فیلم The Rider 2017

من هرگز واقعاً انتخابی برای تبدیل شدن به یک گاوچران نداشتم. این در خون من بود. این شیوه‌ای بود که خانواده‌ام زندگی می‌کردند؛ من تمام عمرم را بر روی اسب‌ها بزرگ شدم. از حدود یک سال و نیمگی، به‌تنهایی بر روی اسب سواری می‌کردم. به واقع، چیز دیگری نمی‌دانم. هیچ‌گونه دیگری نمی‌خواهم. بخشی از این فیلم، _The Rider_، سوگ‌نامه‌ای برای شیوه زندگی در حال زوال و...

من هرگز واقعاً انتخابی برای تبدیل شدن به یک گاوچران نداشتم. این در خون من بود. این شیوه‌ای بود که خانواده‌ام زندگی می‌کردند؛ من تمام عمرم را بر روی اسب‌ها بزرگ شدم. از حدود یک سال و نیمگی، به‌تنهایی بر روی اسب سواری می‌کردم. به واقع، چیز دیگری نمی‌دانم. هیچ‌گونه دیگری نمی‌خواهم. بخشی از این فیلم، _The Rider_، سوگ‌نامه‌ای برای شیوه زندگی در حال زوال و بخشی دیگر بررسی جنبه‌های خود تخریب‌گرانه masculinity معاصر است. این فیلم دومین اثر نویسنده/کارگردان چینی-آمریکایی، کلاو ژائو، است که به‌طور نزدیکی با اولین اثرش، _Songs My Brothers Taught Me_ (۲۰۱۵) مرتبط است. این فیلم در همان مکان در داکوتای جنوبی و با همان بستر اجتماعی اتفاق می‌افتد و به برخی از مضامین مشابه می‌پردازد. در این فیلم، ژائو به‌طور کامل از بازیگران غیرحرفه‌ای استفاده کرده است، از جمله برادی جاندرائو، پدرش، خواهرش و چند نفر از دوستانش، که همه نقش خود را بازی می‌کنند. نتیجه یک مستند درام نیمه‌تخیلی است و یکی از بهترین فیلم‌های سال به شمار می‌رود. در این فیلم، برادی بلک‌برن (برادی جاندرائو) در رزرویشن پاین ریج در داکوتای جنوبی، با پدرش وین (تیم جاندرائو) و خواهرش لیلی (لیلی جاندرائو) که مبتلا به اوتیسم است، زندگی می‌کند. چند ماه پیش، برادی پس از افتادن از یک برانکو دچار آسیب شدید به سر شد و اکنون با صدمات عصبی مواجه است که باعث بروز تشنج‌های شدید در دست راستش می‌شود. پزشکان به او هشدار داده‌اند که اگر دوباره سوار شود، یک افت ناچیز می‌تواند به مرگ او منجر شود. برادی در تلاش است تا در جامعه‌ای که هر مردی بر اساس اصل "سوار شو یا بمیر" زندگی می‌کند، خود را پیدا کند. او دیگر آن گاوچران سرسختی نیست که باور داشت، و شغل stacking shelves در یک سوپرمارکت محلی را انتخاب می‌کند. با این حال، او به سرعت احساس می‌کند که زندگی‌اش به شدت بی‌معنا شده و صدای دلبستگی‌اش به دنیای رویدادهای سواری را نمی‌تواند نادیده بگیرد. _The Rider_ به‌طور قطع فیلمی داستان‌محور نیست. این فیلم عمدتاً شامل یک سری وینیوت‌ها است که برادی در طول روزش می‌گذرانده، و از داستان‌گویی‌های متعارف و دیالوگ‌های نویسنده‌محور خودداری می‌کند. اما این انتقادی نیست؛ بلکه فرم به‌طور کامل محتوای فیلم را منعکس می‌کند. انسان‌دوستانه، بدون تکیه به احساسات دروغین، همدردانه و بدون استفاده از دستکاری‌های احساسی ارزان، و صادقانه و بدون شتاب در قضاوت، هرچند فیلم به وضوح به تمایل برادی برای سوار شدن دوباره انتقاد می‌کند، اما در عین حال به این واقعیت احترام می‌گذارد که این تنها چیزی است که به زندگی‌اش معنا می‌دهد. در نمایش مبارزه برادی با زندگی جدیدش، ژائو به‌طور همزمان نقش گاوچران را در ایالات متحده معاصر رمانتیک و دیمیتولوژیزه می‌کند. با پیشرفت داستان، فیلم به تدریج حس ناامیدی نسبت به سبک زندگی برادی و دوستانش را به تصویر می‌کشد، و نگرش "به هیچ چیز اهمیت نده" آن‌ها به‌طور فزاینده‌ای به‌عنوان خودستایی نمایان می‌شود. بخشی از این موضوع خود رویدادهای سواری است. حتی در حالی که در بخش‌های ابتدایی فیلم به زیبایی توصیف می‌شود، رویدادهای سواری همچنین به خرابی جسمی و رنج ذهنی منجر می‌شود. در رابطه با این موضوع، بسیار جالب توجه است که تقریباً هر مردی که برادی ملاقات می‌کند، از پسران جوان تا مردان سالخورده، همگی آرزو می‌کنند که او دوباره سوار شود، اگرچه بسیاری می‌دانند چرا او متوقف شده است. از سوی دیگر، یکی از شخصیت‌های زن به‌طور صریح به او می‌گوید: "مشکل شما پسرها این است که دوست ندارید به غرورتان صدمه بزنید." با این حال، برادی با خودآگاهی کافی می‌پذیرد که "می‌دانی که صدمه خواهی دید، اما هرگز فکر نمی‌کنی که اینگونه صدمه ببینی." ولی علی‌رغم اینکه او قادر است این را بپذیرد، نمی‌تواند عشقش به سوارکاری را کنار بگذارد. این فیلم واقعاً چشم‌انداز زیبایی از یک فرهنگ در حال زوال، یک نژاد در حال انقراض و شیوه زندگی در حال مرگ - سوارکارهای برونکو، گاوچران‌های مدرن آمریکا - را به تصویر می‌کشد. و چقدر جالب است که یکی از بهترین بررسی‌های masculinity آمریکایی که ممکن است در مدت زمان طولانی ببینید، توسط یک زن نوشته و کارگردانی شده است. و زنی که در چین به دنیا آمده است. این قطعاً برای misogynists و xenophobes عذاب‌آور خواهد بود!