فیلم Gangster Nr. 1 2000

نگاهی به چشمان من! فیلم «گنگستر شماره ۱» به کارگردانی پل مک‌گیگان و نویسندگی جاننی فرگوسن، لوئیس ملیس و دیوید سینتو است. بازیگران اصلی شامل دیوید تئولیس، پل بتانی، مالکوم مک‌داول، سافرون باروز، کنت کرانهم، جیمی فورمن و ادی مارسان می‌باشند. موسیقی اثر جان دانک‌ورث و فیلم‌برداری آن به عهده پیتر سووا است. داستان فیلم به روایت زندگی خشن شخصیت «گنگستر ۵۵» (با بازی مک‌داول و بتانی...

نگاهی به چشمان من! فیلم «گنگستر شماره ۱» به کارگردانی پل مک‌گیگان و نویسندگی جاننی فرگوسن، لوئیس ملیس و دیوید سینتو است. بازیگران اصلی شامل دیوید تئولیس، پل بتانی، مالکوم مک‌داول، سافرون باروز، کنت کرانهم، جیمی فورمن و ادی مارسان می‌باشند. موسیقی اثر جان دانک‌ورث و فیلم‌برداری آن به عهده پیتر سووا است. داستان فیلم به روایت زندگی خشن شخصیت «گنگستر ۵۵» (با بازی مک‌داول و بتانی در نقش جوانی‌اش) می‌پردازد و به چگونگی تبدیل او به یک گنگستر می‌پردازد. در سال ۲۰۰۰، ژانر فیلم‌های گنگستری بریتانیا به سرعت در حال رشد بود. «اسنچ» گای ریچی در اواخر سال نظر منتقدان را جلب کرد و نقش خشن بن کینگزلی در «سیسی بیست» (که دیوید سینتو و لوئیس ملیس نیز در آن همکاری داشته‌اند) حتی نامزدی اسکار را به همراه داشت. با این حال، «گنگستر شماره ۱» به اندازه هر دو فیلم قوی است، اما هنوز هم به اندازه آن‌ها مورد تقدیر قرار نگرفته که واقعاً ناعادلانه است. این فیلم عمدتاً در اواخر دهه ۶۰ میلادی می‌گذرد و با حفظ حال و هوای آن دوران، به شدت واقع‌گرایانه است. با این حال، هرگز در نمایش خشونت و جنون دچار افراط نمی‌شود (اگرچه احساس آن بسیار قوی است) که حول محور «گنگستر ۵۵» می‌چرخد (با بازی درخشان و وحشت‌آور بتانی). قدرت فیلم در شخصیت‌پردازی‌هاست؛ ما شاهد طمع، عطش خون و آرزوی قدرت از طریق به تصویر کشیدن‌های سردرگم‌کننده هستیم که در پس‌زمینه‌ای تاریک از دنیای زیرزمینی لندن قرار دارد، جایی که حتی آفات هم جرأت زندگی ندارند. این فیلم تمایلی به محبوب بودن از نظر موضوعی ندارد، اما بازی‌های برجسته و توانایی فیلم در گرفتن مخاطب از گلویش - و رها نکردن او - آن را به یک اثر شگفت‌انگیز و خشن تبدیل می‌کند. برای علاقه‌مندان به احیای فیلم‌های گنگستری بریتانیا در دهه ۲۰۰۰ ضروری است. امتیاز: ۸ از ۱۰ این فیلم برای همه مناسب نیست، زیرا بسیار خشن و پرتنش است، اما به‌خوبی عمل می‌کند. ساخت یک فیلم گنگستری خوب آسان نیست. گاهی به نظر می‌رسد که همه چیزهایی که می‌تواند جذاب یا چالش‌برانگیز باشد، قبلاً انجام شده و هر تولید جدید محدود به بازبینی و تکرار آنچه دیگران انجام داده‌اند، به‌ویژه بهتر از آن، است. این فیلم که در لندن می‌گذرد، ما را به دنیایی از خشونت و تنش، حسادت و جنون می‌برد که به طرز تازگی تاریک و جذاب است، هرچند واقعاً جدید نیست. فیلم‌نامه مسیر جنایی یک گنگستر بریتانیایی را دنبال می‌کند که نامش هرگز فاش نمی‌شود و به دلیل خشونت و شایستگی‌اش، به یکی از مردان مورد اعتماد فردی مایز، یکی از سران جرم و جنایت لندن در اواخر دهه ۶۰ تبدیل می‌شود. اما او جاه‌طلب است و آرزوی او این است که در آینده به شغل خود برسد: خشن، بی‌رحم، اما با وقار و متین. این فیلم داستان همان شخصیت را در طول سی سال خشونت افراطی (این کلمه را بی‌دلیل به کار نمی‌برم) و جنون محض دنبال می‌کند. بازیگران فیلم شامل چند نام برجسته هستند و شخصیت اصلی توسط دو بازیگر ایفا می‌شود: در زمان‌های گذشته پل بتانی و امروز مالکوم مک‌داول با تجربه و ماهر، که در فیلم‌های دیگری همچون «دیوانه و وحشی» نیز حضور داشته است. در واقع، نمی‌توانم فکر نکنم که الکس، شخصیت اصلی آن فیلم، که در کارنامه این بازیگر نمادین است، ممکن بود به شخصیتی منحرف و دیوانه مانند آنچه مک‌داول در اینجا بازی کرده، تبدیل شود. کار بی‌نقص هر دو بازیگر یکی از ارکان اصلی این فیلم است که آن را به شدت جذاب و هیجان‌انگیز می‌کند. هر دو دیالوگ‌های به یادماندنی دارند. یکی دیگر از بازیگران برجسته دیوید تئولیس است که به طرز هماهنگی خشونت و بی‌رحمی را با حساسیت و تقریباً ادب اشرافی که در میان دیگر مجرمان حرکت می‌کند، ترکیب می‌کند. سافرون باروز زیباست و به عنوان علاقه‌مندی عاشقانه عمل کرد. بقیه بازیگران فقط سعی در همگامی با بازیگران اصلی دارند. در سطح فنی، فیلم کار شگفت‌انگیزی در ساخت و کنترل محیط انجام می‌دهد... این فیلم به خوبی می‌داند چگونه تنش دراماتیک را بسازد و مدیریت کند و اجازه می‌دهد که با گذشت زمان افزایش یابد تا به اوجی برسد که ما فقدان کنترل و از دست دادن درک واقعیت را که شخصیت مرکزی تجربه می‌کند، احساس کنیم. فیلم‌برداری کمی تار، با بسیاری از صحنه‌ها که در شب یا در مکان‌های کم‌نور (بارها، آپارتمان‌های فرسوده و غیره) فیلم‌برداری شده، یا شخصیت که خرد می‌شود) یا آن صحنه‌ای که دوربین خود را در پوست مردی قرار می‌دهد که در آستانه قتل وحشیانه است و ما در نهایت دعوت می‌شویم تا آن لحظه، آسیب‌پذیری و ضعف ذهنی را که بر مردی در برابر مرگ حاکم است، احساس کنیم. گفت‌وگوی فیلم پر از الفاظ رکیک و زشت است، اما این چیزی است که با توجه به نوع فیلم اجتناب‌ناپذیر است. با این حال، اعتراف می‌کنم که این فیلم برای هر مخاطبی مناسب نیست؛ بسیار خشن و بی‌رحم است. در نهایت، کلامی در مورد موسیقی متن، بی‌نقص و به‌خوبی طراحی شده.