فیلم Damage 1992

فیلمی دل‌خراش است و شیمی فوق‌العاده‌ای بین ژولیت بینوش و جرمی آیرونز وجود دارد. این فیلم بسیار هنری است، اما زمانی که به عواقب آن پی می‌برید، احساس ناخوشایندی به شما دست می‌دهد. داستان به این صورت پیش می‌رود که جرمی آیرونز به عنوان یک وزیر بریتانیایی که به طور خوشبختی با میراندا ریچاردسون ازدواج کرده، با دوست‌دختر جدید پسرش (روپر گریوز) که معمولاً فردی بی‌پرواست...

فیلمی دل‌خراش است و شیمی فوق‌العاده‌ای بین ژولیت بینوش و جرمی آیرونز وجود دارد. این فیلم بسیار هنری است، اما زمانی که به عواقب آن پی می‌برید، احساس ناخوشایندی به شما دست می‌دهد. داستان به این صورت پیش می‌رود که جرمی آیرونز به عنوان یک وزیر بریتانیایی که به طور خوشبختی با میراندا ریچاردسون ازدواج کرده، با دوست‌دختر جدید پسرش (روپر گریوز) که معمولاً فردی بی‌پرواست (ژولیت بینوش) ملاقات می‌کند. این دو بلافاصله با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند و بیشتر از یک ارتباط معمولی پیش می‌روند. داستان تا حدی به همین شکل ادامه می‌یابد و آنها در حالی که با تمام خطرات و هیجانات این رابطه پنهانی مواجه هستند، به سمت پایانی می‌روند که به نظرم چندان رضایت‌بخش نبود. این یکی از تلاش‌های بهتر آیرونز است که معمولاً بازی‌های چوبی دارد. گریوز هنوز هم مدل موی "اسکادر" خود را از "موریس" (۱۹۸۷) حفظ کرده و بینوش به خوبی به عنوان زن مرگبار عمل می‌کند، اما داستان به نوعی کسل‌کننده پیش می‌رود. فیلم از لحاظ بصری زیباست، اما سرعت آن خیلی کند است و به جز میراندا ریچاردسون که به طرز ناامیدکننده‌ای کم‌استفاده شده، سایر شخصیت‌ها چیزی دلپذیر یا دوست‌داشتنی ارائه نمی‌دهند. حتی صحنه‌های (کم‌تعداد) رابطه جنسی نیز از صمیمیت یا شدت بی‌بهره‌اند؛ برای من همه‌چیز کمی فرمولی به نظر می‌رسد.