فیلم The Snake Pit 1948

من به شما می‌گویم که اینجا به کجا ختم می‌شود، خانم سامرویل... وقتی تعداد بیماران بیشتر از افراد سالم باشد، بیماران افراد سالم را در قفس خواهند کرد. فیلم «چاله مار» به کارگردانی آنتوان لیتواک و با فیلمنامه‌ای از فرانک پارتوس، میلن برند و آرتور لورنتس، از رمانی به همین نام نوشته ماری جین وارد اقتباس شده است. در این فیلم الیویا دی هاویلند، مارک استیونز،...

من به شما می‌گویم که اینجا به کجا ختم می‌شود، خانم سامرویل... وقتی تعداد بیماران بیشتر از افراد سالم باشد، بیماران افراد سالم را در قفس خواهند کرد. فیلم «چاله مار» به کارگردانی آنتوان لیتواک و با فیلمنامه‌ای از فرانک پارتوس، میلن برند و آرتور لورنتس، از رمانی به همین نام نوشته ماری جین وارد اقتباس شده است. در این فیلم الیویا دی هاویلند، مارک استیونز، لئو جن، سلسته هولم، گلن لانگان، هلن کریگ، لیف اریکسون و بیولا بوندی به ایفای نقش پرداخته‌اند. موسیقی اثر آلفرد نیومن و فیلم‌برداری توسط لئو توور انجام شده است. الیویا دی هاویلند در نقش ویرجینیا استوارت کانینگهام بازی می‌کند و فیلم به دوره درمان و زندگی او در مؤسسه روانی جونیپر هیل می‌پردازد. «این عجیب بود، من در میان همه آن مردم بودم و در عین حال احساس می‌کردم که از جایی دور به آن‌ها نگاه می‌کنم، کل آن مکان برای من مانند یک چاله عمیق به نظر می‌رسید و مردم آنجا مانند حیوانات عجیب، مانند... مانند مارها بودند و من به درون آن پرتاب شده‌ام... بله... انگار... انگار که در چاله مار هستم...» این فیلم همچنان یکی از تاثیرگذارترین و مهم‌ترین آثار سینمایی در بررسی بیماری‌های روانی و درمان آن‌ها است. با بازی فوق‌العاده دی هاویلند و هدایت لیتواک و دارل اف. زانوک که در ابتدا تردید داشت، این موضوع به طور واقعی به مردم ارائه شد. اغلب این فیلم به عنوان یک سرگرمی دلخراش به تصویر کشیده می‌شود، با ذهن شکسته ویرجینیا که تحت فشار درمان‌هایی قرار دارد که اکنون به عنوان منسوخ تلقی می‌شوند. می‌توان گفت که برخی از داستان دارای انگیزه‌ها و روش‌های ساده‌انگارانه است، اما این‌ها نتیجه زمان ساخت فیلم هستند. با این حال، لیتواک و اعضای اصلی گروهش با تحقیق جامع در مورد موضوع، نتیجه نهایی را به ترکیبی شگفت‌انگیز از تعلیق دراماتیک و امید انسانی تبدیل کرده‌اند. وقتی ویرجینیا از میان این هزارتوی ناهنجاری‌های روانی عبور می‌کند و فلش‌بک‌ها به طور مداوم لایه‌هایی به شخصیت او اضافه می‌کنند، لیتواک تصویری جذاب از زندگی در آسایشگاه و مردمی که آنجا زندگی می‌کنند، چه به عنوان بیمار و چه به عنوان پرسنل، ارائه می‌دهد. برخی از صحنه‌ها به طرز فوق‌العاده‌ای ساخته شده‌اند، چه به عنوان گسترش‌های بصری داستان و چه به عنوان پرتوهای نوری در یک دنیای تاریک. یکی از صحنه‌ها، حرکات «رقص» سایه‌ها را بر روی دیوار دنبال می‌کند و سپس دوربینی به سمت بالا کشیده می‌شود تا ویرجینیا را در چاله مار نشان دهد؛ تأثیر این صحنه در شکوه خود چشمگیر است. صحنه دیگری در یک رقص برای بیماران رخ می‌دهد، جایی که اجرای «به خانه می‌روم» اثر آنتونین دورژاک به چیزی زیبا تبدیل می‌شود، هم‌صدایی از امید عمیق که قلب را مانند آرامش پس از طوفان لمس می‌کند. عکاسی سیاه و سفید شفاف لئو توور به طور کامل با محتوای فیلم هم‌خوانی دارد و موسیقی فوق‌العاده نیومن در مؤسسه مانند یک ناظر روحی در حال گردش است. با اجرای درخشان دی هاویلند، ممکن است فراموش کنید که کارهای عالی جن و استیونز نیز در این فیلم وجود دارد؛ جن به عنوان دکتر مارک کیک آرامش مطمئنی را به تصویر می‌کشد و استیونز به عنوان همسر ویرجینیا، رابرت، به طرز عالی بازی می‌کند و شخصیتی را ارائه می‌دهد که تماشاگر به راحتی می‌تواند با او همذات‌پنداری کند. این فیلم باید در بستر زمانی که ساخته شده است، مشاهده شود، اما تأثیر آن بر فیلم‌های آینده و آگاهی از درمان‌های بهداشت روان در دنیای واقعی نباید نادیده گرفته شود. یک تولید فوق‌العاده که باید دیده شود. ۹ از ۱۰