انگار که با تصاویر و دیگر جنبه‌های فیلمنامه در تضاد است. گیلیام فیلمی اصیل ساخته است. جایی که او شکست خورد، در هماهنگی اجزای کارش بود. و البته، در رابطه با استودیوها که تقریباً او را مجبور کردند تا یک کات رادیکال را در فیلم بپذیرد، چون فیلم را طولانی و پرهزینه می‌دانستند. به انصاف، می‌توانم هر دو طرف را درک کنم: استودیوها سعی داشتند سرمایه‌گذاری را به سود برسانند و هزینه‌ها را بهینه کنند؛ از طرفی، گیلیام نمی‌خواست آثار خلاقانه‌اش به قطعات کوچک تقسیم شود، هرچند مشخص است که پول کجا خرج شده است: فقط کافی است به تصاویر فوق‌العاده و نحوه‌ی بیان خواب‌گونه‌اش به عنوان کارگردان نگاه کنید. جاناتان پایس بازیگر اصلی است که نقش سام را ایفا می‌کند. او کار بسیار باکیفیتی ارائه می‌دهد و به خوبی توسط کاترین هلوند در یک نقش کنایه‌آمیز جالب و کیم گریست، شریک عاشقانه‌اش، پشتیبانی می‌شود. فیلم همچنین شامل حضور بازیگران بزرگ زمان خود شامل باب هاسکینز، جیم برادبنت، باربارا هیکس، ایان هولم، مایکل پالن و رابرت دنیرو است. این شاید نشان‌دهنده اعتبار و احترامی باشد که دنیای هنری برای گیلیام قائل بود: بازیگران، بیش از اینکه به دنبال حقوق خوب باشند، می‌خواستند با او کار کنند. همه اینها بسیار جذاب است، اما چرا فیلم "برزیل" نامیده شده و چرا در آهنگی به آن اشاره شده است؟ من نیز برای مدتی به این موضوع فکر می‌کردم و واقعاً چیزی بود که در نگاه اول قابل درک به نظر نمی‌رسید. من فیلم را دیدم و هیچ چیز به من پاسخ قانع‌کننده‌ای برای انتخاب عنوان نداد، جز اصرار بر روی آهنگ که اسکلت اصلی موسیقی متن فیلم بود. اما شاید گیلیام سعی داشت از طریق این آهنگ، یو-topia خواب‌گونه سام را در مقایسه با خیال‌های دیگران و واقعیت دیستوپیک زندگی‌اش به ما نشان دهد.