فیلم One Second 2020

“ژانگ” (یی ژانگ) موفق می‌شود از یک اردوگاه کار اجباری فرار کند، درست در زمانی که انقلاب فرهنگی چین به اوج خود رسیده است. او برنامه‌اش این است که به خانه دورافتاده‌اش برگردد، جایی که امیدوار است بتواند فیلمی کوتاه از یک خبرگزاری تبلیغاتی را ببیند که به ستایش merits سوسیالیسم پرداخته و در آن دختر کوچک‌اش نقش دارد. اما مسئله این است که این...

“ژانگ” (یی ژانگ) موفق می‌شود از یک اردوگاه کار اجباری فرار کند، درست در زمانی که انقلاب فرهنگی چین به اوج خود رسیده است. او برنامه‌اش این است که به خانه دورافتاده‌اش برگردد، جایی که امیدوار است بتواند فیلمی کوتاه از یک خبرگزاری تبلیغاتی را ببیند که به ستایش merits سوسیالیسم پرداخته و در آن دختر کوچک‌اش نقش دارد. اما مسئله این است که این فیلم‌ها مدام در حال جابه‌جایی، آسیب دیدن، دزدیده شدن و حتی گاهی زیر شن دفن می‌شوند، بنابراین پیدا کردن یکی از آن‌ها در شرایط کارکردی در جایی که بتوان آن را نمایش داد، کار آسانی برای این مرد خسته و کم‌خوراک نیست. سپس او با “لیو” (هاوکون لیو) روبرو می‌شود که او هم به فیلم نیاز دارد، اما با هدفی کاملاً متفاوت و شاید عملی‌تر، بنابراین در حالی که سعی دارد آن را از او بگیرد و یک قدم جلوتر از مقامات تعقیب‌کننده باشد، کارش دشوار می‌شود. در حین پیشرفت جستجویش، از طریق فلش‌بک‌ها به ما معرفی می‌شود که او کیست، او کیست و چرا همه ما در پی این لحظه محصور شده در نیترو هستیم و هر دو بازیگر به خوبی نقش‌های خود را ایفا می‌کنند. این موضوع به نوعی من را به یاد “سینما پارادیزو” (1988) انداخت، زیرا واقعاً به اهمیت سینما در یک جامعه کوچک اشاره می‌کند. چطور “پروژکتور” (در اینجا “آقای فیلم” (وی فن)) تقریباً مورد احترام بود و با وجود اینکه پرده‌اش چندان بهتر از یک ملحفه بزرگ نبود، مردم چطور با اشتیاق و هیجان گرد هم می‌آمدند تا هر چیزی را که مقامات برای مصرف آن‌ها مناسب می‌دانستند، ببینند. این فیلم به طرز ظریفی به نقد همه چیزهای “حزبی” پرداخته و در برخی دیالوگ‌های واقعاً تند و توهین‌آمیز، اصول هر نوع نظامی را که ظاهراً بی‌ضرر یا صرفاً دیکتاتوری باشد، به سخره می‌گیرد. صحنه‌های با وی فن، به ویژه در پایان، لبخند را بر لبان می‌نشاند و کمی بی‌فایده بودن آن نیز به خوبی عمل می‌کند. گاهی عکاسی درجه‌ای قوی از صمیمیت را به تصویر می‌کشد و در مواقعی دیگر عقب‌نشینی کرده و به ما اجازه می‌دهد تا از مشکلات این مرد لذت ببریم یا سوال کنیم که آیا او هرگز فیلم را خواهد دید و چه کار کرده که این همه تلاش برای بازپس‌گیری او وجود دارد! گاهی اوقات کمی کند پیش می‌رود، اما نیم‌ساعت آخر ارزش تماشا را دارد.