فیلم Manhunter 1986

ذهنیت را بازیابی کنید. ویل گراهام، کارشناس بازنشسته FBI، به خاطر پیگیری یک قاتل زنجیره‌ای که خانواده‌ها را می‌کشد و ظاهراً با چرخه ماه مرتبط است، دوباره به صحنه برمی‌گردد. در این روند، برخی زخم‌های قدیمی ذهنی او که در آخرین مأموریتش در میدان به وجود آمده، دوباره باز می‌شود... قبل از موفقیت فوق‌العاده «سکوت بره‌ها» که نام هانیبال کانووال به فرهنگ پاپ راه یافت و قبل...

ذهنیت را بازیابی کنید. ویل گراهام، کارشناس بازنشسته FBI، به خاطر پیگیری یک قاتل زنجیره‌ای که خانواده‌ها را می‌کشد و ظاهراً با چرخه ماه مرتبط است، دوباره به صحنه برمی‌گردد. در این روند، برخی زخم‌های قدیمی ذهنی او که در آخرین مأموریتش در میدان به وجود آمده، دوباره باز می‌شود... قبل از موفقیت فوق‌العاده «سکوت بره‌ها» که نام هانیبال کانووال به فرهنگ پاپ راه یافت و قبل از اینکه مایکل مان به کارگردانی شناخته‌شده تبدیل شود که دانشجویان سینما با اشتیاق به او اشاره می‌کنند، «من هانتر» وجود داشت، که اقتباس درخشان مایکل مان از رمان روان‌شناختی «اژدهای سرخ» اثر توماس هریس است. اکنون، سال‌ها بعد، نوشتن درباره استفاده مان از سبک‌ها برای به تصویر کشیدن حالت‌ها و وضعیت‌های روانی احساس می‌شود که کمی تکراری است. اما پس از بازبینی فیلم در نسخه بلوری، دوباره خود را در حالی می‌بینم که همزمان از زیبایی «من هانتر» شگفت‌زده و مضطرب هستم. از نظر بصری، موضوعی و روایت، این فیلم به عنوان یک اثر بالینی سینما باقی مانده است، مطالعه‌ای عمیق از جنون که جسارت دارد یک قاتل زنجیره‌ای و مردی که او را تعقیب می‌کند را در یک بدن روانی قرار می‌دهد و از ما، به همراه ویلیام پیترسن به عنوان ویل گراهام، می‌خواهد که با قاتل مشکل‌دار تود فیری همدردی کنیم. نکته جالب این است که فرانسیس دلارهاید (تود فیری) یک عضو فعال جامعه است و به‌راستی مردی است که می‌تواند در فروشگاهی نزدیک شما کار کند! او یک روان‌پریش منزوی مانند بافالو بیل نیست. دلارهاید به گونه‌ای به ما معرفی می‌شود که بینش‌هایی از این ذهن آسیب‌دیده به ما می‌دهد و به عنوان یک شخصیت به خوبی توصیف شده است. مان و تیمش به نمایش‌های اغراق‌آمیز یا کمدی تمایل ندارند، و میزان خون‌ریزی به حداقل رسیده است. وحشت واقعی در صحنه‌های پس از حادثه، گفتگوها و تصاویر بی‌ضرر نشان داده شده است، اما همچنان دنیایی کابوس‌وار وجود دارد. تعلیق به آرامی از طریق شخصیت‌پردازی‌ها به وجود می‌آید. ویل باید به قاتل تبدیل شود و این خطرناک است. او می‌داند که این کار را قبلاً انجام داده است، زمانی که دکتر هانیبال لکتور را دستگیر کرد. برای بازیابی ذهنیت خود، ویل باید به دیدن دکتر خوب برود که به نوشیدنی‌های خوب و اندام‌های انسان علاقه دارد. این صحنه‌ها نشان‌دهنده خطرناک‌ترین لحظات مان است، سلول سفید روشن به صورت نامنظم فیلمبرداری شده است و هر تغییر فریم نشان‌دهنده لکتور یا گراهام پشت میله‌ها است. آنها یکی هستند. وقتی لکتور به ویل می‌گوید که آنها به هم شبیه‌اند، مان این را درک می‌کند و به‌صورت بصری آن را به نمایش می‌گذارد. محل زندگی دلارهاید در رنگ‌های تیره و با دکوراسیون زرق و برق‌دار و آینه‌ها، نقاشی‌ها و منظره‌های قمری نشان داده شده است. با این حال، زمانی که دلارهاید با ربا (با بازی جویان آلن) که نابینا است، همراه می‌شود و احساس می‌کند که در نهایت پذیرش را پیدا کرده است، این خانه به خاطر شخصیت‌پردازی‌ها در آسایش دیده می‌شود. به فینال بروید و آنجا یک هیولای دیواری است که با قاتل سرخورده همخوانی دارد. چیزهای درخشان. لکتور، که به زودی به عنوان منبع اصلی لکتور در فیلم‌های بعدی بازمی‌گردد، در واقع در این فیلم چندان حضور ندارد. برایان کاکس (ترسناک، محاسبه‌گر، وحشتناک و باهوش) به عنوان لکتور کمتر از ده دقیقه زمان نمایش دارد، اما این کافی است. حضور شخصیت او در طول فیلم به طرق مختلف احساس می‌شود. زاویه لکتور ارتباط زیادی با موفقیت فیلم دارد، اما در واقع تنها یکی از رشته‌های یک کل جذاب است. اکنون متوجه می‌شوم که مان عمداً ما را از نظر بصری مشتاق‌تر نگه داشته است. نونان به‌طور واقعی ترسناک است و در طول فیلم‌برداری از بقیه بازیگران دور بود، با تشویق شادمانه مان. نتیجه نهایی یکی از بهترین و پیچیده‌ترین شخصیت‌های قاتل زنجیره‌ای است. لنگ به خوبی به عنوان عکاس زالو عمل می‌کند، آلن بدون تحقیر نابینایان، تأثیرگذار است و فارینا به عنوان جک کراوفورد، دوست و رئیس ویل که او را به میدان برمی‌گرداند، حضوری قوی دارد. اما این فیلم پیترسن است. حرفه غیرسینمایی بعدی او به منتقدانش این بهانه را داده که او بازیگر بزرگی نیست. این یک اشتباه است. با این و «برای زندگی و مرگ در لس‌آنجلس» او دو تا از بهترین بازی‌های فیلم‌های جنایی دهه ۸۰ را به نمایش گذاشته است. او به قدری در ویل گراهام غرق شده است که مدت‌ها پس از پایان فیلم‌برداری نتوانسته شخصیت را کنار بگذارد. در یک صحنه در یک سوپرمارکت، ویل به پسرش در مورد مکان تاریکش توضیح می‌دهد، جایی که "زشت‌ترین افکار دنیا" وجود دارد، یک صحنه فوق‌العاده از بازیگری و نمایش استعدادهای بی‌چون‌وچرای پیترسن است. افراد جدیدی که با این فیلم و کارهای مان آشنا می‌شوند، می‌توانند از ده دقیقه‌ای که برای تماشای ویژگی دانته اسپینوتی در دیسک صرف می‌کنند، بهره‌مند شوند. علاوه بر اینکه زمان من را برای نوشتن در مورد زیبایی‌های بصری مان صرفه‌جویی می‌کند، این به شما ایده‌ای از اهمیت همکاری کارگردان و فیلم‌بردار در فیلمی مانند این می‌دهد. صدا واضح و شفاف است، که موسیقی متن و نواهای ترسناک روبینی و ردها را زنده نگه می‌دارد. برخی می‌گویند موسیقی «من هانتر» قدیمی است؟ من می‌گویم اگر با تغییرات توونی و موضوعات داستان هماهنگ باشد، قطعاً هرگز نمی‌تواند قدیمی به نظر برسد. و اینجا در «من هانتر» چنین است. نسخه کارگردان به عنوان بخشی از بسته گنجانده شده است، اما انتقال آن وحشتناک است و برای یک صحنه بریده شده که بعد از رویارویی دلارهاید و گراهام اتفاق می‌افتد، واقعاً چیز زیادی در نسخه DC وجود ندارد. نسخه سینمایی کامل است و به‌طرز فوق‌العاده‌ای در بلوری به تصویر کشیده شده تا یک شاهکار نئو نوآر واقعی را به وجود آورد. ۱۰/۱۰