فیلم The Invisible Man 2020

فیلم «مرد نامرئی» به‌طور کامل بی‌نقص نیست، اما مانند «به‌روز رسانی» (Upgrade) یک دیدگاه عمیق و هوشمندانه به این ژانر ارائه می‌دهد و هر ترس بزرگ را به‌طرز مؤثری مانند یک لطیفه به‌موقع به نمایش می‌گذارد. به‌عنوان یک تماشاگر، من همیشه از تماشای تریلرها پرهیز می‌کنم، به‌ویژه برای فیلم‌های بسیار مورد انتظار. وقتی از انتقادات مربوط به تریلر «مرد نامرئی» باخبر شدم، تصمیم گرفتم حتی...

فیلم «مرد نامرئی» به‌طور کامل بی‌نقص نیست، اما مانند «به‌روز رسانی» (Upgrade) یک دیدگاه عمیق و هوشمندانه به این ژانر ارائه می‌دهد و هر ترس بزرگ را به‌طرز مؤثری مانند یک لطیفه به‌موقع به نمایش می‌گذارد. به‌عنوان یک تماشاگر، من همیشه از تماشای تریلرها پرهیز می‌کنم، به‌ویژه برای فیلم‌های بسیار مورد انتظار. وقتی از انتقادات مربوط به تریلر «مرد نامرئی» باخبر شدم، تصمیم گرفتم حتی به آن گوش نکنم، چه برسد به اینکه آن را ببینم. با نزدیک شدن به تاریخ اکران، انتظاراتم افزایش یافت و واکنش‌های مثبت فراوانی که به گوشم رسید، به هیجانم افزود. من عاشق «داستان خدمتکار» هستم و همیشه فکر می‌کردم که روزی الیزابت ماس باید استعدادهای شگفت‌انگیزش را به سینما بیاورد؛ او فقط به یک فیلم بزرگ نیاز داشت تا این کار را انجام دهد. و این همان فیلم است. بازی الیزابت ماس یک نمایش ترسناک دیگر است که آکادمی در پایان سال به آن توجه نخواهد کرد. اگر با تونی کولت در «موروثی» یا لوپیتا نیونگ در «ما» مقایسه کنم، اعتراف می‌کنم که به یکی از این دو جایزه اسکار می‌دهم تا به ماس. اما این یکی از مشکلات اصلی من با مقایسه چیزها از سال‌های مختلف است: این کار بسیار ناعادلانه و کمی غیرمنطقی است. چیزی که در یک سال «عالی» است، می‌تواند در سال بعد تنها «خوب» باشد. این بستگی به کیفیت هر سال در ارتباط با فیلم‌ها و بازی‌های آن‌ها دارد. اگر ماس واقعاً بهترین تفسیر سال را ارائه دهد، باید به‌طور مستقل از ناعدالتی‌های سال‌های دیگر مورد توجه قرار گیرد. با توجه به تجربه‌ام، به‌طور قاطع اعتقاد دارم که الیزابت ماس باید یکی از نامزدهای این دسته در فصل جوایز باشد. نمی‌گویم او باید نامزد یا نامزد نشود، بلکه می‌گویم در زمان پر کردن برگه رأی باید به او فکر کرد. او در تمام مدت فیلم بی‌نهایت استثنایی است و در هیچ لحظه‌ای از سطح خود پایین نمی‌آید. فوق‌العاده است! داستان نیز احتمالاً بهترین تطبیق «مرد نامرئی» با دنیای واقعی است که می‌توانستند انجام دهند. از میان تمام مضامین مهم و حساس دنیای واقعی، لی وانیل بهترین را برای فیلم خود انتخاب کرده است. خشونت و آزار خانگی موضوعی بسیار جدی است و وانیل به‌خوبی به آن پرداخته است. این یک فیلمنامه بسیار هوشمندانه است که با جزئیات ریز زیادی که به نوعی به وضعیت‌های واقعی که بسیاری از مردم (زنان و مردان، بیایید وانمود نکنیم که این فقط یک مشکل زنانه است) می‌پردازند، مرتبط است. این یکی از بهترین فیلم‌های ترسناک است که اخیراً دیده‌ام، از لحاظ ایجاد یک محیط دلهره‌آور و ترسناک، عمدتاً بر اساس چیزی که به شدت واقعی به نظر می‌رسد. استفاده از جنبه علمی تخیلی، یعنی برخورد با یک فرد نامرئی، سکوت تهدیدآمیز و موسیقی تسخیرکننده به خوبی کار می‌کنند، زیرا می‌توانم ترس شخصیت اصلی را احساس کنم. فیلمبرداری استیفن دوسیو یکی از دلایل اصلی پر بودن این فیلم از تنش مؤثر است. دوربین به‌طور مداوم در یک سمت اتاقی که شخصیت در آن است متوقف می‌شود و برای چند ثانیه مکث می‌کند و تردید خاصی ایجاد می‌کند که آیا چیزی در حال حرکت است یا کسی آنجا هست. این نماهای دیدگاه (POV) به‌طرز فوق‌العاده‌ای برای کل فیلم کار می‌کند. با دیدن آنچه شخصیت اصلی می‌بیند، می‌توانیم همچنین فکر کنیم آنچه او فکر می‌کند و احساس کنیم آنچه او احساس می‌کند. آن احساس عجیبی، ناامیدی و ناراحتی که چیزی درست نیست. سپس، وانیل نشان می‌دهد که ضعف‌های فیلم خود را می‌شناسد. زمانی که فیلم شروع به از دست دادن بخشی از ارزش سرگرمی‌اش می‌کند و وقتی تماشاگران شروع به عادت کردن به دنباله‌های طولانی و دلهره‌آور می‌کنند (که احتمالاً در نیمه آن، هیچ چیزی اتفاق نمی‌افتد)، او داستان را با یک چرخش غیرمنتظره و شوکه کننده به نحوی حیرت‌انگیز می‌زند. این تصمیم خاص دوباره خون را به جریان می‌اندازد و انرژی مورد نیازم را برای نشستن در لبه صندلی‌ام تا پایان فراهم می‌کند. با این حال، پایان کمی ناامیدکننده است و شاید در مورد برخی از تصمیمات شخصیت‌ها کمی اغراق‌آمیز باشد. نمی‌توانم به جزئیات لو دهنده بروم، بنابراین فقط می‌گویم که فکر نمی‌کنم صحنه پایانی با آنچه فیلم تا آن نقطه نشان داده است، خیلی هم‌خوان باشد. با اینکه این تصمیم روایی را درک و احترام می‌گذارم، اما فکر نمی‌کنم پیامش همان چیزی باشد که فیلم می‌خواست منتقل کند. بازی‌های خوب از باقی بازیگران، برخی از تصمیمات شخصیت‌ها کمی سخت به‌نظر می‌رسند، اما نمی‌خواهم زیاد به جزئیات بپردازم. در پایان، «مرد نامرئی» شایسته تمام هیاهویی است که به آن تعلق دارد. لی وانیل یک فیلم ترسناک واقعاً ترسناک و بسیار دلهره‌آور ساخته است که بر اساس یک وضعیت واقعی و آسیب‌زا که بسیاری از مردم متأسفانه از آن رنج می‌برند، بنا شده است. الیزابت ماس یک عملکرد عاطفی قدرتمند ارائه می‌دهد و تمام توانایی‌های شگفت‌انگیز بازیگری‌اش را نشان می‌دهد که احتمالاً در زمان فصل جوایز نادیده گرفته خواهد شد (تعصب معمولی ژانر ترسناک). فیلمنامه فوق‌العاده خوب نوشته شده، هوشمندانه و با برخی از کارهای دوربین فوق‌العاده استیفن دوسیو پشتیبانی می‌شود. موسیقی تسخیرکننده بنجامین والفیچ نیز برجسته است، به‌ویژه زمانی که تصمیم می‌گیرد به‌طور کامل سکوت کند. پایان کمی ناهمخوان است، زیرا برخی از تصمیمات شخصیت/روایی به‌نظر می‌رسد سخت قابل باورند و پیام نهایی واقعاً آن معنایی را که باید داشته باشد، نداشت. با این حال، این یکی از بهترین فیلم‌های سال تا کنون است، بنابراین آن را از دست ندهید!