انیمیشن Toy Story 4 2019

به جای اینکه پایان قوی‌تری ارائه دهد، «داستان اسباب‌بازی ۴» به یک مقدمه غیرضروری تبدیل می‌شود که چیزی برای غنی‌سازی روایت کلی این مجموعه ارائه نمی‌دهد و هرگز به امکانات واقعی‌ای که ارائه می‌دهد، پرداخته نمی‌شود. این فیلم می‌توانست اگر داستان جدیدی در جهان «داستان اسباب‌بازی» را بررسی می‌کرد، موفق‌تر باشد و «فورکی» به وضوح نشان می‌دهد که چنین حرکتی می‌توانست به زیبایی عمل کند....

به جای اینکه پایان قوی‌تری ارائه دهد، «داستان اسباب‌بازی ۴» به یک مقدمه غیرضروری تبدیل می‌شود که چیزی برای غنی‌سازی روایت کلی این مجموعه ارائه نمی‌دهد و هرگز به امکانات واقعی‌ای که ارائه می‌دهد، پرداخته نمی‌شود. این فیلم می‌توانست اگر داستان جدیدی در جهان «داستان اسباب‌بازی» را بررسی می‌کرد، موفق‌تر باشد و «فورکی» به وضوح نشان می‌دهد که چنین حرکتی می‌توانست به زیبایی عمل کند. در عوض، ما فیلمی داریم که خسته و تحمیلی به نظر می‌رسد، فاقد وضوح یا الهام و نه به نفع شخصیت‌های کلاسیکش عمل می‌کند و نه شخصیت‌های جدیدش و در نهایت وجودش توجیه‌پذیر نیست. این قطعاً فیلمی لذت‌بخش است، اما به سختی می‌توان آن را ضروری دانست. - دانیل لامین من به شدت از «داستان اسباب‌بازی ۴» لذت بردم. فکر می‌کنم فیلم خوبی بود و اصلاً پایان بی‌نقصی که قسمت سوم به ما داد را «بازنویسی» نمی‌کند، که یک نگرانی واقعی برای برخی افراد بود. اما باید بگویم که نمی‌فهمم چقدر اکثر مردم به نظر می‌رسد که آن را دوست داشته‌اند. من افراد زیادی را دیده‌ام که می‌گویند بهترین قسمت از چهار قسمت است، و من بیشتر فکر می‌کنم که این... بدترین است. این یک انتقاد نیست! این یک سری واقعاً خوب است (و همچنین فکر می‌کنم ممکن است حتی بهتر یا حداقل به اندازه «داستان اسباب‌بازی ۲» باشد). اما من احساس نمی‌کنم که از نظر مثبت‌گرایی که از بسیاری از هم‌نسلانم دریافت کرده، غرق شده‌ام. نمره نهایی: ★★★ - من آن را دوست داشتم. شخصاً توصیه می‌کنم آن را تماشا کنید. واقعاً نمی‌خواهم «داستان اسباب‌بازی ۵» ساخته شود، اما از دیدن برخی کارتون‌های کوتاه «داستان اسباب‌بازی» با این گروه خوشحال می‌شوم. این فیلم کاملاً ضروری نیست، اما «داستان اسباب‌بازی ۴» هنوز محصولاتی را تولید می‌کند که شایسته پیوستن به سه‌گانه اولیه هستند. تام هنکس، نمی‌خواهم تکرار کنم اما... هنوز هم در نقش «وودی» فوق‌العاده است و از شنیدن صدایش در این نقش لذت می‌برم. تیم آلن هم در نقش «باز لایتیر» خوب است، اما احساس می‌کنم آن‌ها از او - و دیگر شخصیت‌های اصلی - به اندازه کافی استفاده نمی‌کنند با توجه به اینکه چه کسانی هستند. با این حال، دیدن یک چهره قدیمی مثل «بو پیپ» (آنی پاتس) بازگشته، جالب است. شخصیت‌های جدیدی هم وجود دارند و دوباره، مانند فیلم‌های قبلی، به خوبی عمل می‌کنند. «کیگان-مایکل کی» و «جوردن پیل» در نقش «داکی» و «بانی» به طرز غیرقابل پیش‌بینی‌ای خنده‌دار هستند. «کریستینا هندریکس» به عنوان «گابی» خوب است، در حالی که «کیانو ریوز» به عنوان «دوک کابوم» سرگرم‌کننده است. فیلم بر روی ارائه لحظه‌های عاطفی بسیار عمیق به بیننده تمرکز دارد و در اکثر مواقع به هدف خود می‌رسد، اگرچه در برخی قسمت‌ها سعی می‌کند به طور زیادی بر احساسات فشار بیاورد. انیمیشن خیره‌کننده است، به ویژه در صحنه ابتدایی با «آرسی». آیا این چیزی است که همه خواسته‌اند؟ احتمالاً نه. اما آیا می‌توان از آن لذت برد؟ قطعاً بله. برای یک دنباله سوم، باید به پیکسار و همکاران احترام گذاشت. یادم می‌آید پدرم به من گفت که وقتی خیلی کوچکتر بودم، کریسمس یک تراکتور بزرگ اسباب‌بازی به من دادند و کل روز را در جعبه‌اش بازی کردم! این بار، «بونی» اسباب‌بازی‌های شناخته‌شده‌اش را کنار می‌گذارد تا با «فورکی» - یک چنگال پلاستیکی با چند ضمیمه به سرعت ساخته شده - بازی کند. «فورکی» چند مشکل اعتماد به نفس دارد، اما خوشبختانه «وودی» و بقیه گروه در کنار او هستند تا به او در زندگی جدیدش کمک کنند. داستان بر روی یک سفر جاده‌ای پر از ماجراجویی متمرکز است که در آن «وودی» دوباره با «بو پیپ» ارتباط برقرار می‌کند و کمی خاطره‌گویی می‌کند. ماجراهای سرگرم‌کننده زیادی وجود دارد و شخصیت‌های جدید - به ویژه «کی» و «پیل» - که با زمان‌بندی کمدی زیبا و روان اضافه می‌شوند، لایه‌ای اضافی از لذت را به نمایش می‌گذارند. و فیلمنامه همچنان طنز زیادی را ارائه می‌دهد و کمی هم برای تفکر وجود دارد. شخصیت‌ها ویژگی‌های وفاداری، احمق بودن و شیطنت را حفظ می‌کنند و به سمت پایانی که فقط می‌توانم فرض کنم برای این سری است، حرکت می‌کنند. آینده آن‌ها با اندکی غم و اندوه و همچنین با درجه‌ای قابل توجه از خوش‌بینی ارائه می‌شود زیرا اسباب‌بازی‌ها نشان می‌دهند که آن‌ها نیز در طول سال‌ها بزرگ شده‌اند. این یک نتیجه‌گیری مناسب برای این فرانچایز است که روح سخاوتمندانه سه قسمت قبلی را حفظ کرده و بر روی یک نت مثبت به پایان می‌رسد. فکر می‌کردم «داستان اسباب‌بازی ۲» را دیده‌ام، می‌دانم که «داستان اسباب‌بازی ۳» را ندیده‌ام و واقعاً این موضوع مهم نیست. آنچه مهم است این است که قسمت‌هایی از ۴ به طرز خنده‌داری ترسناک هستند، نه به شیوه‌ای نامناسب برای کودکان، اما باز هم به اندازه‌ای ترسناک هستند که مقدار زیادی طنز برای بزرگ‌ترهایی که نشسته و تماشا می‌کنند، اضافه کند. به نظر می‌رسد که ما به دهه‌های ۸۰ و ۹۰ برمی‌گردیم که کارتون‌ها چیزهایی برای والدین اضافه می‌کردند و نه فقط برای مادران شراب‌نوش، عمه‌های تنها با گربه و کودکان. در اینجا شوخی‌های واقعی وجود دارد که بزرگ‌ترها در اتاق از آن لذت خواهند برد و این تمام چیزی است که من از یک کارتون کودکانه می‌خواهم: چیزی برای افرادی که باید بچه‌هایشان را برای تماشای آن ببرند، اضافه کنید تا احساس نکنند که این کار به عنوان یک کار سخت است.